Een vriendin van mij is slechtziend. Ze moet daarmee leren leven van kinds af aan. Het mooie is dat zij het hogere onderwijs heeft gevolgd en nu een beeldende kunstenaar is geworden.
Haar oogziekte is progressief. Dit betekent dat zij nu bijna weinig meer kan zien. Wel is ze diverse keren geopereerd om de achteruitgang zo veel mogelijk te vertragen. Mijn vriendin is een zachtaardige persoon maar toch krachtig. Haar zachtaardigheid blijkt uit haar empathie en verdraagzaamheid. Ik hoor haar nooit klagen ondanks de uitdagingen die ze steeds moet overwinnen in het dagelijkse leven. Zij kan op recht zorgen maken of blij zijn voor de anderen. Haar kracht is dat ze altijd probeert beroep te doen op haar eigen zelfredzaamheid. Ze is altijd bereid zich aan te passen en buiten haar comfort zone te stappen. Vanwege de progressie van haar oogziekte voelde ze zich niet meer veilig om de straat op te gaan in Amsterdam. In plaats van te klagen of negatief uit te laten over de samenleving of de stad, is ze op zoek gegaan naar een nieuwe woonplaats. Na een paar jaar heeft ze een mooie woning gevonden buiten de stad in het midden van Nederland.
Voor een doorsnee persoon is het al een uitdaging om in een nieuwe woonplaats overnieuw te starten. Laat staan voor een slechtziende persoon die alleenstaande is. Zij moet aan haar buurt wennen; de buren maar ook de locatie van de winkels. Zij moet leren waar het veilig is om te lopen en te staan. Mijn vriendin realiseerde zich heel goed van te voren maar liet zich niet weerhouden door de angst en onzekerheid.
De uitdaging begint niet wanneer zij haar nieuwe woning intrekt. Vanaf het moment dat ze naar een woning zocht, werd haar geduld, tijd en energie op proef gesteld. Zij heeft last van de digitalisering van nu. Zij moest bijna alles online doen. Van inschrijven, informatie zoeken tot afspraken maken. Door de slechtziendheid is het turen naar een computerscherm een erg energierovend karwei voor haar. Als zij iets gelezen heeft dan moet ze vaak aantal uren rusten of liggen. Het is gewoon vermoeiend voor haar ogen maar ook voor haar hoofd. Echter, ze heeft het ook weer ‘geflikt’. Het is niet zo dat zij geen hulp aangeboden kreeg. Alleen veel kwesties hebben met persoonlijke voorkeur te maken. Hoe dan ook moest en wilde ze zelf nauw betrokken blijven.
Deze vriendin van mij kan heel goed in woorden beschrijven hoe en wat zij ziet in vergelijking met wat een doorsnee persoon ziet. Daardoor kan ik klein beetje voor mijn geest halen wat haar zicht wereld is. Zij heeft alle informatie die met de oogziekte te maken heeft verslonden, toen zij met haar ogen nog redelijk kon zien. Een keer zat ik in de trein en wilde zelf beleven hoe het is om weinig tot niets te kunnen zien. Toen had ik besloten vanaf dat moment bewust stil te staan, hoe vaak ik mijn ogen moest gebruiken voor de informatie om verder te komen. Het proces hoef ik denk ik niet in details te beschrijven. Voor alle informatie onderweg moest ik kunnen zien of lezen. Af en toe werd er in het openbaar vervoer audio informatie verstrekt maar de informatie was niet altijd betrouwbaar. Zo zat ik in een tram waar de audio informatie niet correct was. Ik was een halte te ver en moest zelf kijken waar ik precies was om alsnog aan de overkant over te stappen. Al met al was het best veel stress om voortdurend alert te moeten blijven, omdat de informatie steeds incompleet was. Kortom, onze samenleving of het land is niet dusdanig ingericht voor mensen die niet kunnen zien of lezen.
Door toenemende digitalisering werd mijn vriendin stevig geconfronteerd met haar beperkingen. Daarvóór merkte ze het minder, toen er geen verandering nodig was in haar leefomstandigheden. Het vergt veel energie en moed om aan een nieuwe situatie te wennen. Om dezelfde reden kiezen veel mensen om een bekende situatie vast te houden en tegen alle mogelijke veranderingen in te gaan.
Vanwege deze nieuwe ervaring zit mijn vriendin weer te broeden op een idee om de slechtzienden te helpen in deze digitale tijdperk. Ik houd van haar mentaliteit. Met haar slechte ervaringen probeert ze altijd de kansen en mogelijkheden te ontdekken. Ik voel vaak haar kwetsbaarheid maar voor zo ver het kan wilt ze altijd zelf eerst proberen. Als het donkerder wordt buiten of in een ruimte, dan moet ze bijvoorbeeld iemand of ergens aan vasthouden. Aan de andere kant ben ik ook bewust van het feit dat sommige mensen liever niet als een afhankelijke persoon worden gezien. Gelukkig kan mijn vriendin heel goed haar eigen behoeften aangeven. Anders krijg ik gauw te neiging tot overbescherming, of teveel doen. Ik bied mijn hulp aan dan mag ze zelf bepalen wanneer ze het aanneemt of niet.
Iedereen kent zijn of haar eigen uitdagingen. Toch ben ik ontzettend trots op mijn vriendin. Want haar oogziekte is iets waar ze dagelijks mee geconfronteerd wordt. Dit vooral wanneer ze ervoor gekozen heeft om een beeldende kunstenaar te worden. Misschien wil ze van kleins af al onbewust een ‘statement’ maken naar de wereld toe, namelijk: maak van je zwakte je grootste kracht. Met kunst kan zij haar innerlijke wereld tot uiting brengen en het laten zien aan de anderen. Zij heeft niet voor de makkelijkste weg gekozen. Daardoor is ze in mijn ogen de meest kwetsbare maar ook de sterkste vrouw van de wereld. Dit is ook wat een vrouw bijzonder mooi maakt denk ik.
Reactie plaatsen
Reacties