Het is alweer bijna één jaar geleden dat de oorlog tussen Oekraïne en Rusland is begonnen. Ons leven hier in Nederland gaat gewoon door. Terwijl iedere dag, iedere uur en iedere minuut intens beleefd wordt in een ander deel op de wereld, met veel bloed, zweet en tranen.
Het was absoluut nodig dat het Westen opstond toen Rusland met zijn invasie begon. Echter, wij zijn te snel met het invoeren van allerlei heftige maatregelen, waardoor we naderhand weinig overhouden om mee te onderhandelen. De onderhandeling zou niet alleen moeten plaatsvinden tussen Oekraïne en Rusland, maar ook tussen het Westen en Rusland gedurende het proces. Elke opgelegde maatregel door het Westen aan Rusland, zou het gevolg moeten zijn van één mislukte onderhandelingsronde; vanaf het moment dat we besloten hebben met de oorlog te bemoeien. Omdat de aanpak niet strategisch uitgedacht is, kunnen wij nu niet anders doen dan steeds zwaardere wapens te leveren. Door geen oog te hebben voor het proces, zijn we nu met z’n allen op een doodlopende weg beland. Er is maar één uitkomst: het blijven opofferen van mensenlevens. Het bloedvergieten kan niet meer gestopt worden.
Vervolgens zie ik een plaatje voor mij: Een groep mensen besluit de weg op te gaan. Ze blijven maar rechtdoor lopen en zien niet wanneer ze af moeten slaan. Ook blijven ze doorlopen ondanks dat er steeds meer gevaren omhoogkomen. Het teruggaan is namelijk geen optie. Er is immers ooit het besluit genomen om te vertrekken. Anders zouden alle inspanningen voor niets zijn geweest. Zelfs toen het voedsel en water langzaam opraken, blijven ze op dezelfde plek een lopende beweging maken. Hoewel zij weten dat ze het doel of de bestemming nooit meer zullen bereiken, willen ze laten zien: wij zijn nog steeds bezig, ook al komen we geen stap vooruit. Is dit soms ook niet hoe een robot opereert?
Zoals ik in andere blogs heb geschreven, hebben Oekraïne en het Westen minimaal twee mogelijke kansen voorbij laten gaan in het afgelopen jaar, die tot het einde van de oorlog kunnen leiden. Niet voor niets zegt Poetin nu steeds dat hij de oorlog is aan het voeren met het Westen. Wij negeren domweg zijn hint. Dat hoofdstuk met Oekraïne heeft Poetin al afgesloten na het bezoek van Chinese Xi. Wij zijn waarschijnlijk vergeten dat politicus of regeringsleider ook een mens is. Die kan impulsief reageren of verkeerde beslissing nemen. Uiteraard heeft de door hem of haar gemaakte fout grotere negatieve impact in het land of op de wereld, gezien de macht, bevoegdheden en invloed die persoon heeft. Ik vind nog steeds dat Poetin in zijn kwetsbare periode, waarin hij het nieuws te verwerken krijgt over een levensbedreigende ziekte, een impulsieve beslissing genomen heeft gedreven door emoties. Nadat hij behandeld is voor zijn ziekte en alles de goede kant op gaat, is hij langzaam bij zijn verstand. Het veranderen van denken is te merken aan zijn toespraken op media in de loop der tijd. Helaas kan de situatie lastig teruggedraaid worden, ook vanwege de opgelegde maatregelen door het Westen. Er zijn belangen van veel Russen bij betrokken waardoor hij niet zomaar een stap terug kan zetten. Poetin blijft een mens. Net als hij min of meer uit impulsiviteit aan de aanval is begonnen, kan hij ook momenten van opwelling krijgen met het besluit om te stoppen met de oorlog. En precies die momenten heeft het Westen gemist. Wij gaan blind door met wat we van plan zijn en missen een mogelijke afslag.
