De Olympische Spelen van 2024 zijn ten einde gekomen. Net als bij voorgaande edities staan de VS en China aan de top wat betreft het aantal gewonnen medailles. De Olympische Spelen zijn een internationaal evenement waar landen erkenning krijgen voor hun fysieke prestaties.
De opening van de Olympische Spelen bevat vaak verrassende elementen. Gastlanden proberen hierbij hun cultuur en traditionele kenmerken te tonen. Frankrijk heeft, naar mijn mening, niet echt typisch Franse elementen gepresenteerd, behalve het gebruik van bekende bezienswaardigheden zoals de Eiffeltoren en de Seine. Tijdens de opening zijn er veel 'special effects' te zien. De openingen van eerdere Olympische Spelen hebben veel indruk gemaakt door hun cultuurgebonden acts en de grote massa deelnemers die gezamenlijk optreden. De energie was daarom overweldigend. Wat deze keer ongebruikelijk is, is dat Frankrijk de opening in de stad Parijs zelf heeft laten plaatsvinden. Dit kan de mogelijkheden van de optredens beperken, door de afstand tot het publiek en de weersomstandigheden. Het mooie idee om de opening midden in de stad te houden, blijkt achteraf niet altijd praktisch uitvoerbaar. Volgens een Franse commentator zijn veel acts niet doorgegaan vanwege het weer. De optredens hebben soms moeite om de aandacht te trekken en roepen niet echt een saamhorigheidsgevoel op. Ze zijn meer een 'show' geworden die beter op televisie te volgen is dan ter plaatse. De boottocht met de atleten is leuk en gezellig, maar heeft bij mij niet het WOW-effect. In Nederland hebben we immers meerdere keren per jaar soortgelijke bootintochten bij verschillende evenementen. Wat Parijs ons heeft gepresenteerd, was niet echt vernieuwend.
Frankrijk heeft dit keer veel beter gepresteerd op het gebied van medailles dan in het verleden. Zou het element 'thuiswedstrijd' hierbij een rol hebben gespeeld? Fransen zijn natuurlijk vertrouwd met de eet- en organisatorische aspecten van hun eigen land. Toch zijn er diverse klachten van atleten over de Olympische dorpen: het verblijf en het eten, vooral uit Europese landen. Aangezien Frankrijk bekend staat om zijn gastronomie, mode, wijn en steden, is het opvallend dat er kritiek is op het eten. Kan Frankrijk zijn reputatie op dit gebied niet meer waarmaken? Deze negatieve opmerkingen bevestigen voor mij twee inzichten. Ten eerste lijkt het erop dat westerse landen minder goed in staat zijn om de voorwaarden te creëren die essentieel zijn voor gewenste resultaten. In dit geval gaat het om het creëren van de ideale omstandigheden voor atleten. Misschien hechten ze minder waarde aan het winnen of het behalen van topprestaties, en besteden ze minder aandacht aan wat nodig is om dat te bereiken. Het is algemeen bekend dat sportieve prestaties vereisen dat atleten voldoende rust krijgen, volledig kunnen focussen en uitgebalanceerd eten. Als atleten deze basisbehoeften niet kunnen vervullen tijdens hun verblijf in Parijs, kan dit hun prestaties beïnvloeden. Er zijn berichten over problemen zoals transport van verblijf naar het stadion en slecht geïsoleerde kamers die het slapen bemoeilijken. Ten tweede komen de klachten niet van landen zoals de VS en China. Dit suggereert misschien dat atleten uit deze landen beter in staat zijn om te presteren onder ongunstige of afwijkende omstandigheden. Ze blijven de ranglijst van medailles aanvoeren.
