Nadat Denemarken de militaire dienstplicht wil invoeren voor vrouwen, horen wij hier in Nederland ook over het invoeren van dienstplicht, maar dan anders.
De plannen voor een dienstplicht kunnen rekenen op de steun van verschillende vrouwenorganisaties in Denemarken. Ik persoonlijk denk dat de emancipatiebeweging in Scandinavische landen een beetje te ver is doorgeslagen. Fysiek zijn vrouwen niet gebouwd om te vechten, hoewel er natuurlijk ook fysiek grote en sterke vrouwen rondlopen op de aarde. Gender gelijkheid kan niet overal doorgevoerd worden. Misschien zien wij het zelf niet graag onder de ogen: Er zijn wel degelijk verschillen tussen mannen en vrouwen. Juist daardoor kunnen wij elkaar aanvullen. Wij hebben elkaar nodig. Aan de andere kant begrijp ik dat vanwege de daling van de bevolkingsgroei, we ook beroep moeten doen op iedereen die fit is ongeacht het geslacht, wanneer een oorlog daadwerkelijk plaatsvindt.
Ik ben eens met de achterliggende gedachte van het herinvoeren van dienstplicht. Volgens minister Hoekstra kan het dienstjaar onze weerbaarheid, samenleving en eenheid versterken. Dit is inderdaad wat Nederland nodig heeft. De jongeren kunnen een half jaar of een jaar besteden aan de dienstplicht of een sociaal-maatschappelijke taak. Het klinkt goed. Jongeren kunnen kiezen tussen twee opties.
Vanaf mijn achttiende verricht ik vrijwilligerswerk, omdat ik weet dat de hulp van en aan een onbekende, onmisbaar is in de samenleving. Ik was vooral actief in sociaal-maatschappelijke velden omdat er verder geen keuze was. Als de dienstplicht toen al bestond, was ik vast en zeker ook daarvoor gegaan. Voor mij is vrijwilligerswerk doen een beleving. Ik ontmoet mensen die ik normaal niet zou tegenkomen. Ook doe ik een andere soort ervaring op. Ik vind het belangrijk om mijn leven continu te verrijken. Als wij op ‘sabbatical’ of op reis gaan, kost dat ons ook nog geld. Volgens mij krijgen mensen die de dienstplicht doen een vergoeding. Wat is mooier dan geld ontvangen om nieuwe unieke ervaring op te doen?
Militaire dienst is voor mij een onbekend thema totdat ik mijn familie in VS heb ontmoet. Wel ben ik altijd gefascineerd geweest door de gedisciplineerde eenheden zoals politie en brandweer. Deze mensen riskeren hun leven om ons te beschermen. Ze moeten wel een groot hart hebben. Stel dat ik een jaar in militaire dienst was geweest, had ik vast veel gewicht verloren door de leefstijl daar; wat ik levenslang baat bij kan hebben. Die gedachte kwam bij mij op toen ik de verhalen hoorde over het Amerikaanse leger. Zij zouden daar de beste onderzoekers, diëtisten en psychologen hebben, omdat fysieke en mentale conditie van de militairen op en top moeten zijn. Binnen mijn familie zijn het de mannen die bij het leger zitten. Zij hebben allemaal een perfect getraind lichaam. Uiteraard hebben ze dat niet vanwege het mooie uiterlijk. Dat is het resultaat van de militaire trainingen. Als je te veel vet, te weinig spieren hebt, en daardoor niet snel of sterk genoeg bent, dan kan dat je dood of de dood van je kameraden betekenen.
Mijn neef kwam toen met allerlei gekke theorieën over afvallen, die ik niet eerder gehoord had. Wanneer het winter was in New York, liep hij met een T-shirt rond. Volgens de deskundigen in het leger kan er extra vet verbrand worden. Het lichaam werkt namelijk harder door de kou van buitenaf. Ik had die theorie niet uitgeprobeerd. Want de winter in New York is nog strenger dan hier in Nederland. Als een stoere man vond mijn neef ook leuk om af en toe te laten zien hoe sterk hij was. Hij deed bijvoorbeeld ‘push-up’ met één arm en op de vuist, vijftig of honderd keer achterelkaar. En de snelheid was gewoon onvoorstelbaar.
