Tweede Kamerlid mevrouw Arib heeft besloten haar functie neer te leggen vanwege het onderzoek naar haar mogelijk grensoverschrijdend gedrag als voorzitter. Deze nieuws doet mij gelijk denken aan de soortgelijke aantijgingen naar de ex-Kamerlid van Volt - mevrouw Gündoğan, toe.
Ik durf bijna met mijn hand in de vuur te steken; dat de mensen die anoniem de zaak aan de kaak stellen, dezelfde type mensen zijn. Ook hebben ze het geslacht vrouw. Zowel Gündoğan als Arib zijn voorbeeldige allochtone vrouwen die vele 'strijden' geleverd hebben om tot de positie te komen waar ze nu zijn. Daarvoor moeten ze een sterke persoonlijkheid hebben. Ze vragen veel van zichzelf en kunnen ook veel van anderen verwachten. Mensen die niet kunnen meekomen of totaal anders zijn dan hen, zullen hun manier van doen op een onprettige manier interpreteren. Er wordt vanuit een bepaalde bril naar hen gekeken. Daarin zou altijd het gevoelsmatige effect meegenomen worden.
Wanneer men anonieme aangifte doet, zegt dit ook veel over hem of haar. Die mensen hebben angst. Ze kunnen bang zijn voor de persoon in kwestie. Maar ze kunnen net zo goed bang zijn voor hoe andere mensen tegen hen aankijken. Als zij in hun recht staan, waarvoor moeten ze bang zijn? Het feit is: die mensen waren zelf ook niet feilloos geweest. Daarom willen ze liever achter de anonimiteit schuilen en eenzijdig hun verhaal doen. Vaak komt de waarheid boven water met één-op-één confrontatie. Want dan kan iedereen mee beoordelen over de gang van zaken. Bovendien, mensen die angstig aangelegd zijn, hebben eerder de neiging situaties negatief te interpreteren, of iets persoonlijk op te vatten. Dit is ook weer een punt dat mij doet twijfelen aan de daadwerkelijk voorgevallen gebeurtenissen. Als ik Arib was zou ik ook weigeren mee te doen aan een onderzoeksproces dat oneerlijk is vanaf begin af aan. Waarom moet ik me verdedigen tegen een spook dat niemand ziet?
Mensen die zich als anonieme slachtoffers aandienen, doen eigenlijk beroep op het inlevingsvermogen van de anderen. Niemand durft namelijk het verzoek van een ‘slachtoffer’ te weigeren. Want iedereen is bang als een niet-invoelende persoon wordt gezien. Mensen stellen liever een onderzoek in. Dan hoeven ze zelf tenminste niet met de kwestie in de maag zitten. Ja, we handelen vaker dan we beseffen vanuit angst, namelijk: hoe kijken of denken de anderen wel of niet over mij? Ook beoordelen we of gedragen we ons vaak vanuit onze eigen angst en onzekerheid. Ik sluit daarom niet uit dat dat het geval kan zijn bij de ‘slachtoffers’ die zich onveilig voelen in hun werkomgeving.
We kunnen bijvoorbeeld bang of onzeker voelen als wij vinden dat een andere te dominant of intelligent overkomen. Hoe wij de anderen beoordelen is geheel gebaseerd op wat wij zelf gewend zijn. Als iemand gewend is op handen gedragen te worden, dan vindt hij een andere gauw onaardig of onvriendelijk. Als iemand gewend is aan vrijheid blijheid, dan zal hij iemand die kaders of regels aangeeft, gauw als autoritair ervaren. Zulke mensen hebben we massaal gezien gedurende de corona periode. Als iemand niet capabel is in zijn werk, dan moet hij constant op zijn tenen lopen. Ook wordt hij steeds geconfronteerd met zijn eigen onzeker gevoel als anderen toevallig wel hun werk prima op orde hebben. Een leidinggevende of een medewerkster die in een sollicitatie commissie zit, kan zijn of haar mogelijke negatieve gevoelens bij voorbaat wegnemen door voor een kandidaat te gaan die minder goed of capabel is dan zichzelf. Op die manier hoeft hij of zij zich niet bedreigd te voelen in zijn/haar positie. Ook hoeft hij/zij zijn/haar eigen onbekwaamheid niet onder ogen te zien op werk. Zelf goed laten voelen, dus het eigen belang gaat vóór het organisatiebelang. Gewone medewerkers hebben geen bevoegdheid om zoiets te regelen voor zichzelf.
Echter, sinds het voorval met The Voice, krijgen we - de medewerkers - wel het instrument ‘onveilige werkomgeving’ met ‘grensoverschrijdend gedrag’ erbij. In het geval als we een leidinggevende of een ‘leider’ niet mogen, kunnen we samenzwering organiseren en gooien op bovenstaande twee punten. Arib kreeg de opdracht om te reorganiseren. Natuurlijk moest ze mensen bijsturen en slecht nieuws mededelen. Verandering doet altijd pijn. Wat als dat pijnlijk gevoel gepaard gaat met angst en zich onveilig voelen? Moet een andere verweten worden voor het gevoel dat een individu te kampen heeft? Of mag iemand niet bang of negatief voelen? Het is daarom altijd lastig om een goed oordeel te vellen wie goed of fout zit in zulke situaties. Als iedere van ons openstaat voor verandering, verbetering, en daarin flexibel kan zijn, dan zullen zulke casussen gewoon niet voorkomen.
In het begin van dit verhaal zeg ik dat de anonieme brieven van ‘vrouwen’ moesten komen. Want ‘vrouwen’ zijn best goed in het ingewikkeld maken van relaties. Op dit punt zullen veel ‘mannen’ met mij eens zijn. Het is algemeen bekend dat vrouwen elkaar vaker als rivaal zien en elkaar minder gunnen. Als een vrouw die ook over masculiene kwaliteiten beschikt, vind ik fijner om met ‘mannen’ samen te werken. Veel masculiene vrouwen zullen mijn mening delen. Ik benoem ‘mannen’ in een algemene term, omdat er veel mannen in Nederland over feminiene kwaliteiten beschikken. Uiteraard ken ik niet alle mannen in Nederland. Binnen mijn vrienden en familiekring zijn de vrouwen ook niet overwegend feminien. Sommige kennissen van mij in Azië daarentegen wel. Ze zijn echt eindeloos empathisch, zacht, zorgzaam en ontvankelijk. Dit omdat ze alleen de zorgtaken hebben thuis. Ze worden onderhouden en beschermd door de mannelijke familieleden. Vergeleken met hen vind ik mezelf weinig ‘vrouw’. In de ogen van veel Nederlanders, beschik ik over veel feminiene kwaliteiten. Hoe zou dat komen?
Ik krijg soms het gevoel dat ‘mannen’ gediscrimineerd worden door ‘vrouwen’ in Nederland. Want er wordt regelmatig gediscussieerd over hoe een man moet zijn of wat hij hoort te doen, en hoe vrouwen benadeeld zijn, door ‘vrouwen’. Ik persoonlijk interpreteer dat als doorgeslagen emancipatie. Als wij allemaal in balans zijn in onze mannelijk- en vrouwelijkheid, dan zullen onveilige werksituatie of grensoverschrijdend gedrag, termen worden die verdwijnen uit Nederlandse samenleving.
Reactie plaatsen
Reacties