De laatste jaren lijken we authenticiteit steeds meer te waarderen. Volgens Google betekent authentiek zijn: geloofwaardig, betrouwbaar en echt zijn. Ik persoonlijk geloof dat ware authenticiteit betekent dat je innerlijke zelf overeenkomt met je uiterlijke zelf. Echter, in welke situaties vinden wij dat mensen de label ‘authenticiteit’ verdienen? Wij die geen emoties tonen vinden dat diegene die durven te huilen in openbaar, authentiek. Wij die confrontaties vermijden, vinden dat diegene die bot en direct zijn, authentiek in hun uiting. Als iemand te uniek of anders is dan wat we gewend zijn, geven we hen het stempel 'authentiek', Het woord heeft een negatieve bijklank gekregen.
Inderdaad, iemand die niet kan inleven en daarom uitingen doet die een ander kwetst, is authentiek. Want ze gedragen zich zoals ze zich van binnen voelen. Ze zijn echt en geloofwaardig. Ze zijn niet een rol aan het spelen. Maar dat betekent niet per se dat ze betrouwbaar zijn. Ik ken ook mensen die heel goed kunnen liegen. Ze komen ook erg geloofwaardig over. Want ze geloven simpelweg in hun eigen leugens en kunnen dat overtuigend overbrengen. Deze leugenaars of manipulators zijn ook in zekere zin authentiek. Maar betrouwbaar zijn ze niet. Want het draait puur om wat ze er persoonlijk mee kunnen bereiken.
In het algemeen zijn kinderen en jongeren vaak authentiek. Hun gedrag weerspiegelt wat er in hen omgaat. Voor ouders die echt om hun kinderen geven, biedt de puurheid van hun kinderen vaak waardevolle lessen. Situaties kunnen echter complexer worden wanneer kinderen moeite hebben om zich met woorden uit te drukken en hun emoties laten spreken. Hoe ouders hiermee omgaan, onthult veel over henzelf. Sommige ouders reageren bijvoorbeeld op dezelfde emotionele manier, terwijl anderen de kwestie meer rationeel benaderen of hun gevoelens onderdrukken uit zelfbehoud. De vraag die rijst, is waarom ouders in deze situaties voor een bepaalde aanpak kiezen.
Volwassenen die authentiek zijn, hebben een vergelijkbaar effect op ons. Als we bijvoorbeeld mensen met het syndroom van Down als te traag of minder intelligent beschouwen, fungeren ze als een spiegel die ons laat zien dat we moeite hebben om hun wereld te begrijpen. Wanneer we afgunstig zijn tegenover anderen die succesvol zijn, kan dat een teken zijn dat we ons ongemakkelijk voelen bij onze eigen prestaties. Sommige vrouwen voelen aversie jegens andere vrouwen die zich kwetsbaar of behoeftig gedragen, wellicht omdat ze hun eigen kwetsbare kant niet durven te erkennen of te ervaren. Evenzo kunnen sommige mannen weerstand voelen tegen fysiek sterke of macho mannen, mogelijk omdat ze moeite hebben met hun eigen masculiene kant. Kortom, elke dag kunnen we in contact komen met authentieke mensen die onze sterke punten en zwakheden weerspiegelen.
Het zit in onze menselijke aard om onbewust te neigen naar omgevingen en mensen die ons een goed gevoel geven, of ons comfortabel doen voelen. Meestal vermijden we graag de confronterende 'waarheden'. Bovendien is zelfreflectie niet voor iedereen vanzelfsprekend. Wat gebeurt er dan in de praktijk? We trekken vaak op met vrienden die vergelijkbare eigenschappen hebben. We selecteren collega's die op dezelfde golflengte zitten en vergelijkbare denkwijzen hebben. We blijven voornamelijk in contact met familieleden die onze levensstijl accepteren. Dit alles creëert een comfortzone waarin de dringende noodzaak tot verandering lijkt te ontbreken. Op deze manier construeren we ogenschijnlijk een stabiel leven en een onveranderlijke omgeving.
