Armoede is niet eenzijdig te bestrijden door financiële steun van de overheid. Iedere van ons moet de kansen weten te grijpen en daar hard voor te werken. Zoals altijd, plakken wij hier overal graag een label op. Vervolgens laten wij het zo. In Nederland wordt het woord armoede gewoon in je mond gestopt.
Het verband of het accent wordt ook telkens verkeerd gelegd. Er was een keer een kind flauwgevallen met lunch dan wordt er gelijk relatie gelegd met een te laag inkomen van het gezin. We zijn bang dat kinderen niet naar muziek of sport kunnen. Dat zal kunnen leiden tot psychische problemen. Psychische problemen worden niet veroorzaakt door wel of niet op sport of muziekles kunnen gaan. Maar door de mensen die ze te maken krijgen op school, thuis en in dagelijkse omgeving. Het gaat niet om hoeveel geld je uitgeeft om de zorg voor het kind uit te besteden aan de sportschool of muziekles. Maar om hoeveel liefde en aandacht je zelf vanuit het hart gegeven hebt. De toename van aantal welgestelde kinderen met psychische klachten is een bewijs daarvan. In Nederland wordt er te veel nadruk gelegd op materialistische zaken of oplossingen die snel met geld te kopen zijn. Zo denken de leiders in de politiek, en de burgers volgen die graag op. Wat opmerkelijk is: als wij financiële steun krijgen van de overheid zoals de corona steun en energietoeslag, dan horen we alleen ontevredene geluiden, in plaats van dankbaarheid. Zijn de problemen die voortkomen uit armoede echt alleen met het geld te fixen? Welke rol hebben iedere van ons daarin? Het begint denk ik met hoe wij zelf tegen de kwestie aankijken en daarmee omgaan.
Wat leven in de armoede betreft. In Nederland heb ik vrouwen met een bijstandsuitkering gezien in de nieuwste mode. Ze zien er tiptop uit met een mooie kapsel en kunstnagels. Ook heb ik mannen met een bijstandsuitkering gezien met de nieuwste mobiel of gadgets. Wat denk je van alleenstaande moeders die met een merk kinderwagen rondlopen? Weliswaar tweedehands. Ik weet zeker dat de kinderen die zogenaamd in armoede leven, niet slechts één paar schoenen of drie sets kleding hebben. Meeste van die kinderen zitten minimaal op de zwemles. Ze gaan vast naar de McDonalds en krijgen regelmatig snoepen en koeken. Het is vanzelfsprekend dat ieder kind een eigen slaapkamer heeft. Zij weten niet wat ‘delen’ betekent. De ouders gaan ook nog hun recht halen bij de overheidsinstantie wanneer ze geen verjaardagscadeau kunnen kopen voor hun kind. Ja, dat gebeurt. En ze krijgen hun zin ook nog. Hoewel er altijd uitzonderingen zijn, zijn deze de zogenaamde ‘armen’ in Nederland. Politiek heeft soms gebrek aan ideeën. Het woord menstruatiearmoede is daarom uitgevonden. Als de politiek of overheid zich op dat niveau gaat bezighouden dan is er pas sprake van intellectuele armoede. Straks mogen wij alle dagelijkse benodigdheden apart vergoeden naast de bijstandsuitkering.
Dat de levensstandaard hoog is in Nederland, is een feit. Een belangrijke taak van overheid is daarom: zorgen dat de basisvoorzieningen betaalbaar blijven. Als wij te veel winkelen of schulden maken en daardoor beroep moeten doen op de voedselbank, dan ligt de oplossing niet enkel in het verhogen van minimumloon. De overheid kan niet eindeloos rekening houden met mensen die verkeerde uitgavepatroon hebben. Waarschijnlijk kan er nog voor een cursus gezorgd worden over de definitie van noodzakelijk en niet-noodzakelijk kosten, en basis levensbehoeften. Wel hoopt de overheid dat de burgers meer te besteden hebben omwille de economie. Daarom moet het leven boven bijstandsminimum gestimuleerd worden. Het ontvangen van een bijstandsuitkering moet ‘tenzij niet anders kan’ blijven.
