Door de coronapandemie heb ik een abonnement genomen op Netflix en ook nlziet.nl. Normaal gesproken heb ik geen tijd om naar de tv te kijken. Nu dat ik best vaak thuis ben hoef ik niet meer zo kieskeurig te zijn. Een vriendin raadt ‘The Crown’ aan en een andere vriendin ‘Bridgerton’. Beide zijn niet de soort serie of het programma waar ik voor zou kiezen als ik tijdgebrek heb.
Gezien mijn vriendin die ‘Bridgerton’ heeft aanbevolen ons zo zat te overtuigen, ben ik maar eerst met die serie begonnen. Ik persoonlijk heb weinig met de Europese geschiedenis. Dit kan komen door de saaie geschiedenis les leraar op de middelbare school in Nederland. Wel ben ik geboeid gebleven over de Chinese geschiedenis sinds mijn kinderjaren. Ik kan dus niet zeggen dat ik geen belangstelling heb in het vak geschiedenis. Ik moest bijvoorbeeld ‘Jane Eyre’ en ‘Pride and Prejudice’ lezen voor het eindexamen als literatuurlijst Engels. Dat had ik met veel tegenzin gedaan. Terwijl ik die boeken al in het Chinees gelezen heb toen ik tien jaar of zo was, met veel interesse. Ik kan geen andere conclusie trekken dan de invloed die een docent op mij kan hebben als student.
Even weer terug naar de Netflix serie ‘Bridgerton’. Het gaat over de ‘high society’ van London in de zeventiende eeuw. De kostuums zien er absoluut prachtig uit. De scenes doen mij denken aan de sprookjesverhalen zoals assepoester. Wat ik mooi vind is het element ‘fusion’ in de serie: een mix van authentieke en moderne; in muziek, in kostuums en in de rollen. Af en toe wordt er een popmuziek gespeeld gestoken in een klassiek jasje. Die kostuums kun je bij wijze van spreken ook dragen in de moderne tijd als de nieuwste mode. In de serie komen personages voor met verschillende rassen terwijl dat misschien niet de werkelijkheid is in de zeventiende eeuw. Aan de taal Engels met ‘bekakt’ accent moest ik wel even wennen in het begin. Wat ik heerlijk vind, en ontzettend gemist heb in de moderne Europese films en tv series, is de subtiele beschrijving van emoties en de nuances in het uitdrukken van gevoelens tussen mensen. Die vind ik in de serie ‘Bridgerton’ ruimschoots terug.
In de serie worden de vrouwen op een bepaalde manier neergezet. Het komt bij mij over alsof ze de hele dag alleen bezig zijn met zichzelf mooi te maken voor mannen. Hun levensdoel is om een geschikte man te vinden als levenspartner. Voor de rest zitten ze alleen maar thee te drinken en te praten met elkaar. Stiekem vraag ik me af of de adellijke families van deze tijd ook zulke leefstijl hebben. Eigenlijk moet dat fantastisch zijn toch? Dat je niet hoeft te werken en de hele dag alleen met jezelf bezig zijn. Ik zou daar niet tegen kunnen. Volgens mij leef je dan in een hele kleine wereld, eigenlijk een soort gevangenis. Maar goed, door de minder ontwikkelde infrastructuur leefden mensen vroeger sowieso in een veel kleinere ‘wereld’ dan nu. Soms kent simpliciteit ook z’n charme natuurlijk.
Tijdens het kijken van zo’n serie merk ik dat de westerse cultuur van vroeger veel overeenkomsten heeft met de oosterse of andere culturen van nu. Toen der tijd werd het verkrijgen van een jongen belangrijk gevonden voor het voortzetten van bloedlijn in de familie. Mannen speelden een belangrijke rol binnen de familie en waren de beschermer van de vrouwelijke familieleden. Vrouwen waren de verleiders en speelden een wat passiever rol in een liefdesrelatie terwijl mannen diegene waren die het initiatief nemen en beslissen over de voortgang daarvan. Vechten voor de eer van een vrouwelijke familielid bestond toen al. Dit is vergelijkbaar met de eerwraak die wij lezen in het nieuws. En dat bruidsschat verhaal wat in modern westerse cultuur weinig meer over gesproken wordt. Misschien omdat het werkende leven buitenhuis niet bestond, had de familie onderling vaker contact en hechtere band. Ze bemoeiden ook veel meer met elkaar. Zo kun je nog meer voorbeelden opnoemen. Wat ik grappig vind, is dat de westerlingen van nu een bepaalde kijk hebben op andere culturen terwijl zij vroeger hetzelfde hebben doorgemaakt. Of kennen ze hun eigen geschiedenis niet goed genoeg om dat te kunnen weten?
In het algemeen maak ik op dat mensen niet veel zijn veranderd van toen en nu; hoe we met de situaties omgaan zijn wel anders geworden vanwege de veranderende verwachtingen en rolverdelingen in de gemeenschap. Deze hebben vervolgens invloed op de keuzes die we maken in het leven.
In de huidige tijdperk zijn de rijkere mensen of mensen die zich hoog in het hiërarchische systeem bevinden, de groep die tot de ‘high society’ behoort. Je hoeft daarvoor geen adellijke titel te hebben. Vrouwen die van goede huize komen wilden trouwen met een heer met adellijke titel voor een goed gezin en financiën. Als financiële afhankelijkheid niet meer de 'issue' is, waarnaar streven de vrouwen in ‘hogere kringen’ tegenwoordig? Waar doen ze het voor? En de mannen? Als zij niet meer de kostwinner en de beschermer hoeven te zijn. Wat moet de nieuwe identiteit zijn van een man in deze moderne tijd? Zou de veranderende rolverdeling de oorzaak zijn waarom wij niet meer een eigentijdse ‘Bridgerton’ verhaal kunnen hebben?
Reactie plaatsen
Reacties