Hamas is overal

De laatste jaren krijg ik steeds meer het gevoel dat nergens meer veilig is. Eerst vanwege de natuurrampen die overal ter wereld plaatsvinden, en nu vanwege de oorlogen. Als burger van een welvarend land ben ik gewend om vrij te reizen en te verblijven waar ik wil. Helaas kun je tegenwoordig als buitenlander of toerist zomaar slachtoffer worden omdat je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bent, zoals recentelijk in Israël is gebeurd. Velen met dubbele nationaliteiten, zoals Amerikanen, Canadezen of Europeanen, zijn vermoord of gegijzeld.

Ik probeer de beelden uit Israël te vermijden, want enkel het lezen en horen ervan is al aangrijpend genoeg. Met de recente ontwikkelingen op het wereldtoneel moeten we zowel flexibiliteit omarmen als onze kennis en vaardigheden vergroten. De veiligheid en stabiliteit van Nederland zijn niet meer zo vanzelfsprekend. Onder de leiding van onze (regerings)leiders, is het van belang dat we leren wanneer we flexibel moeten zijn en wanneer we standvastig moeten blijven. Elke beslissing kan diepgaande gevolgen hebben voor ons land, zowel in het heden als in de toekomst. Daarom begrijp ik de beslissing van Egypte om geen vluchtelingen toe te laten. In die regio zijn voortdurende conflicten aan de gang. Het is een complexe opgave om steeds vluchtelingen te verwelkomen. Egypte heeft zelf al te maken met beperkte middelen en uitdagingen.

Hoewel oorlog in het Midden-Oosten niet nieuw is, raakt deze recente gebeurtenis des te harder, vooral gezien het feit dat er elders op ons continent nog een andere oorlog woedt. Persoonlijk vind ik de situatie in Israël nog schrijnender dan die in Oekraïne, vooral vanwege de aanvallen die zich richten op gewone burgers, met name de weerloze en kwetsbare mensen. Het is echter belangrijk op te merken dat Poetin, ondanks zijn daden, niet de enige is. Er zijn altijd anderen die hem overtreffen in termen van onredelijkheid en onmenselijkheid.

Hamas' oorlogsvoering overtreft de verbeelding van het Westen. Het is duidelijk dat ze strategisch te werk gaan en goed voorbereid zijn, waarbij ze de zwakheden van Israël doelbewust benutten. Volgens het nieuws hebben ze zelfs de ogen en oren van Israëlische leger van tevoren uitgeschakeld. Hun tactiek plaatst Israël, ondanks hun sterke leger en geavanceerde wapens, in een lastige positie waarin ze uiteindelijk gedwongen worden om bepaalde normen en rechten te schenden om hun land te verdedigen. Dit plaatst ook andere landen voor morele dilemma's, aangezien duidelijk is dat Israël de strijd niet kan winnen zonder inbreuk te maken op menselijke waarden. Als gevolg hiervan worden de Palestijnse burgers verstoken van voedsel en drinkwater, in afwachting van de vrijlating van gegijzelden door Hamas. Hoe kunnen deze burgers reageren in een situatie waarin zowel Hamas als de Israëli's lijken te verwachten dat ze zichzelf opofferen voor hun hogere doelen?

Gezien de geschiedenis kunnen we misschien enig begrip opbrengen voor de acties van Hamas, en hun militaire leider. Ik heb gelezen dat deze leider zijn vrouw en jonge kinderen heeft verloren bij een Israëlische aanval en dat hij zelfs gevangen heeft gezeten in Israël. Ook zou hij meerdere moordpogingen van het Israëlische leger hebben overleefd, maar daarbij wel fysiek gehandicapt zijn geraakt. Vanuit hun perspectief lijkt hun strijd voort te komen uit een gevoel van vergelding, of de noodzaak tot bescherming tegen Israël. De vraag die zich opdringt, is: wanneer zal er een einde aan komen? Tegenwoordig lijken conflicten of oorlogen niet meer te gaan om het verwerven van extra land voor macht, maar eerder om gebeurtenissen uit het verleden recht te zetten. Mensen streven naar gerechtigheid na vele jaren. De enige mogelijke oplossing lijkt te zijn om het verleden achter ons te laten en met een schone lei te beginnen. Maar wie zal als eerste de hand uitsteken en vertrouwen tonen? Wie durft nog vertrouwen te schenken aan een ander, nadat er zoveel pijn is veroorzaakt? We verlangen allemaal dat de ander betrouwbaar is. Als we zelf niet meer kunnen vertrouwen, heeft het weinig zin om van de andere partij bewijzen te verwachten.

