Het is een asielkwestie van nu of nooit (deel 2)

En ja, ik ben pro gesloten centra voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Wel vind ik belangrijk om goed uit te leggen waarom ze op een bepaalde manier opgevangen worden in Nederland. De verwachting is dat ze zo veel mogelijk op eigen kracht van hun eigen leven te voorzien hier. Mijn idee gaat wellicht nog verder dan wat het kabinet van plan is. In zo’n gesloten centra krijgt men geen zakgeld. Om belastingbetalers zo min mogelijk voor de kosten te laten opdraaien, moeten de asielzoekers werken voor hun eigen en gezamenlijk bestaan binnen een zelfvoorzienende gemeenschap. Ze gaan ieder eigen bijdrage leveren daar – de mini samenleving, met nieuw geleerd ambachtelijk vakmanschap. Ze moeten bijvoorbeeld eigen groenten en granen kweken om brood, rijst en pasta te maken; en ook leren klussen en de technische of reparatie werkzaamheden zelf uit te voeren. Uiteraard horen ze het eten zelf klaar te maken voor de hele gemeenschap. Binnen de gemeenschap hebben ze gedeelde voorzieningen zoals toiletten, douches, washok, keuken, kantine en diverse zitruimtes die dienen als woonkamer. Alleen het slaapgedeelte is in groepen of per gezin verdeeld. Dit betekent dat iedereen binnen de gemeenschap gezamenlijk verantwoordelijk is voor de huishoudelijke activiteiten. Als ze luxegoederen zoals sigaretten willen dan moeten ze daarvoor verdienen door iets extra te doen binnen de gemeenschap. Zoals Nederlanders die in detentie zitten, of die uitkering ontvangen met beperkt arbeidsvermogen, moeten de asielzoekers werken voor hun bestaan in Nederland. Natuurlijk mogen de buurtbewoners er geen last van zo’n gemeenschap krijgen. Deze opzet moet niet leiden tot het inzetten van extra politie voor mogelijke illegale activiteiten. Daarom kan zo’n gemeenschap het best opgericht worden in een uithoek van Nederland. In het begin zullen er veel asielzoekers zijn met onrechtmatig verblijf die weigeren te vertrekken. Op den duur moet de verminderde instroom te merken zijn.

Zo’n centra moeten geen druk geven aan het huidige probleem - personeelstekort. Wijs onder de asielzoekers aantal mensen aan en geef hen verantwoordelijkheid. Maak van te voren de verantwoordelijkheden, rollen, planning en werkschema’s duidelijk, en ook de gevolgen voor de gemeenschap bij het niet aanhouden van de dagschema’s. Wij zullen zien wat er binnen die gemeenschap gebeurt als de hele groep, vanwege een paar mensen die hun taken niet uitvoeren en daardoor, geen eten hebben of bepaalde voorzieningen moeten missen. Groepsdynamiek en sociale controle worden dan de meest effectieve handhavingsmiddel. De effectiviteit merkt men als de asielzoekers binnen die centra moeten blijven. Iedere keer als de toezichthouders of medewerkers moeten bijspringen dan worden er afspraken gemaakt of voorwaarden gesteld.

Ik voorzie wel veel problemen met het handhaven van orde binnen zo'n centra. Ook zullen velen ervoor kiezen illegaal in Nederland rond te zwerven in plaats van vrijwillig in zo'n centra te verblijven. Nederland heeft de middelen en kan makkelijk een zelfvoorzienende gemeenschap in andere landen, zoals Afrika, laten bouwen. Daarnaast heeft ieder land een eigen ontwikkelingsniveau. Hier moet Nederland zijn eigen zwakte onderkennen. Soms weten de landen die een ander ontwikkelingsniveau hebben, beter hoe met een bepaalde doelgroep om te gaan. Als wij zo’n zelfvoorzienende gemeenschap opzetten, b.v. in de vorm van een stichting, creëren we werkgelegenheid en dragen we bij aan de economie in armere landen. Wij hebben hier personeelstekort en daar zitten de mensen vaak zonder werk. Er is absoluut sprake van een win-win situatie.

Teruggaan naar mijn idee om langdurig onvoorwaardelijk verblijf op te heffen. Wat doen we met mensen die geen werk visum meer krijgen maar het land niet willen verlaten? Deze groep mensen mag ook in zo’n zelfvoorzienende gemeenschap verblijven totdat ze uit zichzelf vertrekken. De gezinshereniging toelaten nadat een ouder zijn of haar kracht en financiële onafhankelijkheid gevonden heeft, is daarom een kindvriendelijk beleid. Wij voorkomen dat kinderen in instabiele gezinssituaties terecht komen door de onwil, onkunde of onmacht van hun vader of moeder. Ouders zijn tenslotte hoofdelijk verantwoordelijk voor het geluk van hun kinderen, en niet de overheid. Als een immigrant weet ik welk psychologisch proces men moet doorlopen gedurende het verblijf in een vreemd land, vooral dat van een totaal andere cultuur. Een stevige thuis basis, gedegen opvoeding en de financiële zekerheid zijn daardoor extra van belang. Als de volwassenen binnen het gezin zelf ook veel hulp en ondersteuning nodig hebben, dan lijden de kinderen alleen maar. Mijn advies is ook: stoppen met het gebruiken, of eigenlijk misbruiken van de kinderen of minderjarigen om het asielbeleid te rechtvaardigen. Vluchten naar een ander land en hopen dat de overheid je gezin gaat onderhouden, gaan de kinderen echt niet een veiligere en betere toekomst geven. Hoe kunnen de kinderen veilig voelen in een gezin waar hun ouders zelf niet in staat zijn hen te beschermen en te onderhouden, en vooral niet hun voorbeeld zijn tijdens het opgroeien? Als ons land totaal geen problemen onder de jeugd kent; als ons onderwijs- jeugdzorgstelsel perfect functioneren, dan is het een ander verhaal. Op basis waarvan denkt Nederland nog dat hij de verantwoordelijkheid van de ouders kan overnemen? Wij moeten ervoor zorgen dat niet nog meer kinderen de dupe worden, op het conto van ons land.

