Het is iedere keer weer verrassend om te zien, hoe Nederlanders geobsedeerd kunnen raken door iets kleins en het totale plaatje voorbij laten schieten. Dagen of maanden hebben wij gediscussieerd over de afvaardiging naar de WK voetbal in Qatar. Gelukkig heeft het kabinet een verstandige beslissing kunnen nemen.
Het kabinet Rutte 4 weet haar zaken strategisch beter aan te pakken. Dit is cruciaal van belang gezien het lot van Nederland in de handen van onze topleiders ligt. Ondanks de tegenspraak van de tweede kamer besloot het kabinet toch een afvaardiging te sturen. Het was een slimme zet om een vrouwelijke minister te sturen, ondanks Nederland een diplomatieke route wilde vervolgen. Wat de meesten niet verwachtten, was dat deze beslissing al voldoende was om een boodschap af te geven aan Qatar. Een klein speldje heeft in dit geval, het statement gemaakt. Het mooie hiervan is: dit subtiele maar effectieve gebaar komt anders over bij Qatar dan bij andere landen. Het ‘statement’ - gelijkwaardigheid van mensen - heeft Nederland zeker gemaakt en overgedragen. Ik vind het weinig origineel als Nederland ook zo’n ‘one love’ band draagt, nadat Duitsland en België dat al hebben gedaan. Nederland moet zich vooral niet als ‘na-aper’ positioneren. Wat is effectiever dan ‘one love’ uit te dragen met liefdevolle en feminiene manier van uiting?
Nederland komt erg goed over wereldwijd met haar klein speldje. Een beschaafde vrouwelijke minister die haar standpunt naar voren brengt met een bescheiden gebaar, krijgt al alle sympathie. Het is de kracht van zachtheid en subtiliteit. Alleen krachtige femininiteit kan de tegenhanger zijn van masculiene cultuur. Vrouwen met feminiene eigenschappen worden overal op de wereld gewaardeerd. Deze actie van ons wordt namelijk niet alleen gezien door Nederland of Europa, maar ook door andere werelddelen. Ik denk dat Nederland haar doel om een statement te maken bereikt heeft op een evenwichtige manier. We hoeven geen frontale aanval te doen, bombarie te maken of luidruchtig te gedragen om een standpunt te laten zien. Behalve het geslacht van onze minister, kan haar leeftijd ook respect afdwingen; hoewel onze minister nog jong oogt. In masculiene cultuur wordt er tegen de moeders opgekeken. Dat Nederland niet een minister gestuurd heeft van de LHBTI-gemeenschap laat al zien dat wij inlevingsvermogen hebben. Wij willen daar niet een te grote cultuurshock veroorzaken. Wij respecteren de grenzen van Qatar. In de meeste culturen is men fijngevoelig. De boodschap die niet overgekomen is bij sommigen, is al dubbel voelbaar bij alle anderen.
Een mannelijke minister sturen met een speldje zou misschien minder natuurlijk overkomen bij Qatarezen. Het effect van de boodschap of het statement zou ook minder zijn geweest. Of een bepaalde boodschap overkomt, is totaal afhankelijk van wie die zendt, ontvangt, hoe, wanneer en onder welke omstandigheden. De zachte uitstraling van minister maakt het plaatje compleet. Die versterkt het statement alleen maar. Onze minister hoeft helemaal niet buitensporig te misdragen om aandacht te trekken. Want zij is de vertegenwoordiger en minister van Nederlandse staat. Die titel geeft al haar machtspositie weer. De boodschap kwam zo goed aan dat de twee Qatarese afvaardigingen ook demonstratief een eigen statement moesten maken. Waarschijnlijk hadden ze de opdracht gekregen om een bandje om te doen vanwege wat gebeurd was tijdens de vorige wedstrijden. Dat stond eigenlijk best goed: twee partijen met hun eigen statement die vredig naast elkaar zaten naar een wedstrijd te kijken. Het is een memorabel moment dat mede door Nederland is gecreëerd: wij kunnen gelijkwaardig naast elkaar bestaan ondanks onze verschillen - One Love.
