Mijn gedachten dwalen regelmatig af naar de oorlog die gaande is de laatste weken, hoewel ik iedere keer steeds op andere dingen probeer te focussen.
Er hangt iets in de lucht, of in mijn hoofd alleen? Al die miljoenen donatie op giro555 heeft mij niet een beter gevoel gegeven. Ik kijk al niet naar de oorlogsbeelden op de media, en lees geen nieuws over de situatie in Oekraïne, of over de vluchtelingen. Ik probeer mezelf zoveel mogelijk af te wenden van de ‘informatie’ in overvloed. Ik forceer me toe te leggen op mijn dagelijkse bezigheden. Toch lukt het mij niet de gedachten over de oorlogssituatie helemaal stop te zetten.
Ik las in het nieuws dat Nederlanders vaker naar woorden als ‘schuilkelder’ en ‘noodpakket’ googelen. Ook naar de woorden ‘jodiumtabletten’, ‘Kernramp’ en ‘gasmasker’. Ja klopt. Ik had daarvoor wat informatie gelezen en had gezocht naar de chemische bestandsdelen Kaliumjodide. Toen was alles uitverkocht online. Nu een week later is de voorraad weer bijgevuld zie ik. Misschien is dit het teken dat een mogelijke aanval op Kerncentrale in Oekraïne minder waarschijnlijk wordt gezien door Nederlanders. Hetzelfde koopgedrag zien wij ook terug helemaal aan het begin van de corona pandemie. Toen waren de mondkapjes, hand gels, Vitamine C en thermometers ook uitverkocht. Ik had toen peperdure desinfecterende hand gels ingeslagen. Hoe individualistisch we ook zijn, vertonen we toch een bepaald kuddegedrag. Blijkbaar komt de daadkracht pas te voorschijn als onze fysieke veiligheid bedreigd wordt.
Paar dagen geleden keek ik naar een analyse op YouTube over de naweeën die Europa nog te maken zal krijgen na het staken van deze oorlog; Zelensky heeft namelijk de Oekraïense gevangenen vrijgelaten om mee te vechten in de oorlog. Die gevangenen kunnen met de vluchtelingenstroom mee gaan en zich vestigen in bijvoorbeeld Nederland. De misdadigers of criminelen kunnen Nederlandse of Europese samenleving onveilig maken of onrust bezorgen. Alle belletjes gaan dan rinkelen bij mij. Ik word rusteloos en wil in actie komen om problemen op te lossen.
Behalve lerares te willen worden, heb ik een beroep zoals politie altijd wel leuk gevonden. Je doet onderzoek en lost de meeste urgente problemen op voor de samenleving. Als ik ooit eraan toekom zou ik best Criminologie willen studeren. Ik ben goed in het inschatten van mensen. Zou ik dat ook kunnen bij een psychopaat bijvoorbeeld? Jaren geleden heb ik een Amerikaanse tv serie ‘Medium’ gevolgd. Die gaat over een paranormaal medium die politie assisteert in strafrechtelijke onderzoeken. Die vrouw hoeft niet achter de boeven aan te rennen. Zij lost de mysteries op waar de inspecteurs niet bij kunnen. Of ontdekt ze ‘lijnen’ om onderzoeken mogelijk te maken. Zoiets zou ik ook willen doen. Ik ben helaas niet paranormaal begaafd. Gezien ik nooit een sportfanaat ben geweest, is werken bij de politie niet voor mij weggelegd.
