Het voornemen om meer vrouwelijke bewindslieden een plaats te geven in het kabinet, is volgens mij de zoveelste goede bedoeling die averechts werkt. Hoe kunnen wij op deze manier ooit de discriminatie aanpakken in het land? Ik ben tegen alle vormen van discriminatie, dus ook die in mijn voordeel werkt. Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom mensen geselecteerd moeten worden op basis van uiterlijke kenmerken. Voor (denk)werk gaat het toch om de inhoud en kwaliteit van een persoon? De uiterlijke kenmerken bepaalt niet hoe geschikt iemand is voor een functie. Ik vind vrouwenquotum een beleid is dat mannen discrimineert en ontmoedigt. Moeten sommige geschikte mannelijke kandidaten wijken voor een positie in het kabinet omdat het vrouwenquotum gevuld moet worden? Ik ben ook reuze benieuwd naar waarom voor sommigen zo moeilijk is te accepteren dat er eenmaal verschil is tussen mannen en vrouwen.
Ik kan me goed voorstellen dat activisten het nodig vinden om voor het belang van vrouwen op te komen als die groep in nadelige positie verkeert. Dat is niet helemaal het geval in Nederland. Vrouwen hebben de keuze in Nederland wat carrière betreft. Het kan voorkomen dat sommigen de keuze maken waar de anderen niet mee eens zijn. Aan de vrouwen in de top wil ik graag de vraag stellen: Ben je gelukkiger omdat je een topfunctie bekleedt? Ik vraag me ook vaker af: Is een gemiddelde vrouw ‘gebouwd’ om zich zeven dagen in de week met details georiënteerd en emotioneel zwaar werk (debatten) bezig te houden, zoals wat er van een bewindspersoon verwacht wordt? Af en toe denk ik ook: dragen sommigen van ons nog de gevoelens en gedachten die ze meegekregen hebben van de tijd toen er te weinig mannen waren in het land vanwege de oorlogen. Door langdurige afwezigheid van een mannelijke figuur in het gezin moesten de vrouwen namelijk alle verantwoordelijkheden op zich nemen.
Dat sommigen vinden dat vrouwen meer (aan de top) moeten participeren, laat ook de tweedeling in de samenleving zien. Mensen, vooral de vrouwen, in de politiek vinden dat de vrouwen in Nederland onvoldoende zijn geëmancipeerd. De argumenten die ik gehoord heb tijdens het debat zijn: er zijn teveel vrouwen die niet willen werken, of niet voltijd willen werken. Er zijn teveel vrouwen die ervoor kiezen om thuis te blijven etc. etc. Daarbij wordt de schuld gegeven aan de kinderopvang of wat andere mensen in de omgeving vinden. Voor het eerst moet ik eens zijn met PVV. Die persoon praatte over zelfbewuste vrouwen die keuzes maken. Veel vrouwen voelen zich juist verplicht om te verdedigen wanneer zij huismoeder willen blijven. De discussie over emancipatie of vrouwenquotum, drukt precies op de zere plek van vrouwen die geen prioriteit geven aan hun carrière; van vrouwen die ervoor kiezen intensief met de opvoeding te bemoeien; van vrouwen die vanwege gezondheidsredenen beter voor zichzelf willen zorgen; en van vrouwen die een gelukkig leven kunnen leiden met minder salaris. Is het fout om niet materialistisch te willen zijn en achter de horde van loonslaaf aan te huppelen? Is het fout om geen ambitie of grote idealen te hebben en de voorkeur geeft aan een leven waar de relaties en het gezin centraal staan? Is het fout om een hoogopgeleide te zijn die werk en privé in balans wilt houden?
Ik denk dat politici een bepaalde blinde vlek hebben als er over de identiteit vrouw wordt gesproken. Er zit nog een grote wereld tussen top carrière maken en niets doen. Volgens mij wordt het kabinet vooral omringd door vrouwelijke adviseurs. Vinden sommigen van ons soms dat die zware adviserende functies rondom het kabinet niets bijdragen aan de totale prestatie van het kabinet ? De vrouwen die actief zijn in het politieke bestuur zijn in de minderheid. Het kan zomaar zijn dat ze zich niet kunnen herkennen in de behoefte van de meeste vrouwen in Nederland. Als wij over maatschappelijke problemen moeten praten, is het bekend bij de politici dat veel mensen alsnog psychische of emotionele problemen krijgen later op de leeftijd, omdat ze opgegroeid zijn in een gezin met twee verdieners, waar ze materieel niets te kort komen? ‘Ongezonde’ volwassenen komen niet alleen voort uit gebroken of arme gezinnen. Dat zijn volwassenen die emotioneel verwaarloosd zijn om allerlei redenen ondanks de fysieke aanwezigheid van hun ouders.