Behalve het reeds bestaande mentaliteitsprobleem in Nederland, mogen de nieuwkomers gelijk de nieuwe definitie van armoede overnemen. Ze ontvangen alles zonder iets voor hoeven te doen. Ze krijgen gratis een huis met geld om hun leven hier op te bouwen. Ik zie simpelweg het verband niet tussen vluchten voor oorlog of geweld, en dan alles gratis en onvoorwaardelijk moet zodra ze in veilige situatie verkeren. Het feit dat die vluchtelingen op een degelijke manier opgevangen worden is alles wat wij horen te doen. Wij hoeven hen niet te blijven verwennen totdat ze daadwerkelijk zwak, ziek en misselijk voelen of worden. Onlangs was er in het nieuws dat meerdere statushouders hun baan opzeggen na het toewijzen van een huurwoning. Ik geef hun groot gelijk. Met hard werken en het salaris komen ze financieel nog minder goed uit. Vergeleken met waar ze vandaan komen, behoren ze nu tot de ‘rijken’. Door de persoonlijke ontwikkelingsfase waarin ze zitten, vinden ze dat werken alleen nodig is om geld te verdienen voor het leven. Nee, ze werken niet voor zelfontplooiing. Vooral niet wanneer ze een functie of positie krijgen waar ze van laag af moeten beginnen. Waarvoor sociale contacten opbouwen in een vreemd land waar ze zich toch nog niet thuis voelen in eerste instantie? Op werk verdenken ze de anderen misschien van discriminatie. Ik kan in hun schoenen staan. Wanneer de noodzaak om te overleven weggevallen is, dan is tijd om met pensioen te gaan. Ze voelen zich al rijk genoeg vergeleken met vroeger. De overheid zorgt wel voor het gezin en de kinderen.
Zowel de Nederlandse overheid als de samenleving zijn erg goed in het aanleren van nieuw verkeerd gedrag. Wij zien overal het foute voorbeeldgedrag om ons heen. De jongere generaties en de nieuwkomers kunnen dat gedrag gewoon over kopiëren. Werken loont niet. Armoede is een natuurverschijnsel. De overheid en de belastingbetalers zijn verantwoordelijk voor de keuze van sommige mensen die niet werken. Zo kun je nog een hele rij opsommen. Groepen mensen met de nieuw door ons aangeleerde normen en waarden, worden massaal geïmporteerd. Mede door ons eigen overheidsbeleid zijn de normen en waarden aan het veranderen, sinds decennia geleden. Met ons migratiebeleid wordt alles wat ongewenst is in raptempo verveelvoudigd. Daarnaast maakt de overheid graag beleid bij om de foute boel te stimuleren en te bevorderen. Er wordt beleid gevoerd uit angst. Wij zijn bang dat mensen of kinderen te weinig hebben en eronder lijden. Wij zijn bang dat mensen voor de criminele pad kiezen. Het feit is: de keuzes van mensen zijn gebaseerd op hun normen en waarden. Mensen met juiste normen en waarden zullen altijd de correcte keuzes maken, ook in slechte tijden en wanneer ze weinig te besteden hebben. Daarom moet de wortel van probleem aangepakt worden. Hoeveel boeven kunnen wij achteraf vangen? Hoeveel geld en mankrachten hebben wij nog meer nodig om de beschadigde mensen te 'repareren' en te begeleiden? Zonder rekening te houden met het lang termijneffect, is de overheid blijven falen in het ‘opvoeden’ van haar burgers.
Vanwege huidig(e) asielcrisis en -beleid, zullen er golven problemen achteraankomen in de toekomst. Die zullen Nederland in een neerwaartse spiraal trekken. Decennia of een eeuw later kijken wij terug, en denken: hadden wij toen maar op tijd de bron van alle problemen aangepakt.
<<< Terug lezen 'De ‘armen’ in Nederland zijn de ‘rijken’ in de wereld (deel 1)'
Reactie plaatsen
Reacties