Het is weer zo ver. Op een Amerikaanse basisschool werden 19 kinderen en 2 leerkrachten doodgeschoten door een 18-jarige jonge man. Een jongen die langdurig te kampen had met de problemen op school en thuis, doet beroep op zijn recht van wapenbezit omdat het legaal zou zijn wanneer hij 18 wordt. Hij pakt het dan ook gelijk groot uit.
Regelmatig komen schietincidenten op de scholen voorbij in het Amerikaanse nieuws, gepaard met ongelukken die veroorzaakt worden door kinderen of minderjarigen die spelen met het wapen in huis. De vele massale schietpartijen en zelfdodingen zijn we hier niet eens precies op de hoogte. Zo’n land ‘predikt’ over mensenrechten en democratie. Enerzijds willen we de andere landen overtuigen dat democratie het systeem is om een land te regeren. Anderzijds zijn wij druk bezig al die ellende te laten zien wat de democratie met zich meebrengt.
Een democratisch systeem werkt niet wanneer problemen al zijn ontstaan of blijven bestaan, of wanneer de mensen al zijn ‘verpest’. Kijk maar naar de wapenwet. Het gaat de politiek niet lukken die wet te ontkrachten omdat veel burgers graag een wapen willen bezitten; of in ieder geval de vrijheid behouden om één te bezitten wanneer ze dat nodig vinden. Amerikanen zijn geboren en opgegroeid met die wet of dat recht. Daarnaast speelt het heersende maatschappelijke probleem een rol: mensen voelen zich niet veilig zonder een eigen wapen. Dit zegt misschien ook veel over het functioneren van de politiemacht daar. De burgers hebben blijkbaar geen vertrouwen in de beschermende taak van overheid en nemen liever het recht in eigen handen. Op deze manier houdt de democratie een probleem in stand en maakt de bestaande kwestie alleen maar erger. In zo’n geval moet eigenlijk iemand (misschien wel een ‘dictator’) opstaan en zegt: wij gaan wapenbezit verbieden en zorgen dat de beschermende taak van de overheid drastisch verbeterd wordt. Hier zien wij een duidelijk voorbeeld van onze vorm van democratie: problemen worden eindeloos in stand gehouden door die herhalende kip-en-ei-situatie.
Ons gedoogd softdrugsbeleid laat een soortgelijke ontwikkeling zien. Naarmate de jaren verstrijken wordt het (soft)drugsgebruik normaal gevonden in Nederland. Hoe is dit ontstaan? Natuurlijk door het beleid dat ooit goedgekeurd is door de politiek en overheid. Dat beleid moedigt eveneens de internationale drugshandelaren aan om Nederland een drugsparadijs van te maken. Vervolgens worden wij ineens wakker en willen deze ‘booming business’ een halt toe roepen. In tussentijd is het beeld van Nederlanders over drugsgebruik allang verschoven. Heel lang geleden gingen de jongeren en studenten sigaret roken of alcohol drinken. Nu krijgen ze een nieuwe hobby of gewoonte erbij, namelijk een jointje roken of een pilletje slikken. Hier zien wij dat de behoefte van een democratische samenleving prima gevoed wordt; Mensen met geld die leeg voelen van binnen gaan voor een genotsmiddel dat makkelijk te verkrijgen is. Mensen die geld nodig hebben kunnen daar een eigen ‘business’ van maken. Zowel de koper en verkoper zijn opgegroeid met het idee dat drugsgebruik een acceptabel leefstijl is. Ik weet niet welke politici ooit het drugsbeleid hebben verzonnen voor Nederland. Hoogstwaarschijnlijk gebruikt hij of zij zelf ook drugs. Het is toch bekend dat veel politici, beroemdheden of mensen met vooraanstaande positie verslaafd zijn aan drugs of drank vanwege hun veeleisende bestaan? Het is ook dezelfde groep mensen die de normen en waarden bepalen, ze doorgeven en verspreiden in de samenleving, zonder dat ze het zelf beseffen.
