Het is een asielkwestie van nu of nooit (deel 1)

De verlossende woorden zijn eindelijk gesproken. De crisissituaties laten de tekortkoming in het democratische systeem zien. Energie- en tijdrovend, wat vaak niet bijdraagt aan de meest optimale uitkomst. En mensen worden gesloopt. Ik heb hier niet alleen over de asielzoekers maar ook de ministers en iedereen die daarbij betrokken zijn.

Nederland gaat gebukt onder zijn eigen systeem. Wie is nog in staat scherp te denken, en heeft oog voor de beste oplossing? De beste oplossing verdwijnt of wordt uitgekleed gedurende het proces omdat alle partijen alleen door zijn of haar eigen bril kunnen zien. Daarom krijgt Nederland niet meer dan de lapmiddelen. Daarom worden problemen nooit grondig aangepakt. Vergeleken met de non-actie hiervoor heeft het kabinet ongetwijfeld vooruitgang geboekt. Ik hoop dat wij de komende tijd nog meer heugelijk nieuws mogen ontvangen.  

Na het besluit om de afhandelingstermijn te verlengen, hoop ik niet dat het kabinet en IND denken dat alles en iedereen automatisch beter gaan doen. Als het echt zo simpel is dan zou de huidige crisis nooit zijn ontstaan. IND mag laten zien dat ze beter gaan presteren nu en in de toekomst, met de gegeven tijd en ruimte. Anders heeft Nederland alsnog niets aan de maatregel. Alles komt met een prijs. Met deze verkregen ruimte van IND worden de belastingbetalers indirect extra belast. De bedrijfsvoering van overheidsinstanties wordt namelijk bekostigd door de Nederlandse burgers. Daarnaast gaat deze beslissing ook weer ten koste van andere terreinen waar misschien ook geld voor nodig is. 

Het asielbeleid werkt niet mede doordat men een fundamentele denkfout heeft gemaakt. De asielzoekers hebben al een verkeerde start bij hun aankomst in Nederland. Ze worden gelijk gesloopt maar tegelijk verwend door ons systeem. Daarna hebben ze heel veel tijd nodig om weer overeind te staan. Waarom kunnen Oekraïners wel gelijk aan de slag in Nederland? Ze zijn toch ook gevlucht uit een oorlogssituatie? Omdat Oekraïners niet eerst door het foute systeem heen hoeven. Als ik naar mijn eigen familie kijk die arbeidsmigranten waren, wordt mijn beeld over het asielbeleid alleen bevestigd. Meesten in mijn familiekring waren naar Nederland gekomen met een werkvergunning. Als zij geen baan hadden dan mochten ze niet in Nederland blijven. Zij konden ook niet beroep doen op de bijstandsuitkering. Ik moet erbij zeggen: in hun leven hadden ze echt niet minder trauma's meegemaakt dan de asielzoekers. Gezien ze van tevoren al de voorwaarde en hun positie kenden, is werken voor een eigen bestaan vanzelfsprekend voor hen.  Natuurlijk behoort mijn familie tot de groep hardwerkende mensen die liever niet van Nederland wilt profiteren. In het begin moesten ze werken voor de verblijfsvergunning. Later bleven ze werken omdat ze gewend zijn aan een bepaald inkomen. Ook nadat ze de Nederlandse nationaliteit hebben gekregen. Ons asielbeleid maakt de asielzoekers afhankelijk. Ze leren afhankelijk te gedragen vanaf het moment dat ze hier zijn.

Ik persoonlijk denk dat asielzoekers geen Nederlandse nationaliteit moeten krijgen na inburgering op papier. Echte inburgering is wanneer je deelneemt en bijdraagt aan de maatschappij. Ik zal zeggen: na maximaal twee jaar inburgering met ontvangen van een uitkering, moet de persoon in kwestie minimaal 10 jaar aaneengesloten arbeidsjaren hebben gehad, om beroep te kunnen doen op Nederlands burgerschap. In tussentijd mogen ze verblijven met een werk visum, een product dat al bekend is in Nederland. Want dan pas hebben de asielzoekers bewezen dat ze in staat zijn hun eigen leven te onderhouden. Ook hebben ze de nodige bijdrage geleverd aan Nederland, fysiek en financieel. Deze regel zou moeten gelden voor iedere nieuwkomer boven 18 jaar, op individuele basis. Als de vader Nederlandse nationaliteit heeft gekregen hoeven de vrouw en kinderen het niet automatisch te krijgen. Arbeidsjaren zijn goed te traceren met de bestaande gegevens en systemen. Een aparte beoordeling zoals we die nu kennen is niet nodig. Het eenvoudig maken of samenbrengen van verschillende procedures maakt de systemen eenvoudiger.