Werken bij het leger lijkt me eveneens avontuurlijk. Als ik al die verhalen hoor van mijn neven die in Amerikaans leger zitten. Daar kennen ze veel rituelen en hoffelijke aangelegenheden. Volgens mij hebben ze altijd wel een feestje. Er gebeuren ook veel dramatische dingen: dus een intens leven vol met hoogte- en dieptepunt. Vreemdelingen kunnen een ‘Greencard’ krijgen als ze het leger in gaan. Mijn neef kon mij eventueel introduceren. Het is erg aantrekkelijk om het leger in te gaan vanwege het salaris maar vooral de secundaire voorwaarden, die ook geldt voor je gezin. Ik zei toen: “Ik wil mijn teamgenoten niet extra belasten in noodsituaties. Als er een zwakke schakel is binnen het team, dan loopt het hele team extra gevaar op tijdens het gevecht.” Ja, ik ben zo’n persoon die flauw kan vallen wanneer ik teveel bloed zie. Mede daarom kan ik geen arts of verpleegster worden. Ik heb het beroep van militair zeker boeiend gevonden. Helaas moet ik mijn eigen zwaktes wel onder ogen zien. Ik voel me verantwoordelijk voor mensen met wie ik moet samenwerken zoals mijn teamgenoten, en voor wie ik moet werken. Ik moet zelf ‘sterk bewapend’ zijn als ik met andere mensen te maken krijg. Zij moeten immers op mij kunnen rekenen. In het slagveld moet ik in staat zijn de anderen te beschermen. Als ik diegene ben die bescherming nodig heeft, dan ben ik het obstakel. Erg jammer dat ik door mijn zwaktes niet bij een team kan horen met mensen die mogelijk gelijkgestemden zijn van mij; zij met een vurig hart die rechtvaardig zijn, die bereid zijn hun leven op te offeren voor de veiligheid en het leven van de anderen. Zij die verantwoordelijkheid durven te nemen en dat ook kunnen, die ons beschermen en behoeden voor de kwade of het gevaar. Deze groep mensen zal steeds kleiner worden, mede door de vergrijzing.
In een oorlog ben en kan ik dus niets. Wat kan ik doen? Een adviseur of teamleider moet ook het slagveld op. Als ik een keer geraakt ben door een verfballetje tijdens de ‘paintball game’, dan moet ik al terug kruipen naar de kamp en kreunen van de pijn. Terwijl mijn teamgenoten trots al hun blauwe plekken op het lichaam kunnen laten zien achteraf, zonder enig probleem. Met ‘lasergame’ krijg je geen blauwe plekken. Ik voel dan wat misselijkheid door de trillende vest wanneer ik te vaak ben beschoten. Als ik op een hoge toren sta dan word ik duizelig. Ik voel me slap als ik niet op tijd eet. Ik kan niet slapen in openbare ruimte. Met hitte voel ik me gauw benauwd en kan absoluut niet zonder airco. Hoe moet het als er oorlog is? Ik ben een stadsmens die niet zonder moderne voorzieningen kan. Alles wat ik geleerd heb, of waarvoor ik gestudeerd heb, is niet van toepassing als we in een oorlogssituatie terecht komen. We hebben dan hele andere kennis en kunde nodig. Ondanks dat ik een ‘fan’ ben van levenslang leren en ontwikkelen; kan ik me nog dusdanig ontwikkelen dat ik geschikt ben om het slagveld op te gaan?
En dan troost ik mezelf: voor zo ver ik mezelf ken ben ik een persoon die ‘vecht’ in stress- of noodsituatie. Dus ik overleef het wel. Maar wat als ik slecht ben in fysiek gevecht ? Mentale kracht kan bijvoorbeeld psychische kwetsbaarheid ondersteunen. Wat als een persoon fysiek ‘zwak’ is? Een beeld flitst voorbij van wat ik te horen had gekregen van mijn neef: hij zag een kogel door het hoofd van een kind gaan maar kon niet anders dan het zien gebeuren. Jarenlang later wordt hij nog steeds achtervolgd door vele nachtmerries. Als ik zoiets moet aanzien dan heb ik het liever dat de kogel door mijn kop is gegaan. Misschien komt dan het niet eerder voorgekomen ‘vlucht’ gedrag van mij toch naar boven als er sprake is van oorlog.
Uiteindelijk zeg ik tegen mezelf: ik ben blij dat een mens geen eeuwig leven kent. Misschien kan ik net de dans ontspringen. Ik hoef die ellende niet mee te maken in de jaren waar ik nog te leven heb. Of moet ik verhuizen naar een werelddeel waar er weinig kans is op een oorlog; naar een land waar men relaties weet te bouwen en waar problemen tijdig aangepakt en voorkomen worden. Ik weet namelijk nu al: ik ga een oorlog niet overleven. Deze gedachte geeft tegelijk lucht en hoop. Want ik hoef niet de enige achterblijver te zijn die levenslang moet rouwen om het verlies van mijn familie en vrienden.
De optimist in mij trekt de conclusie: het gaat uiteindelijk dus toch wel goed uitpakken voor mij. Wat heb ik geluk dat ik tot de zwakkeren en kwetsbaren mag behoren in de oorlog.
Reactie plaatsen
Reacties