Het is 2021. Het afgelopen jaar vloog wederom voorbij ondanks dat wij nog middenin de corono tijdperk zitten. De Engelse uitdrukking ‘Time flies when you are having fun.’ gaat hier dus niet op. Of moet ik stiekem toch veel plezier gehad hebben in de afgelopen periode?
Rond de feestdagen moest ik extra aan mijn moeder denken die in Californië woont. Mijn moeder is een persoon die graag mensen om zich heen heeft. Door corona heeft ze al maanden niet kunnen werken. Om haar een hart onder de riem te steken, en het jaar mooi af te sluiten, heb ik online iets besteld en laten bezorgen. Wat dat betreft werkt het geld goed bij een relatie op afstand.
Mijn moeder is een Vietnamese. Mijn Chinese vader had haar ontmoet gedurende de Vietnamoorlog. Dat moest een romantisch liefdesverhaal zijn. Vanwege hen heb ik mijn eerste musical – Goodnight Saigon – bezocht. Omdat ik mijn moeder niet echt meer meegemaakt heb vanaf mijn derde levensjaar, wilde ik haar opzoeken in Amerika. Die wens kon ik vervullen toen ik afgestudeerd was en fulltime aan het werk ging. Noord-Amerika werd dus het nieuwe continent waar ik op ontdekking ben gegaan.
Wij zouden een 3-weekse rondreis maken in het zuidwesten van Verenigde Staten. Ik vertrok een week eerder en verbleef toen bij mijn moeder. Mijn doel was kennis te maken met haar en wat tijd samen doorbrengen. Het was een gekke ervaring. Mijn moeder heeft als een volwassene alles bewuster meegemaakt en heeft daar veel herinneringen en gevoelens over aan gehouden. Voor mij voelde ze gewoon als een vreemde. Zij verwachtte desondanks gelijk een moeder dochter relatie. Dan hebben wij er nog niet over de familieleden van mijn moeders kant. Ineens belandde ik in een totaal andere wereld. Mijn moeder en haar familie (de eerste generatie althans) zijn redelijk traditioneel gebleven. Ik ben daarentegen best verwesterd. Haar familie kwam met de verhalen hoe moeilijk mijn moeder het heeft gehad en hoe zielig ze was en is. In traditionele Aziatische cultuur horen de kinderen voor hun ouders te zorgen wanneer ze groot zijn. Die verwachting was gelijk duidelijk met de eerste ontmoeting.
Sinds de kennismaking hebben mijn moeder en ik meer contact. Wij schreven af en toe brieven en stuurden elkaar kaarten met feestdagen. Zij reisde naar Nederland voor speciale gelegenheid zoals bruiloft en geboorte van haar kleinkind. Het contact tussen ons gaf mij echter nooit een prettig gevoel. Want we voelden sterk dat zij wat van mij, of van ons (ik en mijn zus) wilde. Dat benauwde ons. Op een gegeven moment hield mijn zus subtiel de boot af. Ik voelde de weerstand in mij maar probeerde goed met haar om te gaan totdat de maat ook vol was voor mij. Toen dacht ik van: “Ik moet toch eerlijk zijn. Blijkbaar ziet ze niet wat voor effect haar gedrag op onze relatie heeft.” Zij zag ook niet wat haar gedrag met haar andere twee kinderen doet. Mijn halfzus en – broer behandelen haar goed maar nemen fysieke afstand van haar door te verhuizen naar een andere regio of staat in Amerika.
Ik wil niet dat mijn moeder eenzaam en alleen oud gaat worden. Daarom was ik de confrontatie aangegaan. Ik vertelde haar met wat ze doet stoot ze ons van haar af, ook is haar verwachting niet realistisch. Financieel kan ik eveneens niet aan haar verwachting voldoen; onze normen verschillen van elkaar. Zij verwachtte bijvoorbeeld spullen van dure merken terwijl ik dat niet eens voor mezelf zou kopen. Tevens had ik duidelijk gemaakt dat ik niet het gevoel heb dat zij mijn moeder is. Die band hebben wij nooit met elkaar opgebouwd. Op dat moment wist ik dat ik haar hart gebroken heb. Maar als zij dat niet onder ogen wil zien, zal ze ons allemaal op den duur kwijtraken. Dan zal het nog pijnlijker worden voor haar.
Sinds dat gesprek is onze relatie verbeterd, en verdiept. Mijn moeder heeft zich langzamerhand veranderd en waardeert wat wij wel voor haar willen en kunnen doen. Mijn halfzus kan weer ademhalen. Zij heeft geleden onder de verwachtingen omdat zij veel van onze moeder houdt. Haar aanspreken zou te kwetsend zijn. Natuurlijk begrijp ik de angst van mijn moeder om alleen en straks zonder geld de oude dagen te moeten doorkomen. Ik heb haar op het hart gedrukt dat zij daar geen zorgen hoeft te maken. Op afstand kan ik fysiek weinig voor haar doen. We kunnen wel voor de financiële middelen zorgen. Zij heeft immers zelf ervoor gekozen om niet terug naar Nederland te komen, waarschijnlijk om van de onaangename herinneringen aan haar verleden te ontvluchten.
De band tussen ouders en kinderen is niet vanzelfsprekend. Het is gegroeid en gebloeid na vele jaren intensief contact, door al die goede en slechte tijden heen, wanneer de kinderen nog kwetsbaar zijn, hulp en steun nodig hebben. De emotionele binding wordt gedurende dat proces ingebed. Een band of een relatie krijgt nooit de verdieping als wij niet eraan willen werken of te snel willen opgeven. Zoals ik tegen mijn moeder zei: “We kunnen de gemiste tijden niet terughalen. Maar wij kunnen wel vanaf nu een band opbouwen.” Dit jaar hebben wij de mijlpaal van 18 jaar bereikt na de hernieuwde kennismaking. Misschien is het nog steeds niet de verbondenheid die vergelijkbaar is met die van een moeder en dochter. Niettemin hebben we herinneringen kunnen verzamelen en een gedeeld verleden kunnen creëren zoals de meeste familieleden dat ook hebben met elkaar.
Reactie plaatsen
Reacties