Ik zat met open mond te kijken naar het incident tussen de Nederlandse journaliste en Griekse premier. Om mijn gevoel goed te kunnen duiden moet ik een term gebruiken die ik ooit gehoord heb van mijn zus die psycholoog is. Die term is: plaatsvervangende schaamte.
Die situatie is ronduit gênant voor iedereen. Voor de journaliste zelf, voor onze premier Rutte, voor de Griekse premier maar ook voor het Nederlandse volk. Toen de journaliste met haar vraag begon, had de Griekse premier blijkbaar al een stap teruggedaan door aan te geven: ‘Ik respecteer dat het in Nederland normaal is dat de journalisten de politici op een directe manier aanspreken.’ Met andere woorden: ‘In Griekenland is dat niet gebruikelijk.’ Het kwam duidelijk naar voren dat de journaliste zijn boodschap niet begrepen had. Zij ging heftig op het antwoord van premier in door te zeggen dat de premier haar intelligentie en die van journalisten beledigt. Aan de premier werd ook de stempel ‘narcistisch misbruik’ gegeven. Die journaliste moet blij zijn dat zij niet afgevoerd was door de beveiliging. Zij maakte het erg persoonlijk en zat op het randje van het beoefenen van emotioneel manipulatief gedrag. Wat vooral erg is: dit bewust of onbewust manipulatief gedrag kan verre gevolgen hebben voor Nederland.
Onze premier was naar Griekenland afgereisd om 'goodwill' te kweken, relaties te onderhouden en te versterken. Dit gedrag van de journaliste deed alles teniet. Uitsluitend wij als Nederlander zijn trots op onze bot- en directheid. In de loop der jaren hebben we al een bepaalde reputatie opgebouwd bij andere landen. Hun beeld over ons wordt helaas ook telkens bevestigd. Hoe deze journaliste overkwam op tv, bevestigt bijvoorbeeld bij velen dat het logisch is dat Peter R. de Vries was vermoord. In het buitenland gaat men toch op hun eigen manier de relatie leggen tussen de gebeurtenissen in het land en het beeld dat ze over een volk hebben. Dit doen wij zelf ook bij andere landen. Door zulke incidenten raakt Nederland langzaam haar ‘credit’ kwijt. Het maakt niet meer uit hoe hard de premier of ministers werken aan de verhouding tussen Nederland en de andere landen. De Nederlandse burgers laten zien hoe Nederland daadwerkelijk in elkaar zit. De reputatie van Nederlanders bepaalt het vertrouwen van anderen in ons land.
In de nieuwsartikelen heb ik ook iets opvallends gezien. De kopjes over het incident in Griekenland begint met: ‘ De Griekse premier haalt uit naar ...’, ‘ De Griekse premier valt uit tegen….’ De Nederlandse journalist wordt hier min of meer in een passieve rol geplaatst. De andere kopjes luidt: ‘Nederlands journalist fileert…..’, ‘Rutte en Griekse premier in het nauw door…..’. Hier zijn de verslaggevers vast trots op wat de journaliste gedaan heeft. Een overeenkomst delen al die Nederlandse nieuwsartikelen: ze hebben niet benoemd waardoor de Griekse premier op een bepaalde manier moest reageren. De woorden van de journaliste zijn niet geciteerd. De lezers krijgen op deze manier toch desinformatie? Hoe neutraal en integer is de Nederlandse journalistiek? Bovendien vind ik het apart dat (politieke) journalisten het grotere plaatje niet overzien: wat hun doen en laten kan betekenen voor Nederland en de internationale verhoudingen.
