Onze minister is afgetreden vanwege nieuwe klachten over zijn grensoverschrijdend gedrag. Ik vind het erg zonde. Eindelijk hebben wij een minister die daadkrachtig is. Hij durft de ‘misstanden’ binnen het primair en voortgezet onderwijs aan de kaak te stellen. Ik dacht nog: het is laat maar er is nog hoop.
Ik heb respect voor Minister Wiersma ondanks al die klachten. Chinezen zeggen altijd dat enkel mensen met een vurig karakter kunnen doelen realiseren. Bij een slappe persoon kan gewoon voorspeld worden dat het niets wordt met wat hij of zij wil bereiken. De gedrevenheid of passie kan inderdaad fel overkomen of negatief geïnterpreteerd worden door mensen die niet op dat niveau zitten. Bijvoorbeeld mensen die angst hebben om ‘verbrand’ te worden, of dat ze gewoon niet kunnen ‘levelen’ met die persoon met ambitie. In zo’n situatie is het dan makkelijker om de situatie naar onze eigen handen te zetten, door in aanval te gaan. In Nederland hebben de machthebbenden altijd een nadelige positie; ook gezien wij al een tijdje bezig zijn met de term ‘grensoverschrijdend gedrag’. Een rasechte capabele persoon of organisatie, zou altijd kijken hoe hij of zij beter kan doen in plaats van de aandacht te verschuiven naar het bedrag van een machthebbende persoon. Wedden dat al die klachten bij de ‘vrouwen’ vandaan komen? Het is eigenlijk een best voorspelbaar gedrag van veel ‘vrouwen’.
Ik ben zelf een vrouw dus kan mijn uitspraak goed onderbouwen: ‘Vrouwen’ hebben het vermogen om met hun gedrag ‘agressie’ uit te lokken, of ergens bloed onder de nagel vandaan te halen. Vervolgens kunnen ze eenvoudig uithangen als een slachtoffer. Deze constatering is bevestigd door talloze ‘mannen’ door de jaren heen, ongeacht de etniciteit. Wat dat betreft zijn sommige van ons niet slim bezig: Als jij met de emotie van een andere speelt, dan krijg je ook emotie terug. De reden dat ‘mannen’ weinig emotioneel reageren, is omdat zij zelf weten hoe heftig dat kan uitkomen. Als we niet willen dat een andere emotioneel reageert, dan moeten we daar ook geen aanleiding voor geven. Ja, weerstand is een gevoel dat tot emotie kan leiden. In het geval van casussen Wiersma zijn natuurlijk de mensen in het onderwijs die de weerstand hebben. Zij willen of kunnen niet snel veranderen. De hoge pieten zijn zelf bijvoorbeeld niet in staat de nodige verbeteringen door te voeren in het onderwijs, ondanks hun posities. Wanneer ze niet met rust gelaten worden, dan ervaren ze de druk. Het is logisch dat het makkelijker is te klagen over de minister, dan zelf de verantwoordelijkheid te nemen. Zulke onbewuste tactieken zijn erg gangbaar in het algemeen. Wij hebben een sterke slachtoffermentaliteit zonder dat wij het zelf door hebben. Dit verklaart waarom ‘slachtoffers’ altijd hun gelijk krijgen in Nederland, ongeacht wat de aanleiding is. Wanneer er iets gebeurt dan is iedereen de schuldige behalve onszelf. Niet voor niets is ons land zo aantrekkelijk voor de asielzoekers. Zij voelen zich absoluut thuis bij ons.
Wat ook typisch Nederland is: wij verwachten de onmogelijke van een andere als mens, zonder dat wij naar zijn of haar waardevolle inzet en bijdrage in het werk te kijken. Wij veroordelen de anderen zo hard alsof wij zelf perfect zijn. Of kunnen wij simpelweg niet in de situatie van minister inleven, omdat wij zelf geen gevoel, emotie of passie kennen. En natuurlijk kan het ook zijn dat wij geen oog hebben voor de risico’s die Nederland te maken krijgt met de huidige kwaliteit van onderwijs. Met onze eigen beperkte kennis of zicht op zaken, wordt de dynamiek tussen de minister en de beklagers beoordeeld. Hier is ook enigszins sprake van pesterij. Ik kan me nog goed herinneren: in Nederland werden de gepeste kinderen standaard genegeerd door de leerkrachten. In de huidige situatie vraag ik me dan ook af: waarom stond niemand op voor de minister? Waar zijn de mensen gebleven voor wie de minister ‘gevochten’ heeft? Is dit de consequentie wanneer je voor het collectieve belang strijdt? Zijn de Nederlandse burgers zo ondankbaar?
