Vanochtend zag ik op Facebook een video voorbij komen over een bijeenkomst van Verenigde Naties via een Chineestalig kanaal. De fragmenten gaan over hoe Duitse en Britse vertegenwoordigers China aanspreken over de mensenrechten naar aanleiding van de kwesties oeigoeren. Ik ben in ieder geval blij dat het geen Nederlandse vertegenwoordiger is die het woord doet.
Tijdens de discussie heeft China echt een terecht punt gemaakt. Die vertegenwoordiger zei dat China gezien en geleerd heeft van veel ellende op de wereld die veroorzaakt zijn door de kolonisatie Duitsland en Groot-Brittannië. Ook sprak hij de Britse vertegenwoordiger aan over het aantal opgelopen corona doden in hun land. Hij verzocht om zelfreflectie van die landen om geen ‘politieke virus’ te verspreiden gedurende deze pandemie. Want het verhaal over onderdrukking oeigoeren is niet de waarheid.
Een ding is wel zo, het nieuws wat rondverspreid wordt over China is vaak negatief. Ik ben eens dat dit vaak gepaard gaat met de vooroordelen van mensen zelf. Om die reden is NOS geblokkeerd in China. Correspondenten of journalisten horen de feiten en waarheid uit te zoeken en niet interpretatie te geven vanuit eigen gekleurde bril door alles te horen zeggen. De journalisten hier zijn allemaal opiniemakers geworden. Ik persoonlijk denk dat een journalist meer een verslaggever moet zijn. In Nederland geeft iedereen te graag zijn of haar eigen mening zonder objectief onderzoek te doen. Als een journalist graag eigen opinie of mening meegeeft dan kan hij of zij beter een columnist, vlogger of blogger worden. Iedereen heeft hier recht om eigen meningen te uiten, maar gebruik het vak journalistiek niet om dat te doen. Media kan positieve maar ook negatieve invloed hebben op mensen en de internationale betrekkingen.
Hoe kijk ik zelf tegen de kwestie onderdrukking oeigoeren aan? Ik denk dat de waarheid ergens in het midden ligt. Oeigoeren is een minderheidsgroep in China. Zoals Nederland perikelen heeft rondom immigranten of allochtonen, heeft China dat ook met haar minderheidsgroepen. Oeigoeren kunnen ontevreden zijn en daarom maken ze gebruik van de media om druk uit te oefenen op China. Dit gebeurt toch ook constant in Nederland? Kijk maar naar het aantal demonstraties. Door te demonstreren of verhalen te vertellen trek je aandacht van de media wereldwijd. Op deze manier gebruiken burgers de macht van politiek om eigen zin te krijgen. Vervolgens bemoeien andere landen met wat een land aan het doen is. Ik heb het altijd merkwaardig gevonden dat Nederland of westerse landen blindelings geloven in de verhalen die ze horen. Ook vraagt niemand zich af hoe alles is begonnen.
Het maakt niet uit in welke landen, mensen zijn overal hetzelfde. Ik denk dat op hoog politiek niveau is men niet op de hoogte van wat precies is gebeurd met de oeigoeren. Dus de Chinese overheid heeft wel de waarheid verteld, wel hun waarheid. In hun ogen is inderdaad geen sprake van onderdrukking minderheden in provincie Xinjiang. Dit is wat bij hen bekend is. Deze kwestie is vergelijkbaar met de toeslagenaffaire in Nederland. De politiek weet helemaal niet wat er gaande is op de uitvoering. Zij geven een opdracht en gaan er van uit dat alles goed komt, tot een schandaal aan het licht komt. Tussen de uitvoering en politiek heb je nog heel veel lagen met allemaal leidinggevenden. Wat krijgen de hoofden meestal te horen? Goed nieuws natuurlijk. Al die leidinggevenden vertellen alleen zaken die goed gaan, tegen hun eigen leidinggevende. Ten eerste willen ze graag laten zien dat ze alle problemen kunnen oplossen. Ten tweede vrezen ze voor hun baan en salaris als ze de werkelijke situaties weergeven. Ten derde heb je ook leidinggevenden die weinig weten en zien en daardoor het gevaar niet zien aankomen. Zo kun je nog meer voorbeelden bedenken. Dit maakt dat de politieke verantwoordelijken vaak niet weten wat precies gaande is in het land. De werkelijkheid komt na jaren pas boven water, als er nog een paar mensen zijn die voor de waarheid willen vechten tenminste. China is ontzettend groot. Sommige nieuws bereikt niet eens de lokale overheid, laat staan de rijksoverheid.
Ik weet niet welke opdracht de uitvoerende toezichthouders van oeigoeren gekregen hebben van de politiek. Het zou niet veel anders zijn dan in Nederland; zoals integratie, taal leren, opvolgen van Chinese normen en waarden etc. etc. In het nieuws krijgen we te lezen over heropvoedingskamp en of gedwongen arbeid. Dat zijn termen waar we veel verschillende betekenissen eraan kunnen plakken. In Nederland doen wij dat toch ook? Door campagnes te voeren, trainingen, lezingen of workshops te geven, door het vak Burgerschap te introduceren in het onderwijs, door maatregelen op te leggen bij niet nakomen van verplichtingen. Bij ons is ook wettelijk verplicht om tegenprestatie te leveren voor het levensonderhoud. Is dat geen dwangarbeid dan? Wat is een kamp? Als de plek waar de oeigoeren verblijven als een kamp wordt gezien, dan is de verblijfplaats van asielzoekers in Nederland ook een concentratiekamp toch? In het nieuws wordt er over stelmatige mishandeling, verkrachting en gedwongen sterilisatie gesproken. Ik sluit niet uit dat er mensen zijn die misbruik maken van hun macht tegenover de oeigoeren. Zulke mensen heb je overal op de wereld. In het nieuws lezen wij ook vaak verhalen daarover. Dat er een groep mensen is die slechte dingen doen in Nederland, zegt nog niet dat alle Nederlanders zo zijn toch? Als een leidinggevende bij de lokale overheid zijn macht heeft misbruikt of niet heeft gefunctioneerd, moeten we dan gelijk met de vinger wijzen naar de politici of president? Zonder eerst op de hoogte te zijn van hoe een probleem is ontstaan? Zo werkt het waarschijnlijk wel in Nederland. Niet voor niets moest het kabinet aftreden door de toeslagenaffaire.
Wat China te maken krijgt is niet anders dan wat wij hier hebben: de uitvoering weet niet hoe ze moeten omgaan met mensen die anders dan hen zijn. Chinezen hebben hun eigen verwachtingen over hoe een beschaafde burger moet zijn in de samenleving. Een toezichthouder of de lokale overheid krijgt met een groep oeigoeren te maken die qua normen en waarden anders zijn dan die van hen. Ze hebben de opdracht van de rijksoverheid gekregen om ze zo snel mogelijk in te burgeren. De opdrachtnemer wilt zijn opdracht naar tevredenheid volbrengen en zet allerlei instrumenten in om dat voor elkaar te krijgen.
In mijn ogen is alles simpel te verklaren. Waarom moet de moeilijke term mensenrechten aangehaald worden? Of is deze kwestie handig om als munitie te gebruiken in politieke discussies? Chinese politiek moet zeker verbeteren in de perikelen omtrent oeigoeren. Tegelijkertijd mogen de andere landen ook zelfreflectie toepassen in hoe ze zelf omgaan met de minderheden of kwetsbaren in hun eigen land.
Reactie plaatsen
Reacties