Ik las een artikel waarin de Finse president beweerde dat China de oorlog in Oekraïne zou kunnen stoppen met een telefoontje naar Poetin. Ik vraag me af of hij goed heeft nagedacht voordat hij die opmerking maakte.
Als Finland zelf in oorlog zou zijn met een ander land, zou de president toch ook niet zomaar besluiten om de oorlog te staken vanwege de tussenkomst van een ander land. De manier waarop de Finse president spreekt, duidt op een neiging tot ongelijke machtsverhoudingen. Hij lijkt te suggereren dat China met een simpel telefoontje alles kan regelen, omdat Rusland afhankelijk zou zijn van China. Dit impliceert dat China macht heeft over Rusland en nu dingen kan laten doen die in haar eigen belang zijn. Ik betwijfel of deze Finse president hechte familie- of vriendschapsbanden kent. Ik zou geen relatie willen hebben met iemand zoals hij, omdat hij onze relatie zou kunnen gebruiken om zijn eigen doelen te bereiken.
Bovendien heeft China al een jaar geleden geprobeerd te bemiddelen. Oekraïne heeft zelf de kans op vrede laten liggen. Een partij die tussenbeide komt, vraagt in feite om een gunst. China zou een gunst moeten vragen aan Rusland om de oorlog met Oekraïne te stoppen. Als Oekraïne geen behoefte heeft aan vrede en liever in conflict blijft met Rusland, waarom zou China dan opnieuw een poging wagen? Als ik China was, zou ik die gunst liever bewaren voor een toekomstige gelegenheid waarin ik zelf Rusland nodig heb. In een wereld waar macht niet werkt, wordt het concept van een gunst belangrijk. Een gunst is als een soort creditcard: om er een te krijgen, moet je van tevoren 'credits' opbouwen of later terugbetalen. In tegenstelling tot machtsverhoudingen, waarbij één partij alleen maar neemt en de andere alleen maar geeft, berust het verlenen van gunsten op een meer gelijkwaardige relatie. Hierbij wordt op vrijwillige basis wederzijds gegeven en genomen. Natuurlijk moeten beide partijen iets te bieden hebben. Anders kan eenzijdige afhankelijkheid gemakkelijk leiden tot een machtsverhouding.
Door zijn woorden krijg ik het gevoel dat de Finse president de verantwoordelijkheid probeert af te schuiven. China heeft deze oorlog niet veroorzaakt. In het Westen lijkt men niet in staat om relaties goed te onderhouden en lokt telkens onbewust conflicten uit. Gewone mensen zien bepaald gedrag op tv en kopiëren vervolgens het agressieve of intimiderende gedrag. Het Westen kijkt niet naar zijn eigen rol in de wereld en is totaal niet bewust van het effect van zijn gedrag. Aan de ene kant handelt hij uit angst en eigenbelang, en aan de andere kant oefent hij negatieve invloed uit met zijn rechtlijnige denken. Europa, geleid door de masculiene VS, vertoont zowel negatieve masculiene als feminiene gedragingen. In tegenstelling hiermee is China zich zeer bewust van haar rol: met macht en invloed komt verantwoordelijkheid voor de wereld, niet alleen voor zichzelf of Azië. China probeert een rol te spelen die bij haar past en ziet het grotere plaatje. Ze laat ruimte voor anderen om uit te blinken in waar ze goed in zijn en probeert anderen in hun waarde te laten zonder negatief gedrag over te nemen. Zoals in een vriendschap: door je eigen sterke punten in te zetten, kun je elkaar aanvullen en van elkaar leren in een relatie. Blijkbaar slaagt China erin om de positieve aspecten van andere landen te zien ondanks de verschillen. Ze kiest ervoor om te verbinden in plaats van landen uit te sluiten die anders zijn dan zij. Daarentegen is de VS niet bewust van zijn rol als wereldmacht. Hij heeft bijvoorbeeld zelf de bestorming van het Capitool georkestreerd. Mensen in andere landen zien dit en imiteren het gedrag, wat heeft geleid tot soortgelijke bestormingen van parlementen wereldwijd in de jaren die volgden.
Het is de houding van het Westen zelf die ervoor zorgt dat buitengesloten landen zich verenigen. Net zoals in de samenleving zoeken mensen die zich buitengesloten voelen elkaar op en organiseren ze zichzelf. Dit fenomeen speelt zich ook af op internationaal niveau. Juist, door uitsluiting en discriminatie. Als de VS, Canada en alle Europese landen een machtsblok vormen en andere landen uitsluiten, is het logisch dat de overgebleven landen zich ook verenigen tot een machtsblok om gezamenlijk sterker te staan.