Om een democratisch systeem – waar burgers centraal staat – te laten werken, mogen de mensen niet al ‘verpest’ of ‘verbogen’ zijn. Want dan gaan ze met een blinddoek op, een bepaalde politieke partij, een bepaald beleid en bepaalde leiders kiezen; of gaan ze geblinddoekt adviseren en het land besturen. In gezonde democratie moet men steeds bezig zijn met zelfontwikkeling. Anders krijgen we gauw de volgende situatie: een kind die eigenlijk nog veel moet leren en ervaring opdoen, denkt dat hij al alle kennis in pacht heeft. Hij mag van zijn familie een zelfstandig leven leiden. De familie laat hem ook nog beslissing nemen over alles wat in het leven van de familie speelt. Wat dit betekent voor het kind, zijn familie en de omgeving kunnen wij allemaal wel zien aankomen toch?
Een ander kenmerk van democratie is dat de leiders geen leider mogen zijn. Ze moeten vooral dienen als een ‘pispaal’. Want mensen hebben die nodig voor hun eigen ongelukkig bestaan. Denken wij soms dat de buitenlandse leiders op beledigingen en respectloze behandelingen van mensen zitten te wachten? Door hoe mensen met elkaar omgaan in democratie krijgt het systeem alleen maar een beruchte reputatie. Een verschijnsel in Nederland heb ik altijd apart gevonden: hier houden mensen ervan om anderen te bespotten, op tv, in columns etc.. Ten eerste denk ik altijd: hoe zouden die mensen zich voelen als anderen met hen de spot drijven? Zulk gedrag wordt vaak geschaald onder de vrijheid van meningsuiting. Ik persoonlijk maak wel een verschil in vrijheid van meningsuiting gericht op zaken, perspectieven, gevallen, problemen, oplossingen etc., en die gericht is op een persoon. Aan de andere kant begrijp ik ook dat in lastige situaties of kwesties, het simpeler is om een zondebok aan te wijzen en aan te pakken, dan probleemgericht te analyseren en op te lossen. Daarmee wordt de persoonlijke emotionele behoefte namelijk sneller vervuld. Dat voldaan gevoel komt voort uit de gedachte: ik heb in ieder geval al iets gedaan aan dat ene probleem. Men wil natuurlijk ook niet overkomen alsof die niets te melden heeft. Mensen die de leiders in het land openlijk bespotten zijn het democratische systeem aan het kapot maken. Wat let hen om zijn of haar mening persoonlijk of in een gesloten kring door te geven aan de persoon in kwestie? Oh nee, het draait natuurlijk om de kijkcijfers en populariteit. Dit doet me denken aan een Nederlandse uitspraak: ‘de een zijn dood is de ander zijn brood’. Het feit dat sommige mensen graag geld verdienen of hun gedachten tot uiting brengen door een andere in negatief daglicht te zetten, zegt ook veel over ons land. Die mensen zijn negatieve invloed aan het uitoefenen en voeren eigenlijk een soort eigen propaganda. Wat onderscheidt ze van de (waarschijnlijk) gevoerde staatspropaganda van sommige landen? Het is valide dat de buitenlandse leiders aan zelfbescherming doen. Alleen onze leiders in Nederland blijven braaf vooraan staan en fungeren als een publiek doelwit zonder weerwoord. Blijkbaar moeten de leiders in democratisch systeem zich ontwikkelen tot een robot om al dat onmenselijke en pijnlijke manier van handelen te incasseren.
Wij willen de wereld overtuigen dat democratie het ideale systeem is. Tegelijkertijd laten wij zien dat het een systeem is waar problemen niet aangepakt kunnen worden. Daarnaast voedt het systeem het respectloze gedrag naar onze medemens en naar de leiders toe. Voor landen die graag willen groeien en de kernwaarden zoals respect hoog op de agenda hebben staan, is het democratische systeem totaal niet aantrekkelijk. Het systeem is vooral gewild bij landen die euroteken in hun ogen hebben, die de democratie als een verdienmodel zien. Als men daadwerkelijk begrijpt wat democratie inhoudt, dan zou de prioritering in het regeren of besturen vanzelf wel anders zijn.
Ik ben benieuwd wanneer die dag komt. De dag waarop we genoeg teleurgesteld zijn en stoppen met het bijdragen aan onze vorm van democratie. Krijgt het stuurloze Nederland dan een 'dictator' om het land op orde te krijgen? Als wij niet weten te waarderen wat wij al hebben, dan gaat de ‘natuurwet’ wel bepalen wat wij nog horen te krijgen, en wellicht wel verdienen.
Reactie plaatsen
Reacties