Nederlanders zijn een volk dat tamelijk niet bewust bezig is met hun omgeving. We houden onze kring zo klein mogelijk om zo controle te kunnen uitoefenen op het leven. Door langdurig in een bewust afgrenzende omgeving te leven, weten we bijna niet meer dat de wereld groter is dan onze directe omgeving.
Hoe hebben we de omgeving afgeperkt? Ten eerste is mij opgevallen dat veel Nederlanders alleen contact onderhouden met hun eigen gezin. Familieleden met wie zij minder goed kunnen vinden of ver wonen, worden kennissen. Mijn Hollandse vriendinnen wilden geen moeite doen om contact te onderhouden wanneer ik niet meer in dezelfde stad woonde als zij. Wij wonen soms levenslang in dezelfde stad of in dezelfde buurt. Veel mensen gaan jaarlijks naar dezelfde vakantiebestemming. Sommigen gaan zelfs steeds terug naar dezelfde accommodatie of hetzelfde hotel. Natuurlijk doen velen van ons de aankoop bij dezelfde winkels, of gebruiken wij alleen producten van bepaalde merken. Zo creëren wij een eigen bekende stabiele omgeving waar we dagelijks in mogen vertoeven. Iedereen en alles die buiten deze omgeving valt sluiten wij onbewust uit. We worden daar blind voor. Legio aan keuzemogelijkheden naar eigen voorkeur in een individualistische samenleving, maakt dat ons gezichtsveld steeds beperkter worden. Wij kiezen voor de bekende en voor de hand liggende, in plaats van alle mogelijkheden te verkennen.
Ik ben een persoon die mijn omgevingscirkel aldoor wilt verleggen. Ik hou die ook in controle, maar op een andere manier. Een omgeving kun je negatief, maar ook positief beïnvloeden. Door steeds in een andere omgeving te zijn krijg ik nieuwe prikkels door wat die omgeving met de mensen daarin, te bieden heeft. Zo weet ik dat er ook nog lieve en warmhartige mensen zijn in Nederland, naast de negatieven die ik moet meemaken in het dagelijkse leven.
Omgevingsbewustzijn in een steeds veranderende omgeving test je aanpassingsvermogen, maar bepaalt ook het succes. Laten wij kijken naar hoe omgeving bewust mijn favoriete koffiezaak Starbucks is. Ik ben geen ‘fan’ van koffie. Voor mij heeft koffie drinken een functioneel karakter. Wanneer ik moe ben in de ochtend, dan drink ik een kopje koffie om wakker te worden. Daar blijf het dan ook bij. Thuis heb ik bewust geen koffiezetapparaat aangeschaft. Ik vermijd in contact te komen met verslavend werkende gewoontes. Toch ben ik min of meer ‘verslaafd’ geraakt aan Starbucks: het is niet de koffie maar de winkel Starbucks.
Als ik onderweg ben of met de trein weg moet, dan kan ik niet laten om even langs Starbucks te gaan. Ik haal meestal een Frappuccino, maar niet omdat ik moe ben of koffie nodig heb. De producten van Starbucks zijn niet goedkoop. Ik en vele anderen hebben daar voor over. Iets wat de dienstverlening van Starbucks uniek maakt is: er wordt naar je naam gevraagd. De naam wordt vervolgens genoteerd op je beker. Sommige medewerkers tekenen gelijk een lachend gezicht erbij, wat je dag maakt. Na jaren Starbucks te hebben bezocht, heb ik hen geen een keer betrapt op een fout. Je wordt daar snel en correct geholpen. Het personeel in de winkel ziet er zeer divers uit. Alle typen die je kan bedenken heb ik ooit in de winkels zien staan. In Nederland zie ik dat ook steeds vaker terug. Ik vind zelf grappig om te zien wanneer iemand met een Aziatische uiterlijk de koffie bereidt achter de toonbank. Nee, ik ga niet voor de koffie, maar voor de ambiance en de totale uitstraling van Starbucks. De associaties die het merk bij mij oproept. Starbucks heeft veel aandacht besteed aan de beleving van haar klanten. Daarmee trekt zij ook mensen aan die geen koffiedrinker zijn. Een punt is mij ook opgevallen: vele winkels en restaurants in Amsterdam en Rotterdam, hebben standaard Engels als voertaal in de zaak. Bij Starbucks is de voertaal nog steeds Nederlands, ondanks de zaak een Amerikaanse oorsprong heeft.