Wellicht is het niet voelen van dankbaarheid waardoor wij een bepaald leven moeten leiden in Nederland. Dit zou één van de oorzaken kunnen zijn waarom sommige van ons amper diepgaande en langdurende relaties kunnen onderhouden. Dit zou ook verklaren waarom zoveel Nederlanders moeten eindigen in eenzaamheid op hun oude dag. Zou dit ook de oorzaak zijn waarom sommigen geen contact met hun familie hebben, of slechts met hun eigen gezin? Waarschijnlijk verklaart dit mede waarom oppervlakkige relaties zijn ontstaan op werk waardoor samenwerking ten behoeve van gezamenlijke resultaten onmogelijk wordt maakt.
Ik weet niet of het volgende ook typisch Nederlands is, maar heb dat al heel lang gezien om me heen: Nederlanders weten niet wat ze daadwerkelijk nodig hebben, terwijl ze denken dat al te weten. Hoe zou dat komen? Wanneer we krijgen wat we nodig hebben, wijzen wij die af; dit omdat we ervan overtuigd zijn dat we iets anders nodig zouden hebben. Wij hebben een daadkrachtige en doelgerichte minister nodig maar we pesten hem weg door iets of niets te doen. In het algemeen worden mensen die gepassioneerd en toegewijd zijn in hun werk, emotioneel en fysiek uitgesloten in het Nederlandse systeem. Om die reden krijgen wij ook nooit het resultaat te zien, of wordt het doel niet bereikt. Wie kan nog ooit de nodige resultaten behalen als niemand ooit de weg daarnaar toe in hun leven heeft gezien? De jeugd van tegenwoordig is ook opgegroeid zonder realistische succesvoorbeelden. De enige wat ze zien zijn billionaires die zakelijke succes hebben of zangers en acteurs die beroemd zijn in de showbizz. Dat zijn helaas mensen die een autonoom beroep hebben, of de top al hebben bereikt.
(Social)Media draagt bij aan het ongezonde fenomeen. Het is een platform van veroordelingen geworden. Je moet gelijk je beste kant laten zien, anders word je afgeschreven. Als ik minister Wiersma was zou ik ook opstappen: Nadat ik hard gewerkt heb tegen de stroom in voor de jeugd en ouders in Nederland, krijg ik stank voor dank. Als puntje bij paaltje komt, gaan er alleen maar negatieve geluiden rond. Waar zijn de mensen gebleven, voor wie ik keihard gewerkt heb de afgelopen tijd? Voor mijn beroep heb ik mijn gezinsleven op zij moeten schuiven, ook heb ik mijn eigen rust en veiligheid moeten opofferen. Ik kies ervoor om buiten mijn eigen comfort zone te acteren. Toch weten mensen enkel ‘het kleine plaatje’ te benadrukken, in plaats van te richten op het grote geheel.
Na alle gebeurtenissen die ik gezien heb op de media en om me heen, denk ik ook: Waarom zou ik als een capabele persoon nog het land willen dienen, dat het eigenlijk niet verdient? Ik kan beter veel geld verdienen voor mezelf dan het mikpunt worden van de media en het publiek. Ook begrijp ik nu langzamerhand waar de individualistische instelling van Nederlanders vandaan komt. Want in Nederland eindigen mensen slecht als hij of zij vanuit het collectieve oogpunt iets voor de anderen wil doen. Wij worden hier niet beloond met een collectieve gedachte. Een logische ontwikkeling voor later is: Nederland wordt bestuurd en beheerd door de groep mensen die geen oog heeft voor het land of collectief belang. In de democratie wordt macht telkens als middel ingezet om doelen te bereiken. De toekomst van Nederland is uitzichtloos.
Nederlands onderwijs? Toekomst van Nederland? Boei niet!
Reactie plaatsen
Reacties