Blogs - Op weg

Via de media heb ik de herdenking van MH17 kunnen volgen. Het was echt prachtig georganiseerd. De toespraak van onze nieuwe premier was mooi en ontroerend. Al die kleine details maakten de herdenkingsceremonie memorabel.

In de 'wachtruimte' van een kantoorgebouw zat ik te wachten om opgehaald te worden voor een afspraak. Het kantoorgebouw was aan de straatkant volledig beglaasd, van vloer tot plafond, waardoor ik elke voorbijganger goed kon zien, en zij mij ook. Terwijl ik ontspannen in een fauteuil zat, las ik op mijn mobiel een tekst door.

Ik zat in de trein toen een relatief jong persoon voorbij kwam met een grote zak vol lege blikjes en flesjes. Hij keek naar links en rechts terwijl hij door het gangpad liep. Ik vermoed dat hij probeerde te zien of iemand een leeg blikje of flesje op de zitplaatsen had achtergelaten.

Wanneer de realiteit hard is, hebben we verschillende manieren nodig om ons leven in balans te brengen. De overvloed aan negatief nieuws in de media maakt het nu en dan noodzakelijk om in een mooiere wereld te kunnen ontsnappen. Af en toe een film kijken en volledig opgaan in de personages kan helpen. Hoewel ik meestal de voorkeur geef aan feelgood-films, ben ik dit keer naar een Koreaanse film gegaan, op suggestie van mijn Hollandse vriendin.

In Rotterdam hangen momenteel posters met de volgende teksten: 'Er kleeft bloed aan jouw pil.' 'Jouw lijntje, zijn liquidatie.' 'Jouw drugsgebruik blaast portieken op.'. Het is echter zeer onzeker of deze teksten daadwerkelijk bewustwording zullen bevorderen. Niettemin kunnen deze posters de lokale politiek helpen laten zien dat er actie is ondernomen als reactie op de explosie-incidenten.

Al maanden ben ik actief op de huurwoningenmarkt. Ik help een aantal mensen in mijn omgeving, zowel direct als indirect, bij hun zoektocht naar een woonruimte. De situatie op de woningmarkt is momenteel wanhopig te noemen.

Als ik tijd heb, kijk ik meestal de gemiste afleveringen van bepaalde tv-programma's terug, of ik haal ze in. Op dit moment ben ik bezig met 'Ik vertrek', waarin mensen, vaak koppels, Nederland verlaten voor een nieuwe start in het buitenland. Emigratie lijkt mij geen vreemd idee, en het aangaan van zo'n avontuur is zonder twijfel enerverend. Een veelvoorkomende reden die mensen aangeven voor emigratie is dat ze in Nederland een gehaast leven leiden.

Ik heb een directrice gesproken van een basisschool. Zij vertelde me onlangs een lerares te hebben aangenomen, die eerder twintig keer afgewezen was voor haar sollicitatie. Die lerares moet nog verder ontwikkelen in haar Nederlandse taal. Wel blijkt ze 40 kinderen tegelijk te kunnen ‘managen’.

Als ik mijn creativiteit eindeloos wil laten stromen, dan is mijn huis te klein daarvoor. Al die meubels en spullen lijken in de weg te zitten. Het lukt me bijvoorbeeld nooit even rustig te schilderen thuis. Voor het studeren lijkt mijn huis weer te groot. Voor de productiviteit moet ik aantal uren per dag zitten in een klein hok van de bibliotheek, tussen de vier muren.

Ik heb mijn droom eindelijk in vervulling laten gaan. Deze week heb ik de eerste module gevolgd van mijn masteropleiding. Het was natuurlijk spannend maar tegelijk had ik er ontzettend veel zin in. Voor die opleiding moet ik naar een andere stad reizen. Ondanks dat ik een logeerplek heb kunnen regelen, heeft het openbaar vervoer mij niet een makkelijke start gegeven.

Ik stond in de wachtrij bij een fastfoodrestaurant en zag de eigenaar, eigenares en de manager druk in de weer in de keuken. De rollen die ze hebben maakte ik op op basis van hun kleding en/of uniform. Dat beeld bevestigde dat Nederland met personeelstekort te kampen heeft.

Ik ben sinds lange tijd weer naar een grootschalig congres geweest. In de corona periode moest ik met mijn eigen gevoel van (on)rust leren omgaan. Nu moet ik me langzaam omzetten in de modus dat ik tegen massa mensen en de drukte kan.