Een ding ben ik wel blij om te constateren: het hebben van gedragsprobleem heeft niets met opleidingsniveau, afkomst, kleur of sociale klasse te maken. Uiteindelijk zijn wij allemaal gelijk als mens. Wij hebben onze emoties, impulsen en minder perfecte momenten. Ook is het duidelijk dat een hoge IQ (Intellectuele Quotiënt) niet alles is wat telt. Mensen die hoogopgeleid zijn zouden relatief een hogere IQ hebben. Voor harmonieuze relaties zijn juist de EQ (Emotionele Quotiënt) en SQ (Sociale Quotiënt) van cruciaal belang. Mensen die hoge EQ en SQ hebben zijn juist goed in relaties en omgang met mensen. Volgens westerse norm worden mensen met EQ en SQ zonder hoge IQ, van jongst af aan afgeschreven door het onderwijssysteem. Ik zelf heb de meest lieve, geduldige en warmhartige mensen ontmoet onder de niet-hoogopgeleiden. De samenleving heeft deze mensen als schakel nodig om te verbinden. Hoe kan deze groep mensen hun kwaliteit inzetten als zij altijd als afval aan de kant werden gezet, en misschien daardoor zelf emotioneel beschadigd zijn?
Een andere constatering van mij is: die journaliste gedroeg zich best onredelijk. Soms begrijp ik zelf als vrouw ook niet hoe sommige van ons zo uit de bocht kunnen vliegen. Vrouwen beseffen niet dat veel mannen gewoon bang zijn voor ons. Onze onredelijkheid is niet iets wat zij kunnen begrijpen. Er zit geen logica in. De Griekse premier snapte waarschijnlijk ook niet hoe hij de intelligentie van journalisten beledigd heeft en al helemaal niet waarom hij narcistisch zou zijn. In zijn ogen heeft hij hoogstens iets niet voor elkaar gekregen of dat er desinformatie is verspreid via de media. Wat doen de mannen die bang zijn voor ons, op werk bijvoorbeeld? Zij ontwijken emotionele confrontaties door te volgen en ‘jaknikkers’ te worden. Of ze houden de relaties oppervlakkig met nodige emotionele afstand. In Nederland zijn vaak de mannen die een stap terugdoen. Buiten Nederland moeten de vrouwen echt leren wat gas terug te nemen wat over-assertiviteit betreft. Hier zijn wij te verwend door de mannen.
Volgens mij is het niet altijd makkelijk om een vrouwelijke journalist te zijn. Soms heb je met bepaalde situatie te maken waardoor je de vrouwelijke manier van doen moet laten varen. Gelukkig kunnen wij altijd onze analytische kant inzetten. Ik weet niet wat precies de feiten zijn omtrent ‘pushbacks’. Stel dat ik zeker weet dat die persoon iets gedaan heeft, en van te voren weet ik al dat die het zou ontkennen, dan zou ik de moeite besparen om die persoon met vragen te confronteren. Ik ga alle feiten verzamelen en het op een effectieve manier openbaar maken. Die persoon krijgt gewoon niet de ruimte om te ontkennen. Dat ‘bekvecht’ gedoe is toch nergens voor nodig? Als er duidelijk verifieerbare feiten zijn, gaan alle organen of instanties vanzelf wel bovenop zitten. Journalisten zijn volgens mij eerder onderzoekers dan rechters of handhavers. Het stellen van vragen is ook niet de enige manier voor journalisten om hun onderzoekwerk te doen. Informatie moet op allerlei manieren verzameld kunnen worden.
Uit de reactie van beide premiers kunnen we zien dat onze eigen premier ‘getraind’ is in het omgaan met ‘directe’ journalisten. Dat wij hier in Nederland gewend zijn zegt nog niet dat dat ook zo hoort. Als Nederland ‘solo’ verder wilt gaan dan moeten wij vooral in onze eigen bubbel blijven. Mensen die ‘wakker’ zijn kunnen vast zien dat Nederland maar een heel klein land is op de wereldkaart. Als Nederland niet in staat is harmonieuze relatie te onderhouden met de anderen, dan zal ze uiteindelijk van het wereldtoneel verdwijnen. Het is absoluut mogelijk om goede relaties te hebben zonder je eigen belang uit het oog te verliezen.
Wanneer voelen wij de behoefte om een harmonieuze relatie te bouwen met de andere? Dat is het moment waarop wij onderkennen en accepteren dat wij kwetsbaar zijn, en soms ook de anderen nodig hebben.
Reactie plaatsen
Reacties