Ik heb veelvuldig gehoord via de media, dat wij de militaire macht van Rusland hebben overschat. Tegelijkertijd heeft het Westen zijn eigen macht in andermans ogen onderschat. Wat gebeurt er als de machthebbende niet bewust is van zijn macht? Hij of zij wordt beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag. Ook al is de intentie totaal niet aanwezig. Hier gaat voornamelijk om hoe het gedrag ervaren wordt bij een andere partij. In dit geval kunnen de grenzen van Rusland of Oekraïne telkens overschreden zijn door het Westen. Soms hebben de betrokkene ‘slachtoffers’ zelf niet eens door in eerste instantie. In tussentijd zijn hun denken en handelen wel daardoor beïnvloed.
Het sturen van steeds zwaardere wapens en roepen dat Rusland moet verliezen, maken dat de oorlog niet meer te stoppen valt. Door het Westen kunnen Zelensky en Poetin niet meer balanceren in hun masculiniteit en femininiteit. Als zij in hun masculiene zitten, zoals het Westen, dan is de ‘stop’ doorgeslagen en blijven ze strijden totdat het niet meer kan. Ook hebben ze met hun ego te maken, als man en als leider. Zij moeten doorgaan omdat er zoveel van afhangen. Wanneer ze in hun feminiene zitten, voelen ze vooral hun kwetsbaarheid ten opzichte van het Westen.
Omdat het Westen zoveel geïnvesteerd en verbaal aangegeven heeft op het winnen van Oekraïne te rekenen, is het lastig voor Zelensky om een stap terug te doen. Hij kan niet meer uit zichzelf of enkel namens Oekraïne, het besluit nemen om met Poetin aan de onderhandelingstafel te zitten. Hij wil en mag het Westen niet teleurstellen. Hij is ook bang voor de gevolgen daarvan. De macht van het Westen voedt namelijk ook angstgevoelens. Wat als EU of de wereld op hen neerkijkt na het verlies? Wat als Oekraïne straks niet meer mag bij horen? Oekraïne zit nu wel bij de machtigste landen aan de tafel vanwege de oorlog. Na het beëindigen van de oorlog zou Oekraïne weer naar zijn oude positie terug moeten gaan. Daarnaast heeft Zelensky misschien onvoldoende vertrouwen dat Poetin zijn belofte zal nakomen.
Het is eveneens lastig voor Poetin om een stap terug te doen. Hij moet nu de verantwoordelijkheid nemen voor zijn eerder gemaakte, weliswaar impulsieve beslissing. De oorlog kan niet vanuit zijn kant gestopt worden omdat het belang van veel Russische burgers geschaad is door de maatregelen van het Westen. Naar de wereld toe heeft hij de reputatie van het land hoog te houden. Dat doet hij door zijn militaire macht te laten zien. Natuurlijk wil Poetin de NAVO-gronden niet betreden. Als het Westen Oekraïne blijft steunen met militaire wapens vanuit zijn machtige positie, dan wordt Poetin langzaam wel gedwongen tot het inzetten van kernwapens, of tactieken om de macht van het Westen af te breken. Want ruimte om het tij te keren is er simpelweg niet. Wat doet een masculiene man als hij zich bedreigd voelt? Vechten uiteraard, en niet vluchten. Hoe kan de oorlog begonnen zijn? Rusland is altijd op zijn hoede wat NAVO betreft. Wie weet heeft Zelensky veelvuldig de titel NAVO gebruikt om op de zere plek van Poetin te drukken, waardoor hij getriggerd wordt om tot actie te overgaan.
Gezien bovenstaande, zullen Oekraïne en Rusland voorlopig blijven vechten. En het Westen is stapsgewijs, de medeplichtige geworden van deze oorlog. Nee, we zijn geen Poetin die met de oorlog is gestart. We zorgen er alleen maar voor dat de oorlog niet stopt, en dat er extra mensenlevens opgeofferd moeten worden. Zowel Zelensky als Poetin willen de oorlog beëindigen omwille van hun burgers. Wij zijn diegene die de oorlog voeden; totdat één partij erbij neervalt, totdat nog meer wrok en vijandschap in de geschiedenis geschreven worden - waarvoor we later weer excuses voor mogen aanbieden.
Poetin mag niet winnen. Wij, het Westen, moeten winnen. Wij doen het slim met onze welvaart, en met de mensenlevens van Oekraïne en Rusland. The show must go on.
Reactie plaatsen
Reacties