Vorige week kreeg ik positieve feedback van twee studenten van mij. Ze vinden mij een goede docent. Want door mij gaan ze positiever denken over zichzelf. Ze zeiden: mijn andere docenten van middelbaar onderwijs waren niet zoals jij.
Wat ze zeggen verbaast me niet. Ik heb het onderwijs ook in Nederland gehad. Sinds ik in Nederland woon heb ik teveel ontmoedigingen gehad. De reden dat ik nooit afgehaakt en door ben gegaan, is vanwege de positieve ervaring die ik opgedaan heb in Hong Kong. Iedere keer als ik negativiteit over me heen krijg van school, van werk of mensen in de omgeving, dan grijp ik terug naar de positieve ervaring van mij als leerling en als kind vroeger op school. Ik heb mijn potentie en eigen mogelijkheden onder ogen gezien. En wat de school, docenten en omgeving het verschil kunnen maken in het leven van een persoon. Als ik alleen maar met de stroom ben meegegaan van mijn school- of werkomgeving hier in Nederland, dan ben ik niet de persoon geworden hoe ik nu ben.
Rond mijn vierde reisde ik van Nederland terug naar Hong Kong. Op dat moment sprak ik alleen Nederlands. Vergeleken met mijn leeftijdsgenoten had ik achterstand. Ik weet nog dat ik moest nablijven omdat ik de even en oneven getallen niet kon opsommen. Aantal jaren later was ik de best presterende leerlinge op school. Ik moet mijn familie wel bedanken. Dankzij hen was ik toegelaten tot één van de beste basisscholen. Door de kwaliteit van goed onderwijs en kundige leraren had ik vooruitgang kunnen boeken en een flinke inhaalslag gemaakt. Als ik terugkijk, hoefde ik niet echt hard te leren om de hoogste cijfer te halen van de klas. Dat onderdeel ‘leren’ had weinig indruk op mij gemaakt. Maar wel wat ik gedaan had op school en in de klas voor de leerlingen en leraren. Ook hoe betrokken de leraren waren naar mij toe en hoe gewaardeerd ik me voelde.
In mijn tienerjaren kwam ik terug naar Nederland. De wereld was in een oogopslag veranderd. Ik kreeg constant te horen dat ik niet goed genoeg was. Eerst zat ik op de ISK, een soort internationale schakelklas. Na aantal maanden had mijn vader geregeld dat ik toch naar een regulier basisonderwijs kon gaan. Ik was al 13 maar mocht van de school een jaar daar op zitten. Binnen een jaar had ik alle lesboeken van Taal doorgelopen van groep 1 tot en met groep 8. Alle andere vakken hoefde ik niet te volgen omdat het kennisniveau van Hong Kongs onderwijs twee jaar vooruit liep vergeleken met dat van Nederland. Na één jaar moest ik daar weg en kreeg het advies om naar de Middenschool te gaan vanwege mijn Nederlandse taal. Ik ging naar de Middenschool en had daar de tijd van mijn leven. Het was simpel, ik hoefde er niets voor te doen. Ik hielp zelfs mijn klasgenoten met wiskunde. Mijn vader was verontwaardigd en vond dat ik beter en meer kon. Ik weet niet hoe hij het gedaan had met zijn gebrekkige Nederlands. Hij had een scholengemeenschap benaderd. Tegen mijn zin moest ik naar de nieuwe school en mocht van de conrector drie maanden de mavo proberen. Na drie maanden kwam de conrector naar mij toe om te zeggen dat ik per direct naar havo mocht overstappen. Ik had namelijk alleen negens en tienen op mijn eerste rapport. Vaak had ik de hoogste cijfer van de klas met grammatica. Het verbaasde zowel de docent als de klasgenoten omdat ik echt nog matig Nederlands sprak. In die tijd had ik de school vast doen inzien: het leervermogen en de taalvaardigheid kunnen losgekoppeld worden van elkaar. Als ik de kans niet had gehad van de conrector, kon ik niet laten zien dat het anders in elkaar zat. 35 jaar later worden nog steeds veel kinderen en jongeren veroordeeld op hun taal en daardoor een lager studieadvies krijgen.
