Toen de corona situatie nog nieuw was, zagen we veel warmhartige acties van mensen overal in het land. Nu na bijna twee jaar verder, is daar weinig meer van over. Betekent dat het warme hart niet ingebakken zit bij Nederlanders, daarom kunnen we dat niet blijvend terug zien komen? Of zit het gewoon niet in het systeem van het land? Zijn er soms geen mensen meer die hulp nodig hebben omdat wij al langer in de pandemie zitten?
Het maakt niet uit hoe lang we al in de corona situatie zitten. Een ding komt wel steeds terug; namelijk de tegengeluiden en demonstraties. Waarschijnlijk zitten sommige elementen toch diep geworteld in Nederlandse cultuur. Ik zelf zou nooit meedoen aan een demonstratie. Niet omdat ik geen eigen mening heb, of dat ik onderdrukt ben en niets durf te zeggen. Ik geloof namelijk dat verandering altijd bij mezelf begint. Met het aantal uren dat ik kwijt ben om ergens te staan, lopen of slogans te roepen, heb ik alweer aantal wezenlijke acties uitgezet en ondernomen. Daarnaast vind ik het belangrijk om een standpunt vanuit meerdere kanten te bekijken. Ik heb geen moeite om in de schoenen van een andere te staan. Stel dat de anderen ook kunnen en willen zien wat ik zie, dan zijn de demonstraties vast overbodig.
Verder is mij nog een ding opgevallen: we verzamelen graag gelijkgestemden om ‘tegen-geluid’ te laten horen. Waarom wordt er nooit een groep verzameld om ‘voor-geluid’ openbaar te maken? Zien we alleen de noodzaak om krachten te bundelen wanneer wij niet naar ons zin hebben? Als wij het goed hebben dan zijn de anderen blijkbaar niet nodig. Omdat er uitsluitend de tegengeluiden zijn die zich laten horen, kan de media alleen daarover rapporteren. Op die manier wordt vaak negativiteit via de media verspreid. Ik noem het vaccinatiebeleid als voorbeeld. In het begin waren er wat fouten gemaakt. Er waren kinderziektes in het organiseren. Toen werd er eindeloos kritiek gegeven, via de media maar ook binnen de tweede kamer. Ik vond het knap dat minister de Jong zich staande heeft gehouden en het niet heeft opgegeven, voor ons allemaal.
Zoals de meesten liet ik mezelf vaccineren. Op de prik locatie keek ik met veel bewondering rond. De processen waren goed uitgedacht en uitgevoerd. De mensen daar waren vriendelijk en vakkundig. Zoiets heb ik nog weinig gezien in Nederland. Het lijkt dat ze tot de kleinste details hebben over na gedacht. Ik had een jurk aan waarvan de mouw niet tot de schouder opgerold kon worden. Op dat moment dacht ik: dan maar mijn hele jurk uittrekken, ondanks dat de prikhokjes gewoon open zijn. De jongen die mij moest prikken was erg attent. Zonder dat ik ernaar vroeg stelde hij voor een scherm te halen. Ik stak mijn arm uit het scherm en kreeg mijn prik. Ik heb bijvoorbeeld geen probleem gehad met het gebruiken van QR-code. De zelftesten heb ik precies op tijd ontvangen, zoals het in de vooraankondiging via brief is beloofd. Wij als burgers maken alleen dat ene moment mee, in dit geval het ontvangen van post of het installeren van een app. Achter het scherm zijn er heel veel mensen erbij betrokken om de tijdigheid en kwaliteit te garanderen. Zaken die goed gaan worden vaak als vanzelfsprekend gezien. Ik lees en hoor niets over de gemaakte vooruitgang, die gezien of gewaardeerd wordt. Wanneer er veel geluiden waren toen zaken niet goed gingen, zou ik verwachten dat dezelfde groep mensen ook de nodige uiten als iets goed gaat. Dat laatste gebeurt zelden. Toen de corona situatie gestabiliseerd werd aantal maanden geleden, had niemand oog voor wat het kabinet en de overheden hebben gedaan. Door de nieuwe maatregelen zijn sommige mensen ineens weer wakker. Ze zien weer kansen om hun ongenoegen uit te spreken. Hoe komt dat dat Nederlanders zo gefocust zijn op de negatieve? Zijn de meesten van ons misschien toch stiekem depressief zonder diagnose?
Onlangs is er een klimaatmars geweest. Het is een mooi initiatief om bij een belangrijk thema stil te staan. Toen ik naar de menigte keek, vroeg ik me af: wat heeft hij of zij zelf gedaan om bij te dragen aan de klimaatcrisis? Rijden ze geen auto of hebben ze een elektrische auto? Maken ze gebruik van de fiets of ov? Gaan ze minder vaak op vliegvakantie? Eten ze minder of geen vlees? Doen ze aan gescheiden afval? Gaan ze minder winkelen en minder consumeren? Etc etc. Wat kan het kabinet of de overheden doen als mensen zelf niets ondernemen in hun dagelijks leven? Het is makkelijk om de verantwoordelijkheid bij een andere neer te leggen, of met de vinger naar de andere te wijzen. Als jongeren zorgen maken over hun toekomst, welke acties ondernemen ze zelf in het dagelijkse leven in plaats van alleen de angst en onzekerheid te koesteren? De politici en de ambtenaren kunnen slechts mensen daarvoor oproepen, wetten en beleid bedenken, en de voorwaarden scheppen. Burgers, of de mensen, moeten het doen. Dat negatieve zie ik helaas ook in het klimaatverhaal terug. Mensen hebben de behoefte om opmerkingen te plaatsen over het optreden van onze premier in Glasgow. Van alles wordt er bij gehaald. Het verbaast me iedere keer over het onvermogen van sommige mensen om in te leven in andermans positie. Iedere positie heeft haar taken maar kent ook beperkingen. Mensen die alles schuiven in de schoenen van een bepaalde persoon missen denk ik wat algemene kennis over het Nederlandse systeem, en ook hoe het werkt in de organisatie of samenleving. Ze mogen terug naar school gaan en de vakken zoals geschiedenis en burgerschap gaan volgen.
Voor mensen die nergens mee tevreden zijn in Nederland heb ik een advies. Jullie hebben sowieso twee opties: 1) zorg dat jij diegene bent die de verandering of verbetering verwezenlijkt, dus niet alleen door commentaar te geven. Met demonstreren of negatief doen bereik je namelijk weinig. 2) de situatie accepteren en loslaten. Natuurlijk staat de optie om Nederland te verlaten ook nog altijd open. Het is toch prachtig dat wij zoveel keuzeopties hebben in het leven!
Reactie plaatsen
Reacties