Een keer had mijn neef iets gezegd wat echt indruk maakte op mij. Hij zei: de militaire dienst is waar de jongen een volwassen man wordt. Hij is zwaar gewond geraakt na twee uitzendingen naar Afghanistan, en medisch afgekeurd op 33-jarige leeftijd. Toch zou hij de dienstplicht nog steeds aanraden. Hij zei: ‘Je leert wat leven is, en wat verantwoordelijkheid en discipline betekenen. Je wordt mentaal, fysiek en emotioneel sterker’.
Ik zou even kort vertellen wat voor persoon mijn neef is, dan kunnen zijn uitspraken makkelijker geplaatst worden. Voor het gemak noem ik mijn neef James. James is een ‘mengelmoes’ met Vietnamese, Cambodjaanse en Jamaicaanse achtergrond. Toen hij jong was leidde hij een dubbel leven. Van binnen was hij een kwetsbare gevoelige jongen. Wel had hij een label met status gekregen door zijn IQ van 150. Rebels als James was, had hij zijn achternaam veranderd zodra hij 18 werd; omdat hij vaak niet eens was met zijn vader. Zijn vader werkte voor de politie en het leger. In zijn ogen was zijn vader autoritair, ook vanwege de relatie van zijn ouders. Gedurende de universitaire studie moest hij van school veranderen wegens zijn gedrag naar de docent toe. Hij vertelde me bijna van een hoge flat was afgeduwd door een ‘bad person’. Op zijn negentiende was zijn beste vriendin overleden ten gevolge van een brand op de universiteit. Door allerlei emotionele gebeurtenissen had hij psychische problemen gekregen. Na de zoveelste liefdesrelatie waar bloedmooie vrouwen het slechtste in hem naar boven haalden, besloot hij voor zijn eigen pad te kiezen. In plaats van in de advocatuur te gaan na zijn rechtenstudie, koos hij ervoor om uitgezonden te worden in het oorlogsgebied. Hij brak het hart van zijn moeder vanwege het gevaar dat hij te maken kon krijgen. Zijn vader raadde hem af voor de militaire eenheid infanterie. Hij was koppig en ging voor het avontuur.
Binnen het leger vond James zijn gelijkgestemden. Mensen die passie en verantwoordelijkheid kenden. Mensen die het ‘wij’ denken en kameraadschap koesterden. James die normaal als rebel werd gezien, voelde zich gek genoeg thuis bij het leger waar discipline gevraagd werd, in een hiërarchische structuur. Ondanks zijn hoge intelligentie was hij een leidinggevende die naar zijn team omkeek. Het saamhorigheidsgevoel en strijden voor een (vrede)missie of roeping, was iets wat James altijd gemist had in het leven. Hij zei: er is tenminste ‘no bullshit’ bij het leger tijdens de oorlog. Waarschijnlijk geen emotionele ‘bullshit’ bedoelde hij, door de overwegend masculiene setting. In noodsituaties kunnen typisch masculiene eigenschappen vaak ook beter tot uiting komen.
Hoewel er niets mankeert aan de buitenkant van James, is hij fysiek, mentaal en emotioneel zwaar beschadigd na twee bomaanslagen. Wel doet hij het relatief goed vergeleken met andere veteranen. Hij zei zelfs tegen mij: ‘Als ik nog een keer mag kiezen, zou ik nog steeds voor het leger gaan’. Daar heeft hij zijn identiteit, de authentieke ik, gevonden. De identiteit van soldaat zijn is dermate waardevol dat hij die niet meer wil loslaten. Die houvast maakt ook dat hij zijn verleden, en al die nare gebeurtenissen die daarbij horen bij zich moet dragen, voor de rest van zijn leven.
Misschien zit het Nederlandse leger net anders in elkaar dan dat van VS. Wel denk ik in ieder geval dat zo’n periode van dienstplicht ontzettend goed is voor onze persoonlijke ontwikkeling. Mannen mogen en moeten ook masculien kunnen zijn. Hierbij ga ik iets zeggen wat de fanatieke feministen boos maakt: ondanks de (financiële en intellectuele) onafhankelijkheid van ‘vrouwen’ hebben wij soms toch echt ‘mannen’ nodig.
Reactie plaatsen
Reacties