In momenten als deze wordt het verschil tussen ontwikkelde en minder ontwikkelde mensen duidelijk. Mensen die zich gedragen als dieren, zonder enige compassie of geweten, kunnen zeker als minder ontwikkeld worden beschouwd. Dit geldt niet alleen voor Hamas, maar voor iedereen; zwart-wit denkers hebben het potentieel om extremisten of terroristen te worden. Ik denk dat Hamas een groep is die zich sterk concentreert op hun eigen gesloten gemeenschap. Binnen hun wereld is 'anders zijn' niet toegestaan. Ze zijn geobsedeerd door hun eigen overtuigingen, waardoor iedereen die niet tot hun groep behoort automatisch als vijand wordt beschouwd. Zelfs gewone burgers die niets te maken hebben met politieke of religieuze strijd worden niet gespaard. Ze zijn zo gefocust op het bereiken van hun doelen dat andere overwegingen er niet meer toe doen. Deze starheid en actie zonder empathie wijzen op een dominantie van mannelijke eigenschappen. Die groep is homogeen: ze denken op dezelfde manier en streven dezelfde soort acties na. Ze lijken niet in balans te zijn tussen masculiene en feminiene eigenschappen, en om die reden kunnen we ze als minder ontwikkeld beschouwen. Het blijft verbazingwekkend hoe mensen zich op deze manier kunnen gedragen. Volgens mij wordt deze veroorzaakt door een combinatie van een onevenwichtige persoonlijkheid, gecombineerd met macht, geld en volgelingen. Gelukkig hebben de meesten van ons geen toegang tot die middelen, zelfs als we zwart-wit denken. Anders zou de chaos in de wereld nog veel groter zijn.

In tijden van oorlog komt de cruciale rol van leiders extra duidelijk naar voren. De beslissingen van zowel de leiders van Hamas als de Israëlische leiders, in het verleden en heden, hebben aanzienlijke grote impact voor de burgers van nu en hun toekomst. Het lijkt geen toeval dat landen in het Midden-Oosten voortdurend te maken hebben met politieke instabiliteit en oorlogen, deels als gevolg van het leiderschap in die landen. De meeste leiders in die regio lijken niet in staat om hun landen welvarender te maken en vinden het moeilijk om vrede te handhaven, vaak als gevolg van externe dreigingen. Natuurlijk kunnen ook de burgers daar minder ontwikkeld zijn, mede doordat ze lange tijd in een armoedige en instabiele omgeving hebben moeten leven. De externe dreigingen zijn ook ontstaan door groeperingen die als minder ontwikkeld kunnen worden gezien: mensen die op een specifieke manier denken over hun leven, geschiedenis en de aanpak van problemen. Het is geruststellend dat Nederland en Europa geen doelwit zijn van dergelijke aanvallen, zoals Israël dat wel is. Israël is in staat om te reageren op het niveau van Hamas en de strijd aan te gaan, een vermogen dat Nederland en Europa wellicht niet bezitten. Toch lijkt het rijke Westen soms niet volledig bewust te zijn van de kwetsbaarheid van hun positie.

De oorlog tussen Israël en Hamas verschilt van die tussen Rusland en Oekraïne, gezien de verschillende doelen en dynamiek. De intenties van Rusland lijken duidelijker, terwijl Oekraïne ervoor kiest om niet toe te geven, mogelijk vanwege trots. Het is van vitaal belang om eerst te begrijpen wat Hamas wil bereiken met het starten van deze aanval en wat hun doelen zijn. Het is opvallend dat hun aanvallen zich lijken te richten op de gehele bevolking, wat zou kunnen suggereren dat ze tot doel hebben het volk uit te roeien. Als dat hun doel is, valt er weinig te onderhandelen. Maar als dit deel uitmaakt van een bredere strategie, kunnen er andere motieven in het spel zijn. Wat als Hamas uiteindelijk tot doel heeft om de staat Israël over te nemen en daar de controle te verwerven? Aangezien er momenteel geen dialoog plaatsvindt, is het volstrekt onduidelijk waar dit naartoe kan leiden. We hebben nu te maken met twee partijen die niet uitblinken in communicatie en onderhandeling. Als er geen ruimte is voor onderhandelingen, lijkt de enige manier om dit conflict op te lossen te bestaan uit vechten tot een van de partijen zich overgeeft. 

Naar aanleiding van het bovenstaande ben ik van mening dat een snelle uitbreiding van de Europese Unie geen verstandig idee is. Binnen Europa bestaan er nog steeds aanzienlijke fundamentele verschillen, en ik vrees dat deze verschillen tot potentiële conflicten kunnen leiden. Landen zoals Hongarije en Polen lijken nog steeds sterk gedomineerd te worden door masculiene eigenschappen, terwijl de rijkere West-Europese landen meer feminiene eigenschappen vertonen. Daarnaast hebben verschillende Europese landen een gedeelde geschiedenis en banden met andere landen over de hele wereld. 'Oorlogen' kunnen plaatsvinden wanneer deze diepgewortelde verschillen zich ophopen en spanningen veroorzaken. Wanneer er meer geld, macht en 'gelijkgestemden' in het spel komen, kan chaos op allerlei manieren worden gecreëerd, vooral door partijen die altijd al ontevreden zijn geweest over hun (minderheid)positie. Het is heel begrijpelijk en verklaarbaar dat sommige EU-landen graag andere 'gelijkgestemde' landen in de EU verwelkomen, om hun eigen invloed te vergroten.

Het ontstaan van verval begint vanuit de kern. Bederf begint met interne rotting. Dit fenomeen zien we ook in de regio van het Midden-Oosten.