Over de Nederlandse taal is niet opgehouden nadat ik van de schoolbank af ben. In de werkomgeving praten ze niet meer over de Nederlandse taal maar de communicatie. Iedereen vindt dat hij of zij beter communiceert dan de anderen. En dat alleen zijn of haar manier klopt. Het maakt niet uit hoe goed ik was op allerlei terreinen. Mijn communicatie was slecht en daarmee deugde ik niet als persoon. Ik moest als persoon veranderen en verbeteren. Met elke beoordeling kreeg ik te horen wat ik allemaal niet goed had gedaan. Ik deed bijvoorbeeld 9 van de 10 dingen goed. Ze gingen dan die ene wat minder is uitvergroten, in plaats van de andere 9 goede dingen te benoemen en waarderen. Aan mijn leervermogen heb ik nooit getwijfeld omdat ik van kleins af al gezien heb waar ik toe in staat ben. Het leek erop dat mensen er alles aan doen om dat zelfvertrouwen van mij af te breken. Ik mocht niet sterk overkomen omdat ik anderstalig ben.
Wat me is opgevallen: mensen zijn kritisch op personen maar niet op zaken of problemen. Problemen laat men vaak op zijn beloop. In plaats daarvan wilt men invloed hebben op of sleutelen aan de anderen. Mensen worden aangesproken, naar beneden gehaald of afgestompt vanuit de bril van individuen. Kritisch zijn is nodig. Echter, veel mensen zijn alleen kritisch, zonder gepaste oplossingen. Het is erg gemakkelijk om kritiek te hebben of je eigen mening te geven. Als die niet positief bijdraagt aan de zaak of een probleem, waarvoor is het nodig om dat te uiten? De geuite kritiek wordt dan een mening met hoog klaag-gehalte. Ten aller tijd vind ik dat wij eerlijk en oprecht moeten zijn, en zeggen waar het op staat. Wat er gezegd wordt geeft ook tegelijk veel bloot, namelijk over de kijk van iemand op zaken en mensen. En het vermogen om problemen te zien en aan te pakken.
Als we geboren en opgegroeid zijn in een omgeving waar iedereen kritisch en negatief is, dan gaan we automatisch die manier van denken en doen overnemen. Met z’n allen bouwen we een omgeving met een oneindige cyclus van negativiteit. Hoe meer negatief er over mijn schoolprestatie wordt gesproken en gedacht, hoe minder zin ik heb om te leren en mijn best te doen. Hoe meer negatief er naar mij wordt gekeken of over mij wordt beoordeeld, dan durf ik mezelf steeds minder te laten zien. Op een gegeven moment lijkt erop dat we echt niets kunnen. De mensen in onze omgeving krijgen helaas de negatieve bevestiging waar ze continu naar op zoek zijn.
Het is lastig om het leervermogen van anderen in te schatten als het leren zelf niet de focus heeft bij mensen. Hoe kun je de anderen correct beoordelen als je zelf nooit in dat thema hebt verdiept? Of dat het nooit je interesse is geweest? Dan zie je toch nooit mogelijkheden, noch bij de anderen, noch bij jezelf? Daarnaast speelt ook nog het gebrek aan vertrouwen in anderen een rol. Als je het woord vertrouwen niet kent en voelt, dan zal je de anderen nooit een kans of podium geven om het tegendeel te bewijzen. Wat ook begrijpelijk is: niemand wilt bewust iets initiëren om achteraf te weten komen dat hij of zij ongelijk heeft. Op deze manier kunnen wij een bepaalde dynamiek mooi in stand houden.
Ik heb het geluk dat ik meer van de wereld heb gezien. Daardoor weet ik wat ik zie en meemaak in bepaalde omgeving, niet de enige waarheid en mogelijkheid is. De mensen die ik ontmoet heb, zeggen niets over hoe een mens zou moeten zijn. Ik zie daadwerkelijk de potentie in mensen. Daarom wordt het beste in hen naar boven gehaald. Door mij zien ze dat de wereld groter is dan wat ze voorheen hebben ervaren. En dat er nog heel veel anderen kunnen rondlopen die ze niet eerder hebben leren kennen. Dat geeft hoop en motivatie om het leven anders te zien, en anders te doen.
Reactie plaatsen
Reacties