Als relatief klein land heeft Nederland indrukwekkende prestaties geleverd tijdens deze Olympische Spelen, wat kan duiden op een sterke focus op sport in Nederland. Ondanks dat de Verenigde Staten vaak als winnaar uit de bus komen, roept dit soms twijfels op. Door de migratiegeschiedenis hebben veel Amerikaanse atleten een diverse etnische achtergrond, zoals ‘zwarte’ atleten die uitblinken in basketbal en hardlopen. Aangezien Afrikaanse landen doorgaans niet hoog eindigen in de medailleranglijst, kunnen wij opmaken dat de winnende 'zwarte' atleten uit de VS of andere westerse landen komen. Tegenwoordig moeten we goed letten op uniformen en vlaggen om te weten welk land de atleten vertegenwoordigen. Tijdens de Olympische Spelen van 2024 in Parijs zijn er bijvoorbeeld meer dan tien landen met atleten die geboren zijn in China, of een Chinese achtergrond hebben. China zelf staat ook bovenaan de medailleranglijst. Door de toenemende migratie wordt nationaliteit steeds belangrijker dan ras of afkomst. Atleten vertegenwoordigen steeds meer het land waar ze wonen in plaats van hun geboorteland. Dit roept de vraag op: vertegenwoordigen atleten de westerse landen vanwege de financiële voordelen, de podiumkansen en de roem die ze daar kunnen behalen, of uit liefde en loyaliteit voor het land?
Het verstrekken van een paspoort om anderen legaal te laten vertegenwoordigen en werken is slechts een kortzichtige benadering. Leidt het bezitten van een paspoort automatisch tot loyaliteit en vertrouwen? Helaas lijden nieuwe burgers vaak aan een vorm van identiteitscrisis om te kunnen overleven. Wanneer hun aanwezigheid in het nationale belang is, worden ze erkend, maar anders blijven ze 'buitenlanders', wat dagelijks voelbaar is. Een actueel voorbeeld is dat de Verenigde Staten openstaan voor 'Chinezen' die medailles kunnen winnen, de economie kunnen versterken en het tekort aan talenten kunnen aanvullen. Tegelijkertijd voeren ze beleid, zowel nationaal als internationaal, dat etnische minderheden het gevoel geeft dat ze gediscrimineerd worden en niet welkom zijn. Deze houding bevordert een vertrouwensbreuk tussen Amerikaanse etnische minderheden en ‘witte’ Amerikanen. De hoge posities bij de overheid en in de politiek worden nog steeds voornamelijk door ‘witte’ Amerikanen bezet. Zij bepalen het beleid en nemen de beslissingen voor het land.
Nu staat de VS op een keerpunt. Kamala Harris heeft een aanzienlijke kans om Donald Trump te verslaan, niet omdat ze uitzonderlijk is, maar omdat ze over een unieke voorsprong beschikt die onderschat wordt. Ze spreekt verschillende groepen in het land aan die zich met haar kunnen identificeren: de zwarte en Aziatische gemeenschappen, ‘witte’ mensen met een vergelijkbaar studie- en carrièrepad, vrouwen en etnische minderheden die zich achtergesteld voelen. In een democratie stemmen mensen vanuit hun eigen meningen en achtergronden, en in een verdeelde samenleving kunnen de stemmen van verschillende groepen, die misschien weinig gemeen hebben, samenkomen bij Kamala Harris. Deze positieve ontwikkeling is te danken aan Joe Biden, een visionair leider met wijsheid die het lef heeft gehad om een vrouw van etnische afkomst gelijkwaardig te behandelen, en haar een prominente rol te geven.
De ondergang van de VS zou mogelijk vertraagd kunnen worden als Kamala Harris president wordt. Haar aanwezigheid zou het land de moed kunnen geven om veerkrachtig te blijven in tijden van voortdurende uitdagingen. Bovendien zou de VS, door haar leiderschap, hopelijk kunnen leren om hun arrogantie achter zich te laten en meer feminiene waarden te omarmen. Het cruciale punt is dat Harris vooral in staat moet zijn om haar mogelijk onderscheidende aanpak zichtbaar te maken in het beleid dat onder haar bewind wordt uitgevoerd. Als de VS niet tijdig leert en verandert, zou het op een punt kunnen komen waar herstel onmogelijk is.
De realiteit zien we al bij de Olympische Spelen: het zijn voornamelijk atleten van etnische afkomst die de medailles voor de Verenigde Staten binnenhalen, wat de afhankelijkheid van de VS voor zijn prestaties benadrukt. Wat gebeurt er als deze etnische groepen hun steun aan de overheid of het land intrekken?
Reactie plaatsen
Reacties