Het is belangrijk om macht en tegenmacht te organiseren, ook op mondiaal niveau, om zo een balans te creëren. Binnen een democratie heeft elke burger een stem binnen het land. Een mondiale democratie zou betekenen dat elk land en elke bewoner op aarde een stem heeft in internationale aangelegenheden. Het uitsluiten van andere landen of volkeren staat haaks op de principes van democratie. En wie zegt dat de VS of een willekeurig Europees land volledig te vertrouwen is? Er hoeft maar één machtsbeluste leider aan de macht te komen, zoals we in de geschiedenis hebben gezien. Toen de VS het machtigste land ter wereld was, hebben ze duidelijk hun militaire macht misbruikt en veel landen in chaos achtergelaten. Europese landen hebben zich zwak opgesteld en zijn hen gevolgd, in plaats van een tegenmacht te vormen zoals in een goed functionerende democratie zou moeten gebeuren. Hoewel sommige delen van Europa emancipatie propageren, lopen ze zelf als een volgzame vrouw achter de masculiene VS aan. De euro als munteenheid is op zichzelf al een sterke tegenhanger van de Amerikaanse dollar. Waarom dan die afhankelijke houding en het blinde vertrouwen van Europa? Is er een gebrek aan ambitie of zelfvertrouwen bij Europese landen ten opzichte van de VS? Tegen het feminiene China worden daarentegen regelmatig onredelijke klappen uitgedeeld.
De opkomst van China en andere landen is nodig om de wereldmacht in evenwicht te houden. Waarom willen masculiene landen met sterke militaire macht toch samenwerken met China? Omdat China een feminiene benadering heeft. Deze masculiene landen vinden China betrouwbaarder dan de VS. Samenwerking tussen masculiene machten leidt zelden tot wereldvrede. Kijk maar naar de oorlogen en conflicten die gaande of geweest zijn. China fungeert juist als de verbindende factor tussen deze masculiene landen. Als de VS de volledige leiding krijgt over de wereld, zal dat alleen maar tot meer conflicten leiden tussen het Westen en andere landen die zij als minderwaardig beschouwen.
Aan de andere kant kan de NAVO een bedreiging vormen voor China, gezien de houding van het Westen. Het Westen probeert andere landen aan te moedigen om vijandig tegen China op te treden. Natuurlijk moet China zichzelf ook beschermen. Als een feminiene macht heeft China sterke masculiene bondgenoten nodig, zoals Rusland of andere militair sterke landen. Waarom mag Nederland dekking zoeken en bondgenoten hebben, maar andere landen niet? Verwacht het Westen dat China zich laat aanvallen zonder hulp en verdediging? Schuilt er niet nog steeds een dictatoriale en koloniale mindset bij westerlingen? "Ik moet als enige de macht en wapens hebben. Alle anderen moeten mijn wil volgen, onderdanig en gehoorzaam zijn. Want ze zijn niet waardig genoeg als mens.”
Als ik China was, zou ik de 'vriendschap' van Europa niet als authentiek beschouwen. Waar was Europa toen China in het verleden hulp nodig had? Het Westen gebruikt 'relaties' als een instrument: "Wanneer ik jou nodig heb, ben je mijn vriend. Anders pakken we je hard aan uit angst voor afhankelijkheid of concurrentiepositie." Deze gedachte kunnen we nu beter begrijpen, ook door de uitspraak van de Finse president. We beoordelen anderen vanuit ons eigen perspectief, waarbij we denken dat China op een dag zou kunnen profiteren of misbruik maken van die afhankelijkheid, net zoals wij dat zelf zouden doen. Zo is de cirkel rond. De vanzelfsprekendheid van de uitspraak van de Finse president bevestigt deze manier van denken en handelen. Wat mag je verwachten van een 'vriend' die jou continu probeert te beschadigen? Echte vriendschappen worden niet gebaseerd op eigenbelang, maar zijn wederzijds. Waarom zou China voor de tweede keer voor Europa opkomen als het duidelijk is dat Europa haar gebruikt? Europa verwacht iets van China wanneer het hen uitkomt, maar hun gedrag laat niet zien dat ze van plan zijn een goede en duurzame relatie met China op te bouwen.
De wisselvallige acties en houding ten opzichte van China wekken niet bepaald vertrouwen op. China kan niet anders dan zich voorbereiden op mogelijke aanvallen van het Westen door passende maatregelen te treffen. Beide partijen maken plannen om elkaar te schaden vanwege wat er weer eens is gebeurd. De kloof van wantrouwen wordt steeds groter. Ondertussen schudden we elkaar de hand op televisie en zeggen: "We gaan samenwerken en onze handelsrelaties versterken.”
Dat verklaart waarom mensen vaak politiek beschouwen als een slangenkuil en politici als onbetrouwbaar zien.
Reactie plaatsen
Reacties