Voor wie zou zo’n vrouwenquotum positief uitpakken? Misschien vrouwen die versneld carrière willen maken zonder de nodige capaciteiten? Of mannen die geen verantwoordelijkheid willen dragen en hopen dat vrouwen het van hen kunnen overnemen? Waarom is zo’n quotum nodig? Vinden wij vrouwen zelf ook dat we zonder een quotum niet op een gelijkwaardig niveau kunnen concurreren met mannen? Of erkennen we Nederlanders dat wij eenmaal een volk zijn die alleen in staat zijn anderen te beoordelen op uiterlijke kenmerken, en niet de mens kan zien zoals hij of zij is? Om die redenen is het invoeren van een quotum hard nodig zodat de ‘kadootjes’ eerlijk verdeeld worden. Burgers, die door de bewindslieden gediend moeten worden, vinden totaal niet belangrijk of er meer vrouwen of mannen in bepaalde positie zitten. Zij hebben alleen behoefte aan betrouwbare en bekwame bewindslieden die in staat zijn problemen aan te pakken en op te lossen. Wilt het kabinet met het vrouwenquotum laten zien dat daarmee alle heersende problemen in de samenleving als sneeuw voor de zon gaan verdwijnen? Als dat zo is wil ik het resultaat wel meetbaar zien. Welke winst wordt er opgeleverd met 50% vrouwen in het kabinet? Dit is noodzakelijk voor het vervolg daar de inclusie in Nederland gestoeld is op uiterlijkheden. Wij krijgen vervolgens vast ook een LHBT-quotum. Gezien Nederland nu zoveel asielzoekers heeft, komt er later ook nog een statushouders-quotum. En ga zo maar door. Inmiddels hebben al veel Nederlanders met etnische afkomst een baan of belangrijke positie gekregen vanwege hun huids- en haarkleur. Wat iemand daadwerkelijk kan betekenen of hoe iemand is van binnen, doet er blijkbaar niet toe.
Het is van cruciaal belang om mensen een kans te geven om zich te bewijzen. Of dat experiment moet plaatsvinden binnen het kabinet, is hier de grote vraag. Kansengelijkheid moet gecreëerd worden vanaf de basis, wanneer men nog mag leren en fouten maken. Vanwege het grote belang dat ermee gemoeid is mogen alleen de beste mensen een positie krijgen in het kabinet. Als de beste mensen inderdaad vrouwen zijn, heb ik daar totaal geen moeite mee. Ik denk dat het goed is om even stil te staan: wat is de definitie van ‘de beste zijn’. Hier gaat vaak een vooroordeel op dat wederom gebaseerd is op uiterlijkheden, namelijk: een persoon met veel leidinggevende of bestuurservaring. Het cv geeft weer welke posities iemand bekleed heeft. Die zegt niets over zijn vermogen om problemen daadwerkelijk op te lossen, en of de positieve impact die hij of zij gehad moet hebben op de mensen en omgeving.
Een inclusieve arbeidsmarkt is alleen mogelijk als er anders naar de kandidaten wordt gekeken. De vraag moet zijn: Wat kan een persoon (extra) betekenen in die positie of functie? Deze vraag valt niet goed te beantwoorden als wij bevooroordeelde kijk hebben op zaken en mensen. Stoppen met mensen in hokjes in te delen op basis van uiterlijke kenmerken zou de mooie eerste stap zijn. Het uitdelen van cadeaus doen we op feestjes, en niet bij het formeren van een kabinet. Die posities mogen alleen bekleed worden door mensen die willen EN kunnen presteren voor Nederland. Niet het geslacht, maar de eigenschappen van een persoon bepaalt de geschiktheid en het succes.
Wat de samenleving betreft: laat mensen in hun waarde, respecteer hun voorkeur en creeër het podium waar ze hun talent kunnen uitblinken. Wij zijn allemaal unieke individuen die iedere op onze eigen manier horen bij de dragen aan de samenleving. De wereld zou een chaos zijn als de vrouwen alleen uitstekende topbestuurders of carrièretijgers willen worden. De problemen die spelen in de samenleving verklaart al een heleboel.
Reactie plaatsen
Reacties