Mijn voorkeur gaat dus uit naar een tijdelijke opvang in nood, maar geen langdurig onvoorwaardelijk verblijf in Nederland. Ons land moet immers draaiend gehouden worden met verminderd aantal sterke schouders. Daar moeten we zuinig op zijn. Nederland kan een land zijn dat asielzoekers faciliteert en begeleidt tijdens het proces maar hoeft niet de eindbestemming te zijn. Wij zorgen voor een positieve ervaring en hen eventueel helpen met leren en ontwikkelen op werk, zodat ze voldoende bewapend zijn om later bijdrage te leveren aan hun land van herkomst. Van mensen die niet willen bijdragen aan hun eigen land, hoeven we niet te verwachten dat ze wel bijdrage gaan leveren aan een vreemd land. Hoe een mens in elkaar zit verandert niet door geografische verschillen. Wel krijgt men altijd de kans om het tegendeel te bewijzen, door zelfstandig inkomen uit arbeid te genereren in Nederland. Als een langdurige onvoorwaardelijk verblijf is uitgesloten, dan wordt Nederland vanzelf niet meer aantrekkelijk voor de groep profiterende asielzoekers.

Ik snap - het uitstel van gezinshereniging tot maximaal 15 maanden later - niet helemaal. Voor Nederlanders geldt onder andere de volgende voorwaarde wat gezinshereniging betreft: 'het hebben van voldoende geld om familie- en gezinslid te onderhouden. Dit betekent minimaal het wettelijk minimumloon verdienen of een percentage daarvan.' Een asielzoeker ontvangt na 15 maanden nog steeds geen salaris. Op basis waarvan mag hij of zij gezinshereniging aanvragen? Is het gezin van een asielzoeker soms belangrijker dan het gezin van een Nederlander? Ik vind dat de rechten gelijkgetrokken moeten worden. Een asielzoeker moet ook eerst het wettelijk minimumloon verdienen. Met een uitkering kan dus geen aanvraag gezinshereniging worden gedaan. Een verantwoordelijke volwassene moet gevolgen dragen van de keuze die hij of zij zelf gemaakt heeft. Als iemand ervoor kiest te vluchten en zijn of haar eigen gezin achter te laten, dan bestaat er simpel de kans dat ze nooit meer met elkaar herenigd kunnen worden. Als die asielzoeker overleeft en het gezin toch weer kan zien, dan is hij of zij alsnog zelf verantwoordelijk voor het op rails krijgen van zijn eigen leven om vervolgens voor het gezin te zorgen. Daarom moet de asielzoeker eerst laten zien dat hij een verantwoordelijke burger, vader of partner is voordat gezinshereniging aangevraagd kan worden. Nederland kan zeker geen disfunctionerende gezinnen meer veroorloven. Uiteraard staat de partner van een statushouder altijd vrij om werk te vinden en met een werk visum naar Nederland te komen. Een derde optie is: de asielzoekers kunnen teruggaan naar hun land voor gezinshereniging. Er zijn genoeg  keuzes   dus. Het gelijk trekken van de regels voor gezinshereniging motiveert de statushouder of asielzoeker beter aan inburgering te doen en snel een werkend bestaan op te bouwen hier. Als een statushouder bijvoorbeeld drie jaar onafgebroken aan het werk is geweest voor het salaris, dan is dat wellicht een teken dat hij in staat is zijn eigen gezin te onderhouden. Een statushouder die zelf financieel afhankelijk is kan totaal niets betekenen voor zijn of haar gezin. Hij met zijn hele gezin belasten de samenleving alleen maar. Dan heb ik er nog niet over allerlei problemen die uit zo’n gezin kunnen voorkomen. Daar hebben wij al legio voorbeelden van in Nederland.

>>> Verder lezen 'Het is een asielkwestie van nu of nooit (deel 2)'