Langzamerhand besteedt de Nederlandse media minder aandacht aan de oorlog in Gaza. Elke dag gebeurt er weer iets nieuws in Nederland en de rest van de wereld. Het is begrijpelijk dat iets wat geen einde lijkt te hebben, niet continu de interesse van mensen kan vasthouden. Krampachtig proberen de westerse leiders de focus te behouden voor de oorlog die in Oekraïne gaande is.
Soms begrijp ik niet waarom wereldleiders blind lijken voor het feit dat Rusland nog steeds openstaat voor onderhandelingen. Poetin heeft de mogelijkheid om eenzijdig een einde aan deze oorlog te maken door zware nucleaire wapens in te zetten. Ik zie telkens gemiste kansen en openingen die de afgelopen twee jaar niet zijn opgemerkt door degenen met beslissingsbevoegdheid. In mijn andere blog heb ik al beschreven hoe de oorlog is begonnen. Deze situatie had geen schijn van kans gehad als een van de betrokken partijen emotionele intelligentie had getoond. Sinds het begin van de oorlog heeft het Westen zichzelf stap voor stap in een doodlopende straat gemanoeuvreerd. Naast het toepassen van verkeerde strategieën, bijvoorbeeld bij het opleggen van sancties, maken ze continu fouten door hun eigen houding en gedrag.
Ik zie een samenhang tussen hoe westerse wereldleiders handelen en wat ik in mijn dagelijks leven om me heen zie. Het patroon ziet er als volgt uit: eerst problemen veroorzaken, vervolgens de verantwoordelijkheid afschuiven en met de vinger wijzen. Dit patroon wordt steeds vertoond door mensen in vooraanstaande posities. Daarom denken 'gewone mensen' dat dit normaal is en nemen zij dit gedrag over. Ik vraag me al vaker af waarom mensen dit doen. Zien ze het probleem niet, kunnen ze het probleem niet oplossen, of is het gewoonte om de schuld aan een ander te geven? Weten ze wel dat ze met dit gedragspatroon te kampen hebben?
En dan lees ik in het nieuws dat de NAVO met een 'vernieuwende' aanpak komt, namelijk opnieuw China de schuld geven omdat zij een goede relatie met Rusland onderhoudt. Dit zie ik ook in het dagelijks leven, bijvoorbeeld vrouwen die hun vriendin verbieden om met iemand om te gaan die zij niet mogen. In de ondergrondse criminele wereld ontvoeren mannen soms de vrouw en kinderen van hun tegenstander om druk uit te oefenen en hun zin te krijgen. De hoop van wereldleiders dat de oorlog zal stoppen door China onder druk te zetten, geeft een verkeerd voorbeeld via de media. Soms heb ik het gevoel dat het Westen China bewust probeert uit te dagen. Waarom dreigen ze met maatregelen tegen China, dat wellicht goederen levert, en laten ze de wapenleveranciers met rust? Iedereen kan in de media zien dat Rusland contact heeft gehad met Noord-Korea en Iran. Het is logisch dat Poetin militaire steun zoekt bij andere masculiene landen. Voor een goed motiverend gesprek zou hij waarschijnlijk aankloppen bij feminiene China. Een volwassen 'man' weet immers wat een 'vrouw' wel of niet wil horen, en wat een 'vrouw' nodig heeft. 'Mannen' hebben het instinct om de kwetsbaren, ook de 'vrouwen', te beschermen en hen vooral niet te betrekken bij gevaarlijke situaties.
Het Westen dreigt, chanteert, beschuldigt en dreigt opnieuw. Ik zie en hoor dezelfde dynamiek terug in het werkende leven. Er wordt telkens gehandeld vanuit een machtsverhouding, wat ook veel voorkomt bij het gedrag van leidinggevenden in werkomgevingen. Wat zijn echter de effecten van dreigen of inzetten van machtsbevoegdheid? Dit kan alleen maar leiden tot drie mogelijke reacties: weerstand, negeren of vertrekken. China zal zichzelf echt niet in moeilijkheden brengen en is niet gevoelig voor provocaties. Het Westen zal waarschijnlijk genegeerd worden of mogelijk een koekje van eigen deeg krijgen. Op de werkvloer wil niemand uit zichzelf vertrekken, ondanks een heersende angstcultuur. Mensen zullen de situatie eerder negeren en vooral weerstand voelen. Dit kan zich uiten in bijvoorbeeld 'ja zeggen, nee doen' of passief-agressief gedrag, wat tot hetzelfde resultaat leidt: een organisatie waarin mensen niet helpen om vooruit te komen. Op het werk willen hogergeplaatsten degenen aanpakken die zij beschouwen als niet functionerend. Ze realiseren zich echter niet dat zij zelf de weerstand hebben veroorzaakt door hun aanpak. Als de leidinggevende dreigt met ontslag of andere sancties, zijn er altijd nog andere werkgevers beschikbaar.