Toch schuilt er waarheid in de uitspraak: ‘Real growth begins at the end of your comfort zone'. Als mensen hebben we altijd de vrije wil om te kiezen: streven we naar groei of verkiezen we rust? Het maken van de ene keuze sluit de andere natuurlijk niet uit. Persoonlijk heb ik altijd gestreefd naar een balans tussen beide. In Nederland hebben we gelukkig de luxe om beide benaderingen te omarmen. Als ik bijvoorbeeld in New York of Britse Hong Kong zou wonen, zou groei vaak noodzakelijk zijn voor overleving, vanwege de intense concurrentie en de snelle veranderingen. In andere, minder welvarende of ontwikkelde landen kan juist rust de voorkeur hebben vanwege de omstandigheden daar. In zulke situaties is 'go with the flow' vaak de aangewezen strategie. In Nederland zijn de juiste voorwaarden meestal aanwezig om zowel groei als rust tegelijkertijd te koesteren.
Helaas zijn we ons vaak niet bewust van onze eigen privileges. Sommige van ons kiezen hier volledig voor groei, terwijl anderen juist de voorkeur geven aan rust. Deze twee groepen dragen bij aan de dynamiek in het land, waarbij er een disproportionele last rust op één groep. Het is echter van belang dat de balans tussen groei en rust ook in de individuen en organisaties wordt gevonden. Op die manier kunnen we allemaal flexibel en evenwichtig zijn, wat bijdraagt aan de wendbaarheid van zowel organisaties als het land. Een land dat zich soepel moet kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden vereist mensen die zich bezighouden met hun eigen groei en ontwikkeling.
Om te groeien hoeven we niet altijd direct aan een opleiding of diploma te denken. Iedere persoon om ons heen kan een spiegel zijn die onze persoonlijke groei bevordert en nieuwe inzichten geeft. Iedereen om ons heen kan kennis en ervaring met zich meedragen van wie we iets kunnen leren. De eerste vraag hier is: Wil je leren? Wil je groeien? De tweede vraag is: Durf je buiten je comfortzone te treden? En de derde vraag is: Welke nieuwe omgeving ga je voor jezelf creëren?
We hoeven niet altijd onszelf in het diepe te werpen of onszelf ongemakkelijk te maken om te groeien. Vaak vindt de meeste groei plaats in de werkomgeving, omdat we onze collega's niet kunnen kiezen zoals we dat met vrienden en familie doen. Collega's kunnen waardevolle spiegels zijn voor onze persoonlijke ontwikkeling. Zelfreflectie via deze spiegels kan vaak leiden tot een diepgaander leereffect dan wanneer collega's of leidinggevenden je direct aanspreken; omdat er geen sprake is van beïnvloedingsmanoeuvres van anderen. Het gebruik van bijvoorbeeld 360 graden feedback is niet per se nodig voor persoonlijke of professionele groei. Je kunt je collega's gebruiken als spiegel voor je groei en af en toe wat rust nemen. Niemand hoeft zich ermee te bemoeien wanneer je voor die spiegel wilt staan, even bezig wil zijn met andere activiteiten of de geleerde in praktijk wil brengen ; want je wilt groeien voor jezelf. Als mens behouden we onze vrije wil. Als je niet gespiegeld wilt worden, jezelf niet beter wilt leren kennen of wilt groeien, kun je even afstand nemen van die spiegelende authentieke mensen. Het is van belang om te onthouden dat je ze wel om je heen nodig hebt voor groei.
Als laatste punt, maar zeker niet minder belangrijk: authenticiteit moet altijd samengaan met betrouwbaarheid, als je positieve groei wilt bevorderen. Juist die authentieke mensen kunnen anderen inspireren omdat ze zich richten op het aangaan van hun eigen uitdagingen in het leven, zonder de intentie anderen te beïnvloeden. Ze instrueren niet, maar inspireren door hun eigen handelen.
Ik heb het geluk gehad om velen van deze inspirerende authentieke mensen te mogen ontmoeten in mijn leven.
Reactie plaatsen
Reacties