Als een immigrantenkind kon ik een bepaald maatschappelijk fenomeen toch niet goed begrijpen. Wanneer ik daarover begon, dan kreeg ik te horen dat ik ze niet begreep. Chinezen zouden niet met discriminatie te maken hebben gehad. Wij worden gezien als een groep met privileges hier in Nederland. De enige wat Aziaten niet gedaan hebben, is klagen, zich negatief uiten in het openbaar of rellen schoppen. Voor de rest hebben wij niet een hele andere ervaring opgedaan hier, vergeleken met andere etnische groepen. Het kan zijn dat wij andere normen en waarden hebben meegekregen in de opvoeding, of goede voorbeelden hebben gezien. Daardoor kunnen wij beter omgaan met de tegenslagen in het leven. Wij weten ons aan te passen aan de omgeving. Dit alles zonder schuld te geven aan de anderen.
Een van de recentere fenomenen is de discussies over het bieden van excuses voor het slavernijverleden. Ik kan het initiatief dat bij het kabinet vandaan komt alleen maar waarderen. Opgeëiste excuses kunnen namelijk nooit menens zijn. Excuses moeten vanuit het hart komen. Dat vergeven ook. Mensen die echt bereid zijn om te vergeven, zouden dat al doen zonder dat er verbale uitingen of materiële beloningen tegenover staan. Wanneer excuus ontvangende partijen allerlei eisen stellen, dan weet ik niet zeker of die partijen voor hun eigen belang opkomen, of voor het lijden van hun (voor)ouders.
Wij die een te groot ego hebben, bijvoorbeeld diegene die zichzelf te belangrijk of te perfect vinden, zullen nooit excuses kunnen aanbieden. Het gebaar van excuus aanbieden laat zien dat de Nederlandse regering het vermogen tot zelfreflectie heeft. Wij die met een te klein ego, zullen te snel alle schuld op ons nemen. Dat kunnen wij uiteraard niet hebben als land. In deze tijd zie ik overal mensen hun balans kwijtraken: mensen die ‘empathisch’ leken komen ineens ‘narcistisch’ uit de hoek. Dit omdat wij het gevoel krijgen dat we de ‘macht’ hebben, of uiteindelijk wat te zeggen mogen hebben. Daar maken we gretig gebruik van. Al die gevallen laten zien dat iedereen de ‘goede’ en de ‘slechte’ kant in zich heeft. De slechte kant komt automatisch naar boven als wij in een gunstige positie gezet worden. Daarom hoeven we de anderen niet te veroordelen als ze iets verkeerd hebben gedaan in onze ogen. Blijkbaar tonen wij allemaal hetzelfde gedrag als wij de ruimte daarvoor krijgen. De perfecte mens bestaat helaas niet.
Wat in het verleden is gebeurd kan erg fout of pijnlijk zijn. Ik geloof niet dat de groep zwarte slaven enkel tot het lijdende voorwerp behoort; of dat Afrikanen perfecte mensen zijn, en Europeanen de foute. Als ik naar de Afrikaanse landen kijk, dan kan ik niet anders zeggen dan dat er vast oorzaken zijn, waardoor ze nog steeds tot het armste of te ontwikkelen werelddeel behoren. Dat zijn wijzelf – de mensen - die een land maken. Het geluk of succes komt nooit zomaar aanwaaien. Hard werken, disciplines en nog meer eigenschappen zijn onmisbaar voor het maken van progressie. Het feit dat wij in een ander land een beter leven kunnen opbouwen, en dat de slavenhandel van vroeger niet meer bestaat, is er al sprake van een nieuwe kans die ons gegund is. We moeten het oordeel vooral vellen in het nu: wat hebben wij zelf gemaakt van deze nieuwe kans of in deze nieuwe realiteit? Willen wij ongelukkig blijven voelen door steeds naar het verleden te grijpen? Is het ongelukkige leven van ons uitsluitend te wijten aan of door het toedoen van een andere? We kijken vaak te graag naar wat anderen ons aangedaan hebben in plaats van wat ze ons gebracht hebben.