Wat ook overeenkomt tussen de NAVO en leidinggevenden in het werkende leven is dat ze de zwakkeren en kwetsbaren de klappen laten opvangen, maar tegen andere machthebbers durven ze niets te doen. De NAVO zou Noord-Korea of Iran moeten aanspreken voor hun wapensteun aan Rusland. Op het werk zouden niet-functionerende leidinggevenden moeten worden aangepakt, in plaats van de medewerkers die geen keuze hebben dan te volgen en te lijden. Zoals in het verleden bezweken alleen de slaven onder de macht van westerse landheren, zijn het nu de (loon)slaven die overblijven binnen een organisatie waar machts- en angst culturen samenkomen. Vertoont de NAVO soms ook niet 'grensoverschrijdend gedrag' naar China toe?
Het uitoefenen van druk op China blijft een verkeerde strategie. Dreigen en chanteren werkt alleen als je te maken hebt met zwakkere partijen. Blijkbaar is deze machtsverhouding het enige wat het Westen kent, en de enige manier waarop ze omgaan met anderen. Net zoals in het werkende leven leidinggevenden bang zijn voor medewerkers die ze niet onder controle kunnen houden, is het Westen bang voor landen waar ze geen invloed op kunnen uitoefenen. Hun enige reactie hierop is onderdrukking, omdat dit de enige manier is waarop ze denken macht en controle te kunnen behouden. Helaas is China niet te onderdrukken met dreigementen over economische sancties. China is niet meer hetzelfde als vijftig jaar geleden, terwijl het Westen misschien nog vasthoudt aan zijn koloniale verleden als slavenmeesters. Toen het Westen de Chinese arbeidskrachten gebruikte voor de productie van goedkope consumptiegoederen, is China zich blijven ontwikkelen. Chinezen verschillen van sommige nazaten van tot slaaf gemaakten, doordat ze zich niet blijven vastklampen aan het verleden, of het Westen verantwoordelijk houden van hun stagnatie. Ze richten zich op hun eigen verbeterpunten en de toekomst, benutten alle kansen, werken hard en zijn bescheiden gebleven. China heeft solide relaties opgebouwd wereldwijd en heeft bovendien een enorme binnenlandse markt. Mijn inschatting is dat China relatief zelfvoorzienend kan zijn. Ondanks dat Europese landen voldoende reserves hebben, zouden ze moeten erkennen dat hun welvaartsniveau kan dalen zonder toegang tot de Chinese markt. Ik vraag me ook af wat er zou gebeuren als China en haar geallieerde landen hun mensen niet laten deelnemen aan de ontwikkeling van innovatieve technologieën in andere landen, gezien de krapte op de nationale arbeidsmarkt. Het Westen lijkt vooral te vertrouwen op macht en oppervlakkige schijn, wat hen ervan weerhoudt om zichzelf te versterken en hun land werkelijk robuust en stabiel te maken.
China hecht veel waarde aan haar vriendschappen, maar het Westen lijkt liever een vijand te zijn. Stel je voor dat het Westen echt een vriend van China was geweest. Dan zou China zonder aarzelen door het vuur zijn gegaan, zelfs zonder erom te worden gevraagd. Als het Westen niet leert en een derde wereldoorlog nodig heeft om de nieuwe wereldorde te accepteren, dan zal die er komen. Veel masculiene landen staan te popelen om hun macht te laten gelden. Ik vraag me af of de militaire kracht van de VS en Europa opweegt tegen die van bijvoorbeeld Rusland, Iran en Noord-Korea samen. Voor veel landen is het gedrag van het Westen of de VS al geruime tijd een bron van ergernis.
In elk nadeel schuilt ook een voordeel. Door oorlogen in het Westen zal de stroom vluchtelingen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Het Westen zal dan minder aantrekkelijk worden als vestigingsplaats. Er zijn voldoende welgestelden in het Westen die naar een ander land kunnen emigreren. Een gemiddelde Europeaan hoeft niet per se kapitaalkrachtig te zijn om elders ter wereld een comfortabel leven te leiden.
Het vrije Westen vreest gezien te worden als dictatoriaal of dominant, maar vertoont toch regelmatig dergelijk gedrag. Zit dit misschien gewoon in de genen? Het is tijd om het antwoord binnen onszelf te zoeken. De sleutel tot de oplossing ligt niet bij China.
Reactie plaatsen
Reacties