Een tijdje geleden zag ik een video in het nieuws over de situatie in Ter Apel. Ik vond het heel triest om te zien. Lang geleden ben ik daar een paar keer geweest. Het was toen een prettig, rustiek dorpje. Inmiddels is het getransformeerd tot een landelijk beruchte woonplaats met veel onrust. In de loop der jaren zijn de omstandigheden daar alleen maar verslechterd.
Hier zie ik een consistente manier van handelen in Nederland. Mensen die stilzwijgend lijden, worden verwaarloosd. In Nederland moet je altijd luid en ongegeneerd van je laten horen, anders wordt er niet naar je omgekeken. Zelfs wanneer men herhaaldelijk op een respectvolle manier een wanhopige boodschap probeert over te brengen, wordt deze genegeerd. Het maakt niet uit of je een Hollander bent of een persoon met een etnische achtergrond. Wanneer je geconfronteerd wordt met een probleem dat veelal veroorzaakt wordt door anderen, sta je er alleen voor. In dit geval voelen de inwoners van Ter Apel zich niet gehoord door de politiek in Den Haag.
Natuurlijk hebben veel inwoners van Ter Apel niet voor niets op de PVV gestemd. Zij hopen op een leider die durft op te staan en strengere maatregelen treft. Ik vraag me vaak af waarom overlast gevende asielzoekers niet harder worden aangepakt. De aanvraagprocedure voor hen kan naar mijn mening direct worden stopgezet. Met een busje kunnen ze naar de grens worden gebracht waar geen ander land aan vastzit, richting de Noordzee? Het is wellicht niet humaan voor een paar personen, maar het zou meteen een waarschuwingssignaal zijn voor alle andere potentiële 'criminele' asielzoekers. Als je de wet overtreedt, ben je hier niet welkom, zo simpel is het. Wij, Nederlanders, hebben weinig vertrouwen dat zij zich als goede burgers zullen gedragen zodra ze officieel Nederlander worden. Bij voorbaat worden ze op basis van hun gedrag uit de procedure gehaald. Wat betekent anders onderwijzen in burgerschap zonder te laten zien wat dat inhoudt?
Als vluchtelingen op de hoogte zijn van de gevolgen van hun gedrag, zouden ze eerst nadenken voordat ze iets doen. Ik vind deze maatregel zeer redelijk en van toepassing op iedereen zonder Nederlands paspoort; zelfs als ze ernstige ziektes of mentale klachten hebben. Een persoon met depressie moet zich ook normaal kunnen gedragen als mens en niet de boel terroriseren. Dit geldt ook voor asielzoekers die klagen, een toegewezen woning weigeren of überhaupt ondankbaar zijn voor wat ze hier krijgen. Zulke mensen hebben we al genoeg in Nederland. Waarom zouden we nog meer mensen onnodig het Nederlanderschap verlenen als ze geen positieve waarde toevoegen? Het feit dat een persoon zijn of haar land ontvlucht, geeft die niet het recht om het leven van anderen hier zuur te maken.
Waarom trekken veiligelanders graag naar Nederland? Waarom is Nederland zo aantrekkelijk voor 'doorreizende vluchtelingen'? Waarom vertonen sommige asielzoekers brutaal gedrag in een land dat hen welwillend probeert te behandelen? Dit komt voort uit harteloosheid voor onze eigen Nederlanders, het onvermogen om standvastig voor ons land op te komen en een gebrek aan zelfrespect. De manier waarop Nederland zich profileert, lijkt alleen maar meer 'profiterende' vluchtelingen aan te trekken. We trekken een veelheid aan problemen aan, slechts om te verdrinken in de moeilijkheden die we onszelf hebben bezorgd. Nee, het is helaas niemands schuld behalve de onze.
Democratie is inderdaad gebaseerd op overleg, discussie en het sluiten van compromissen. Binnen dit systeem zijn er echter heel veel leiders die hun eigen verantwoordelijkheden en bevoegdheden hebben. Waarom lijkt niemand te luisteren naar de noodroep van de burgemeester Westerwolde? Ondanks dat het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) zich niet aan afspraken heeft gehouden, ontbreekt die instantie ook aan controle over aanmeldingen en de instroom van asielzoekers. Het valt op dat (overheids)instanties vaak uitsluitend naar de politiek in Den Haag lijken te kijken, en zich nogal afhankelijk, passief opstellen. Ondertussen staat het hele land stil en lijden de burgers. Hoewel veel mensen trots spreken over het democratische systeem, zijn de zwakke punten ervan al duidelijk zichtbaar. Het systeem slijt de samenleving en de burgers. Voortdurend overleggen, compromissen sluiten, gerechtelijke procedures aanspannen en wachten, leiden alleen maar tot een geleidelijke ineenstorting. Het land zit nu vast met allerlei diepgewortelde problemen. Deze problemen woekeren van binnenuit en ondermijnen het land. Op een gegeven moment kan Nederland zo verzwakt zijn van binnenuit dat het niet meer in staat is om willekeurige klappen op te vangen.
Als een grondige aanpak op het hoogste niveau, gericht op de lange termijn, momenteel niet mogelijk is, zouden leiders op lager niveau toch de aanzet moeten geven? Er zijn voldoende acties die op kortere termijn ondernomen kunnen worden. Gezien Nederland een land is dat (te)veel waarde hecht aan macht, kan een 'spreidingswet' worden ingevoerd. Anders zullen lagere overheden niet uit eigen beweging bijdragen aan een gezamenlijke oplossing voor het probleem. Ik begrijp ook sommige van hen. Problemen in Nederland worden namelijk vaak niet grondig aangepakt. Voor je het weet, worden woonplaatsen eindeloos overspoeld door asielzoekers. Vervolgens denkt de landelijke politiek dat het probleem al is opgelost. Het is echter niet alleen een kwestie van het vestigen van asielzoekers, maar ook decennialange zorg voor deze groep mensen, naast allerlei aanvullende voorzieningen en de inzet van extra mankrachten. Als een gemeente pech heeft, krijgt ze ook te maken met veiligheidsproblemen. Het wordt een 'never-ending story'.