Hoe zou het zijn als alle mensen met een slavernijverleden in Afrika zijn gebleven? Ondanks dat het steeds beter met Afrika gaat. Het westen is vaak bezig met humanitaire hulp terwijl China de Afrikanen laat participeren door de (arbeids)markt open te stellen en samen te werken. Zo kunnen de Afrikanen werkervaring opdoen en een arbeidsritme krijgen. Ook ontvangen ze een inkomen. Afrika kan namelijk sneller ontwikkelen als de Afrikanen de ervaring en het geld die ze verkregen hebben in het buitenland, terugbrengen naar hun eigen land. Soortgelijke ontwikkeling zie ik terug in het team Marokko op het WK voetbal.
Marokko is het eerste Afrikaanse team dat geschopt heeft tot de halve finale van het WK voetbal. Hiermee schrijft Marokko de geschiedenis. Het succes van het team Marokko zou gedeeltelijk komen door de spelers. Ik las dat 14 van de 26 spelers die deelnamen aan het WK in Qatar, in het buitenland geboren werden of wonen er. In het westen opgegroeide Afrikanen dragen bij aan de trots en prestatie van het land Marokko, en de plek van Afrika op de wereld. Veel getalenteerde met Afrikaanse roots worden gezien en ontdekt in het land waar ze als minderheden wonen. Kijk maar naar de hoeveelheid zangers, acteurs, dansers van Afrikaanse of Zuid-Amerikaanse afkomst in Noord-Amerika, die wereldwijd bekendheid genieten. Op sportgebied zoals hardlopen, voetballen en basketballen zien we ook veel uitblinkers van Afrikaanse afkomst. Zonder hard werken en doorzettingsvermogen hebben ze vast niet ver geschopt in het westen. In hun land van herkomst hebben ze de kansen op groot succes vast ook niet gehad. Blijkbaar brengt het opgroeien in een vreemd land ons toch iets op: we hebben iets extra’s geleerd of zouden iets meer kunnen, waardoor we ons kunnen onderscheiden van onze 'rasgenoten' en 'landgenoten'.
Mede om bovenstaande ben ik niet voor het permanent vestigen van immigranten, ook gezien de crises die Nederland zelf te kampen heeft. Mensen moeten hun eigen nationaliteit behouden om later terug te kunnen gaan. Landen met achterstand of die in oorlog geweest zijn hebben mensen nodig om hun land te herbouwen en te ontwikkelen. Zelfs de politiek of de regering daar hebben capabele mensen nodig. Het westen kan een kortstondige kweekvijver zijn voor mensen die later bijdragen aan hun vader- of moederland, dat nog vooruitgang nodig heeft. Nu zien we zulke trends alleen nog in showbizz-, kunst-, sport- of zakenwereld. Stel dat mensen ook teruggaan naar hun land van herkomst om positief bij te dragen aan de politiek, de vrede, de regering en overheid, en niet onbelangrijk de welvaart daar, dan hebben we straks helemaal geen vluchtelingen en asielzoekers meer. Niemand hoeft zijn huis en haard te verlaten vanwege instabiele politieke situatie, de armoede of oorlog.
Het is natuurlijk makkelijker om politiek te bedrijven, of een overheid te runnen die al gevorderd is met een democratisch systeem. Met dat voor ogen zouden er veel wilskracht en eenzame strijd nodig zijn om iets voor elkaar te krijgen in sommige landen. De toekomstige politici of overheidshoofden die daar actief willen zijn, moeten over nog meer competenties beschikken, om de grote uitdagingen het hoofd te kunnen bieden. Activisten in het land zelf zullen namelijk minder snel in slagen het systeem in hun eigen land te veranderen, omdat ze zelf nooit geleefd hebben in een ander (voorbeeld)systeem. Gezien de grootte van de opgave zullen er waarschijnlijk weinig mensen met een etnische afkomst zijn die uit zichzelf voor zo’n lastige pad kiezen. We leven te lang in het comfortabele westen. De meesten van ons zijn gewend naar het individuele belang en welzijn te kijken, in plaats van voor het collectieve in te zetten. Wie zou iets significants willen doen voor hun land van herkomst en hun landgenoten? Op afstand becommentariëren zou meer dan voldoende moeten zijn.
Het feit is: enkel alleen als alle landen of alle werelddelen even sterk zijn, kunnen we gezamenlijk iets betekenen voor de wereld, en voor onze aarde.
Reactie plaatsen
Reacties