Beste Peter,
Ik ken je alleen van de beeldbuis, sinds het introduceren van het TV programma: misdaadverslaggever. Af en toe keek ik naar een aflevering. Ik heb respect voor je vasthoudendheid in onderzoeken. Je liet aan de hulpbehoevenden, en ons allemaal zien: het goede kan altijd van het kwade winnen.
Hoewel ik niet altijd eens was met je uitspraken op de TV, is je inzet voor de misdaad ‘slachtoffers’ onbetwistbaar. Ik heb grote bewondering voor mensen die niet alleen maar bij het praten blijven, maar ook daadwerkelijk hun handen uit de mouwen steken. Jouw tegenstanders behoren tot een lastige groep die had kunnen ontsnappen van de reguliere rechtssystemen. Toch gaf je niet op. Je kon je angst overwinnen en steeds kiezen voor de gerechtigheid. Uiteindelijk had je moedig de dood in de ogen gekeken en gevochten tot het laatste moment.
Jouw authenticiteit is wat mij het meest aanspreekt. Het is geen makkelijke missie die jij voor jezelf uitgestippeld had. Wij weten hier allemaal: het is eenmaal nodig om ‘offers’ te brengen voor een betere wereld. Daarom hadden en hebben wij mensen die daarvoor opstaan, ook als zij tegen de stroom in moeten zwemmen of hun leven moeten riskeren. Je ging niet aan de zijlijn staan en roepen voor rechtvaardigheid. Je zorgde ervoor dat de onrecht in orde werd gebracht en maakte rechtvaardigheid zichtbaar. Je gaf hoop aan mensen die hun vertrouwen in deze wereld of het systeem aan het verliezen zijn. Om een spijtloos leven te leiden moeten we soms eenzame paden bewandelen. Stonden je naasten wel achter je levensmissie? Kreeg je emotionele steun van ze? Waren de vrienden en kennissen positief over jou? En over wat je probeerde voor elkaar te krijgen voor de ‘onbekenden’ ? Ik kan me voorstellen dat enkel mensen die door jou geholpen zijn, je op je waarde kunnen schatten. In verhouding is dat aantal relatief weinig natuurlijk. Volgens mij zijn er altijd meer mensen die jou niet begrijpen, dan begrijpen.
Na de aanslag en de bekendmaking van overlijdensbericht gaat iedereen, bekende of onbekende, massaal positieve dingen zeggen over jou. Hoeveel van deze mensen hadden positief gedacht over jou vóór het incident? En hoeveel van deze mensen hadden positief geuit naar jou toe, toen je nog in leven was. Werd je door hen van harte geaccepteerd zoals hoe je was? Bestaat de hemel, het paradijs of een hiernamaals ? Dat je gewoon van daaruit alsnog de lieve woorden of gedachten van mensen kan voelen en horen, nu dat je deze wereld heb verlaten. Gaat het hier om de pijn door het verliezen van een ‘held’ of het zien van mogelijk gevaar en geconstateerde realiteit die dichterbij komt voor men zelf?
Iedereen heeft iets waar hij of zij in gelooft. Het kan een kortstondig iets zijn zoals meedoen aan een protest om een bepaalde ‘statement’ te maken, tot het naleven van een levensmissie die je letterlijk met je leven verdedigt. In het algemeen worden deze mensen niet gewaardeerd of geaccepteerd. Ze komen namelijk op voor het ‘minderheidsbelang’, wat vaak als onzin wordt gezien door de meerderheid in een groep, zoals in een organisatie of in het land. In Nederland wordt er niet altijd rekening gehouden met het minderheidsbelang, maar we mogen onze mening laten horen op allerlei manieren. Sommige mensen, zoals jij, hebben zelfs de privileges om werkelijk iets aan te pakken. Hoe zou Nederland eruit zien als de woorden van alle ‘geprivilegieerde’ mensen eindigen in actie? Want een betere gezamenlijke toekomst is mede gebouwd door de onbaatzuchtige mensen die vechten voor verbetering of vooruitgang voor de anderen. Ook al weten ze dat zij zelf niet meer zullen deel uit maken van de toekomst, waarvan ze gedroomd hebben.
Heeft jouw dood ook iets aangewakkerd bij onze rechtelijke systemen of onze politie? Of probeerde je met jouw missie te laten zien hoe onze rechtstaat eigenlijk werkt? Wilde je soms laten zien dat bepaalde eigenschappen belangrijk zijn om mensen werkelijk te kunnen helpen? Of was je gewoon simpel je ding aan het doen. Wat betekent je dood voor ons allemaal? Zou dat het teken zijn dat het kwade uiteindelijk toch het goede kan verslaan? Krijgt men nu angst om op dezelfde manier te eindigen zoals jij?
Een van de vele uitspraken over jou luidt: “we hebben iemand zoals Peter R. de Vries nodig.” Waarom zegt niemand: “Ik wil iemand zijn zoals Peter R. de Vries.’? Als iedereen op staat voor onrecht dan is die groep altijd groter dan de onderwereld of georganiseerde misdaad. Als er alleen enkelen zijn die daarvoor vechten dan blijven we levens opofferen zonder enige betekenis. Na een week lang ‘rust zacht’ tegen je gezegd te hebben, gaat iedereen straks weer terug naar zijn of haar dagelijkse beslommeringen. Was het bestaan van jou alleen goed geweest omdat de anderen jou nodig hebben? Zou je niet gemist worden als je niet nuttig was geweest? Wanneer de wereld alleen bestaat uit mensen die de anderen nodig hebben, maar niemand die iets voor de anderen wilt en kan doen; wat voor samenleving of land gaan wij dan krijgen?
Al die vragen hoef jij gelukkig niet meer te beantwoorden. Jij hebt je missie volbracht en mag in vrede rusten. Jammer dat ik je nooit persoonlijk heb gekend. Wie weet hadden wij elkaar erg graag gemogen.
Groet,
Zi
Reactie plaatsen
Reacties