Het kabinet – Rutte III - is gevallen. Voor iemand zoals ik die oog heeft voor mensen die het minder hebben, zou dit nieuws verheuglijk moeten zijn toch? Nee. Want het is zoals altijd: mensen die de verantwoordelijkheid nemen zijn de pineut.
Als wij over de onschuldige burgers moeten hebben, dan vind ik de politici ook best onschuldig tot een zekere mate. De (ex-)bewindslieden hebben toch niet in de hand hoe een organisatie en de medewerkers aangestuurd worden? Er klopt iets niet in het Nederlandse systeem: iedereen mag iets te zeggen hebben over wat in de politiek moet gebeuren maar als er op de verantwoordelijkheid aankomt, dan moet het kabinet het helemaal alleen dragen. De verhouding is gewoon scheef. Op deze manier wilt en kan toch niemand meer het land dienen? Kijk maar naar het grote verloop onder de wethouders. Er lopen teveel mensen rond die geen verantwoordelijkheid willen nemen maar te graag de anderen vertellen wat ze moeten doen. Volgens mij niet alleen het toeslagensysteem, het hele systeem in Nederland moet goed onder de loep genomen worden. Het is duidelijk niet met de tijd meegegaan. Met toenemende complexiteit in de samenleving en allerlei bewegingen op het wereldtoneel, heeft Nederland een systeem nodig dat meer bij deze tijd en de veranderende rol van het land past.
Naast het systeem dat een ‘update’ nodig heeft, ben ik vooral verontwaardigd over de reactie en houding van sommige mensen. Ze vinden het vanzelfsprekend dat deze stap genomen moet worden. Als de (ex-)bewindslieden gezien worden als mensen die niet naar menselijke maat hebben gehandeld, wat maakt de buitenstaanders anders in deze hele kwestie? Zij juichen de val van kabinet toe. Behalve dat het als een symbolische waarde gezien kan worden, doet dit gebaar ook echt wat met de politici. Verstandelijk begrijpen ze natuurlijk dat ze het juiste aan het doen zijn. Het is al erg genoeg als je ontslagen wordt, laat staan dat je jezelf moet ontslaan. Dit vraagt heel veel moed, eerlijkheid en onbaatzuchtigheid. Ze moeten immers de verantwoordelijkheid dragen voor fouten die niet direct door hen zijn gemaakt. Er wordt van alles verwacht van het kabinet. Zouden de mensen die dat verwachten zelf ook in staat zijn dat allemaal te doen? En dat doen onze leiders. De meeste van ons zijn vergeten dat de politici ook maar mensen zijn. Weet je wat echt onmenselijk is? Is dat je ‘face-to-face’ met iemand te maken krijgt die zelf een slecht nieuws te verwerken heeft, dat je dan alsnog op een opdringerige manier je vragen durft te stellen. Het beroep journalist heb ik altijd erg leuk gevonden. Helaas zijn de journalisten zelf die mij iedere keer laten zien, dat ik ongeschikt ben voor dat beroep.
Iedereen kan fouten maken. Hoe daarna gereageerd en gehandeld wordt zegt veel meer over een persoon dan de gemaakte fout zelf. Het is niet dat ik de slachtoffers niet begrijp. Uit mijn persoonlijke ervaring weet ik hoe miserabel het leven kan zijn, maar het is ook hoe je zelf daarmee omgaat. Slachtoffer zijnde betekent niet dat je rancune koestert of hoop de anderen mee te trekken in je ellende. Er zijn weinig mensen die de anderen willen schaden met opzet. In deze toeslagenaffaire geloof ik niet dat als de gedupeerden zelf totaal niets verkeerd hebben gedaan, dat hun gegevens plotseling in het computersysteem van de Belastingdienst opduiken. Het kan simpel begonnen zijn met een verkeerd ingevulde formulier. De bron van het probleem werd hoe dan ook door de slachtoffers zelf veroorzaakt. Het is niet rechtvaardig de anderen aan te rekenen voor je eigen daad die gevolgen geeft in je persoonlijke of gezinssituatie. Als een volwassene persoon ben je te allen tijde verantwoordelijk voor je eigen daden (of juist door nalatig te zijn geweest en zelf niet op tijd iets te hebben gedaan) en daarmee voor je gezin. Waarom waren de formulieren foutief ingevuld bijvoorbeeld? Werd er tijdig hulp gevraagd om dat goed te doen? Waarom was het geld alvast opgemaakt zonder na te vragen of extra te controleren? Was de eigen administratie al goed op orde in eerste instantie? Als de slachtoffers dat allemaal in controle hadden, dan hoefden ze vast niet door de lamzalige molen heen te gaan die veroorzaakt is door de instanties. Dat de gedupeerden alsnog een advocaat in armen nemen zie ik als een typisch voorbeeld van: ‘Als men de vinger geeft neemt hij de hand.’ Die mensen realiseren zich niet dat het altijd nog slechter kan eindigen. En als zij in een ander land hebben geleefd, ontvangen ze simpelweg geen toeslagen van de overheid. De overheid hoeft al die ingewikkelde administratie niet te doen dus wordt er zeker ook geen fouten gemaakt bij hen.
Ik verbaas me soms over de zogenaamd reislustige Nederlanders. We gaan jaarlijks op vakantie naar het buitenland maar beseffen niet dat wij het goed hebben hier. Hebben wij toch niet gezien hoe het eventueel ook kan gaan? Terwijl hier de klaagcultuur en negativiteit heersen, willen zoveel buitenlanders hun leven riskeren om het geluk te zoeken in Nederland. Hoeveel leiders of kabinetten op de wereld hebben het gebaar getoond zoals dat bij ons? Waar in de wereld gaan de mannelijke leiders door het stof of geven hun fouten toe voor het publiek? Die hebben we in Nederland. Ondanks dat er veel eigenwijze mensen zijn die niet aan de corona regels houden of dat er mensen zijn die denken zelf beter te weten; ons kabinet geeft het land hoop door steeds klaar te staan en het beste van te maken. Het maakt niet uit wat er is gebeurd, ze blijven positiviteit uitstralen; hoe moeilijk en stressvol ze het zelf ook ervaren. Hun leiderschap moet een voorbeeld zijn voor de andere leiders, bijvoorbeeld de (ex-)directeuren van de belastingdienst. Die worden tot op het laatste moment beschermd of verdedigd door de premier. Zouden de directeuren en hoofden ook hetzelfde doen voor hun medewerkers?
Ik ben ervan overtuigd dat het kabinet met hun aftreden een goed voorbeeld heeft neergezet wereldwijd, als een rechtsstaat, als een democratisch systeem. Kijk maar welke imago Trump heeft bezorgd aan Amerika, en kijk hoe de marktpartijen sociale media gehandeld hebben in de kwestie. China bespot Amerika nu al te graag met het onderwerp mensenrechten. Nederland laat zien dat zij niet alleen bemoeit met de mensenrechten van andere landen, maar ook oog hebben voor de rechten van haar eigen mensen in het land. Als er geen fouten gemaakt zijn zien we niet hoe bijzonder ons land is. Een gezegde luidt: ‘In crisistijd leren we de ware aard kennen.” We zien inderdaad hoe Nederlanders zijn in deze politieke en corona crisis. De zelfzuchtige, eigenwijze, opstandige, maar ook de menselijke, creatieve en altruïstische. Door de aanwezigheid van positieven is Nederland nog steeds een gaaf land voor ons allemaal.
Reactie plaatsen
Reacties