Mijn uitspraken over een werkend verblijf komen vast erg streng over. Ik ben namelijk een persoon voor gelijkwaardigheid. Als mens zijn asielzoekers niet minder of lager dan wij, waarom denken wij dat ze niet kunnen of hoeven te werken? Wat ik kan, zou de anderen ook moeten kunnen. Als mijn familie die de Nederlandse taal matig beheerst, een baan en een huis kon vinden, en zelfstandig hun bestaan opbouwt, dan moeten de asielzoekers dat ook kunnen toch? Goede hulp en begeleiding zijn natuurlijk nooit teveel gevraagd.  Of voelen we ons soms superieur ten opzichte van hen? Willen we hen in de rol slachtoffer houden zodat wij mooi de redder kunnen spelen? Psychologisch werkt het inderdaad ook zo: we voelen ons beter als de anderen het slecht hebben. Hoewel ik altijd het potentieel en mogelijkheden zie bij mensen, moet ik eerlijk bekennen dat de realiteit anders is op de Nederlandse arbeidsmarkt; vooral hoe er naar mensen gekeken wordt door de werkgevers . De begeleiding van mensen schort inderdaad ook aan alle kanten. Anders zouden we niet zoveel mensen hebben die niet aan de maatschappij kunnen en willen deelnemen in Nederland. In ons land zijn veel mensen hun overlevingsinstinct kwijtgeraakt, zo ook de asielzoekers als ze eenmaal hier zijn. Wanneer de noodzaak niet aanwezig is, wie gaat nog zijn best doen? Wij moeten daarom allerlei 'noodzaken' creëren voor de asielzoekers, zodat ze zo snel mogelijk op eigen benen kunnen gaan staan.

Humaan handelen betekent ook eerlijk zijn, naar de asielzoekers maar ook naar onszelf toe. Ten eerste kunnen wij mensen alleen helpen als zij zelf geholpen willen worden. Dwang heeft geen enkele zin. Ik vind dat mensen altijd zelf moeten kunnen kiezen. Als zij geen zin hebben om bij te dragen aan Nederlandse maatschappij dan moeten we ze laten gaan. Iedereen heeft recht om te kiezen voor een leven dat hij of zij graag wilt leiden. Wij kunnen allemaal nog ouder en ziek worden. Als asielzoekers bij de aankomst in Nederland al ongemotiveerd, zwak, ziek of misselijk zijn, dan worden ze niet gelukkiger door nog langer hier te verblijven. Ik neem aan dat Nederland niet de ambitie heeft om ‘ongelukkige’ mensen te verzamelen. De wereld is groot. De asielzoekers zijn vrij om te zoeken naar een plek waar ze zichzelf mogen zijn, die past bij hun eigen niveau en levenswijze, en waar hun wensen in vervulling kunnen gaan. Als een asielzoeker niet kan of wil werken, dan past het leven hier in Nederland niet bij hem of haar. De asielzoekers hebben hun doel en behoeften. Nederland heeft ze ook. Wij helpen graag onvoorwaardelijk en tijdelijk, zodat de asielzoekers even op adem kunnen komen om vervolgens de draad in het leven weer op te pakken. Daarna is het aan de asielzoekers om keuzes te maken. Er zijn genoeg veilige landen op de wereld die geen oorlog hebben, waar men zonder te werken ook een prima bestaan kan opbouwen vanwege de lage levensstandaard. Gezien de ontwikkelingen heeft Nederland meer sterke schouders nodig, bovenal mensen voor op de arbeidsmarkt. Het is voor ons essentieel naar een stabiele maatschappij toe te werken. Een bestaan opbouwen in een vreemd land, of in Nederland, vraagt heel erg veel van de personen in kwestie. Dit pad is eenmaal niet weggelegd voor iedereen, en voor ieder gezin.

Tot slot, denk aan de bestaande maatschappelijke of mentaliteitsproblemen in Nederland. Het is ons nog steeds niet gelukt om die goed aan te pakken. Wat wij minimaal kunnen doen is voorkomen dat die problemen verergeren, en uiteindelijk het domino-effect krijgen. Ergens moeten wij de 'knip' zetten voor een nieuwe start. Laten wij dan beginnen met de nieuwkomers waar de beheersing nog mogelijk is. Het asielbeleid moet gewoon op de schop.

<<<  Terug lezen 'Het is een asielkwestie van nu of nooit (deel 1)'