Als ik op vakantie ben op welk continent dan ook, dan wil ik minimaal één keer Starbucks bezocht te hebben. Waarom? In elk land is Starbucks dezelfde maar toch weer even iets anders, bijvoorbeeld hoe zij aan verkoopbevordering doen. De Starbucks mokken zijn bedrukt met de herkenbare bezienswaardigheid van betreffend land. Het assortiment van eten en drinken is afgestemd op lokale bevolking. Starbucks haalt het kenmerk en de voorkeur van de omgeving binnen haar winkel, in alle landen. De ambiance en de dienstverlening blijven wel dezelfde. Niets moet, alles mag. Zo zat ik dagelijks in Starbucks met mijn laptop toen ik in Florida verbleef, omdat ik de airco nodig had. Als toerist maak ik er een sport van om de verschillen te ontdekken van Starbucks, over de hele wereld. Sommige mensen verzamelen de Starbucks mokken wanneer ze weer ergens op vakantie te zijn geweest. Die mokken zijn ‘collector item’ geworden.
Van Starbucks kunnen we leren. Door blind te zijn voor onze omgeving negeren wij indirect de behoeften van mensen. Dit verschijnsel heb ik overal gezien en zelf genoeg meegemaakt in Nederland. Ik weet niet wat sommige mensen denken. Het is niet zo dat mensen hun zin krijgen als we reageren of aandacht geven. In psychologie wordt het negeren als een soort psychologische manipulatie gezien. We ondermijnen daarmee iemands zelfvertrouwen en tasten zijn gevoel van eigen waarde aan. Dat veroorzaakt psychologische stress. In een niet-inclusieve omgeving of samenleving, leven dus mensen die langdurig in stress zitten.
In de klas neem ik ook iedere student serieus door niet te negeren. Veel studenten proberen aandacht te trekken op hun eigen manier. Soms krijg ik verontwaardigde reacties van andere studenten. Zij vinden dat ik die gedraging of woorden moet negeren en verder gaan met mijn les. Ik zei: ik wil voorkomen dat ze het gevoel krijgen dat ze niet serieus genomen worden. Ja veel mensen worden zelf op die manier behandeld in dagelijks leven. Daarom denken ze dat negeren de oplossing is.
We praten over inclusie maar er zijn maar weinigen die dat doen. In Nederland zijn we goed in negeren of het opdoen van een blinddoek. Wanneer we wel reageren dan is het gelijk heftig met kwetsende woorden of grensoverschrijdend gedrag. Hoe komt dat toch? Wij zijn zelf namelijk ook langdurig genegeerd in onze emotionele behoefte. Tegelijkertijd worden wij continu negatief geprikkeld door de omgeving en de mensen daarin. De mensen die rellen schoppen tijdens demonstratie laat een verborgen maatschappelijk probleem zien dat in toenemende mate zichtbaar wordt. De kwaliteit van de opvoeding, zorg, onderwijs en welzijn, eigenlijk iedereen in de omgeving of in het land, hebben allemaal hun steentje daaraan bijgedragen. Velen onder ons worden door hun ouders genegeerd in hun (emotionele) behoefte. Later worden hun behoefte genegeerd op school. Op werk worden hun behoefte opnieuw genegeerd door de werkgevers. In privé leven wordt dezelfde behoefte genegeerd door familie, vrienden of de vereniging waar zij toebehoren. De diepgewortelde psychologische stress staat op springen wanneer men ‘getriggerd’ wordt door, ja, wat in de omgeving gebeurt, zoals de onvrede in de samenleving over corona maatregelen.
Starbucks praat niet over inclusie. Zij laat zien dat ze een inclusief bedrijf is. Ze nemen iedereen in hun omgeving mee: ze halen de diversiteit in de samenleving binnen hun bedrijf. Buiten het bedrijf of ondanks hun corebusiness – koffieproducten verkopen, houden ze ook rekening met mensen die niet van koffie houden, of mensen die niet hun voorkeur qua cultuur of waarden delen. Zij creëren een omgeving in hun zaak met positieve ambiance en imago, waar iedereen zich bij wilt en mag horen: koffiedrinker of niet, Amerikaan of niet, geld om te besteden of niet, Iedereen kent het merk Starbucks.
Het succes van Starbucks is geen toeval. De verdeeldheid in Nederland helaas ook niet.
Reactie plaatsen
Reacties