Normaliter voert het college van Burgemeester en Wethouders (B & W) onder andere de besluiten van de gemeenteraad uit, wat betekent dat gemeenteraden de bevoegdheid hebben om wetten op te stellen. Zou het niet mogelijk zijn voor deze raden van verschillende gemeenten om samen te werken en gezamenlijke wetten te maken die intergemeentelijk geldig zijn, om zo sommige heersende problemen op korte termijn aan te pakken? Of is men terughoudend om te veel gedoe naar zich toe te trekken? Wat is eigenlijk het nut van politieke partijen die verspreid zijn over het hele land? Dienen ze enkel om tegengeluiden te laten horen? Waarom kiest men ervoor een beroep te doen op de rechterlijke macht in plaats van hun eigen ‘machten’ te bundelen, omwille van hun inwoners? Kan de lokale politiek niet actief stappen ondernemen om de veiligheid van inwoners te waarborgen en de last van asielzoekers in het algemeen te verminderen? Waarom moeten asielzoekers worden gevestigd midden in woonbuurten? Er is toch voldoende ruimte buiten woongebieden? Wij hoeven geen rekening te houden met het woon-werkverkeer van asielzoekers. Laat de asielzoekers maar wonen in bijvoorbeeld ‘Tiny houses’. Waarom worden er steeds tijdelijk luxe hotels en cruises gebruikt? Asielzoekers zouden wellicht kunnen leren om met minder genoegen te nemen totdat ze in staat zijn om zelf een woning te huren, of te kopen. Natuurlijk, tot die tijd kunnen beperkingen worden ingesteld op het laten overkomen van familieleden.
Omdat asielzoekers nog geen Nederlanders zijn, zijn we in principe niet verantwoordelijk voor hen, zeker niet wanneer we besluiten hen niet toe te laten in de asielprocedure. Het is echter belangrijk dat dit zorgvuldig wordt aangepakt, zodat ze niet illegaal in Nederland verblijven. Soms is het lastig om een probleem in één keer volledig op te lossen, vooral als er veel partijen bij betrokken zijn. Desondanks kunnen problemen verergeren als er niets wordt ondernomen. In alle gevallen moeten tijdelijke oplossingen bijdragen aan een duurzame oplossing die alle aspecten dekt in de (nabije)toekomst. In de tussentijd is het essentieel dat de landelijke politiek werkt aan of zoekt naar duurzame oplossingen. Een wet, zoals de spreidingswet, kan ook tijdelijk van aard zijn, maar het is van belang dat de politiek in Den Haag voor het vervallen van de wet met een structurele oplossing komt voor Nederland.
Een grondoorzaak van de ontstane complexe problemen is de neiging in welvarende landen zoals Nederland, om te geloven dat alle problemen met financiële middelen op te lossen zijn. Hierdoor ontstaat het idee dat problemen die niet met geld kunnen worden opgelost, als te ingewikkeld worden beschouwd en daarom vooruit worden geschoven. De gevolgen hiervan zijn nu zeer zichtbaar doordat er een opeenstapeling van problemen is ontstaan waarbij geld niet meer de doorslaggevende factor kan zijn voor een oplossing. De vele vraagstukken laten zien dat het democratische systeem in essentie draait om mensen, niet om geld of economie.
Een andere cruciale vraag in het asielvraagstuk is: kiezen we voor humaniteit ten opzichte van Nederlanders of asielzoekers? De keuze- of concessiemogelijkheid dreigt te verdwijnen wanneer mensen tot het uiterste van wanhoop worden gedreven. Asielzoekers moeten snel duidelijkheid krijgen over hun status. De aanvraagprocedure, ofwel het asielbeleid, dient inderdaad minder ruimhartig te zijn. Dit ligt binnen de controle van Nederland zelf. Afgezien van het aanspannen van rechtszaken hebben de inwoners van Ter Apel wellicht nog een optie: het recht in eigen handen nemen. Een tijdje geleden hebben bewoners van een wijk in Zuid-Afrika zeven personen achtervolgd die ze verantwoordelijk hielden voor een golf van criminaliteit. Deze personen werden vastgebonden en door de menigte in brand gestoken. Dit gebeurde omdat de plaats te maken heeft met een hoog aantal moorden en verkrachtingen, maar de gemeenschap voelde zich in de steek gelaten door de autoriteiten. Mensen nemen dit soort acties uit woede en onmacht.
De noodklok heeft al duidelijk geluid. Als individuele burger zie ik een oplossing: als de instroom van asielzoekers blijft aanhouden, overweeg ik Nederland te verlaten. Hierdoor komt in ieder geval een woning vrij, worden de vitale sectoren niet extra belast en ontstaat er ruimte voor extra handen ten behoeve van de asielzoekers. Op deze manier draag ik als burger op een humane wijze bij. Dit zou onvermijdelijk mijn lot zijn. Het lijkt namelijk een patroon te zijn dat burgers de gevolgen moeten dragen van beslissingen die wel of niet genomen zijn door leiders, zoals te zien is in conflicten tussen Rusland en Oekraïne, Israël en Hamas, en in andere landen.
Laten we ons lot als burgers aanvaarden zoals het zich ontvouwt.
Reactie plaatsen
Reacties