Volgens mij werpt de diversiteit binnen het kabinet zijn vruchten af. Al die ministers samen kunnen het gepaste antwoord geven, onder alle omstandigheden. Het kabinet laat het goede voorbeeld en positieve effect zien, van wat diversiteit en inclusie kan brengen in een team voor het interne besluitvormingsproces, maar ook het strategische optreden naar buiten toe. Dat de leeftijd en senioriteit respect afdwingen zien we terug in hoe de machtigere landen hun leider kiezen. Kijk maar naar de leeftijd van politieke leider in Amerika, Rusland, China en Arabische landen. Niet voor niets worden daar mannen op respectabele leeftijd op de voorgrond gezet. Als man zijnde is nog niet voldoende, wel de (levens)ervaring die de leeftijd met zich brengt. Alleen Europa is steeds bezig met de jongere mannen en vrouwen die iedere keer verwisseld worden. Dit is het bijeffect van Europese democratie. Daarmee neemt Europa niet een bepaalde respectabele en gunstige positie in, internationaal. Qua prestatie waarschijnlijk ook niet vanwege de gemiste ervaringen. Nederland is vanwege de omvang niet noemenswaardig op de wereldkaart. De senioriteit van onze premier compenseert gelukkig de zeggingskracht van ons land naar buiten toe. Als Nederland geen ambitie heeft, of niets voor bij elkaar hoeft te krijgen op Europees of internationaal niveau, dan moeten we vooral blijven doen wat we altijd al aan het doen zijn.
In situaties waar er met de vuist op de tafel geslagen moet worden, of waar een dwingend optreden voor nodig is, is het tonen van masculien gedrag effectiever. Afhankelijk van het totale plaatje kan iemand gestuurd worden met een mannelijk of vrouwelijk uiterlijk. Het is eigenlijk best zorgwekkend dat Nederland vaak alleen voorstaat met haar standpunt binnen de Europese-Unie. Dit zegt heel veel over het functioneren en de kwaliteit van organisatie Europese Unie, of de leiders van de lidstaten. Ik begrijp de vergelijking over de ‘One Love’ acties niet, die men maakt tussen Nederland en Duitsland. We kunnen geen appels met peren vergelijken. Zowel binnen als buiten Europa moet Nederland anders positioneren dan Duitsland en Frankrijk. Wij hebben zeker onze sterke punten maar moeten onze zwakten ook eerlijk onder de ogen durven te zien. Provocerend gedrag zou eerder van Duitsland geaccepteerd worden dan van Nederland. Ondanks onze economische positie moeten we niet het idee krijgen dat Duitsland en Nederland echt zo gelijkwaardig zijn in andermans ogen.
Vandaar moet Nederland haar eigen strategie bepalen. Wij moeten niet onnodig overal mee bemoeien. In sommige gevallen moeten we zelfstandig kunnen fungeren als staat. Wij moeten weten wanneer we onze stem luid laten horen en wanneer we net even achter de Europese Unie en de grotere Europese landen moeten staan. Met onze lang zittende premier kunnen we veel invloed hebben op zowel Europees als intercontinentaal niveau, als Nederland de balancing-act goed beheerst. Bovendien, ieder land met haar samenleving heeft een eigen ontwikkelingstempo. Een regering hoort naar haar eigen volk te luisteren, en niet naar de andere regeringen of samenleving van andere landen. Nederland lijdt soms een beetje aan grootheidswaanzin. Wij denken de regeringstaak van andere landen te kunnen overnemen. De omstandigheden van arbeidsmigranten in Qatar zijn veroorzaakt door de vraag en aanbod op de arbeidsmarkt daar. Het heeft weinig zin om te mengen met de arbeidsmarkt van een ander niet-Europees land. De overheid heeft zelf vaak ook geen grip op de arbeidsmarkt. Ik zou zeggen: ga eerst de problematieken van onze eigen arbeidsmigranten oplossen voordat we weer beginnen met onze vinger te wijzen.
Tot slot, wij moeten sportevenementen niet gebruiken voor het uitoefenen van politieke macht. Anders zijn we niet veel anders dan de moslimgroeperingen, die graag de religie combineren met politiek.
Reactie plaatsen
Reacties