Nu lijkt erop dat het fenomeen personeelstekort geaccepteerd is door Nederland. Niemand maakt daar druk om. Ik moet bijna zeggen dat dit gewoon een gave is van ons - de Nederlanders.
De laatste tijd heb ik als consument en burger te maken met een vertraging of verslechtering in dienstverlening, omdat er te weinig handjes zijn. Het mooie daarvan is: de winkels of organisaties willen duidelijk de schuld niet neerleggen bij zichzelf. Men zoekt graag de oorzaak van het probleem buiten zichzelf. Ze vertellen niet dat er sprake is van personeelstekort of hoog ziekteverzuim, en doen alsof we allemaal onder de steen leven. Wat zeggen ze dan? Krapte op de arbeidsmarkt. Ze denken daarmee het begrip van Nederlanders te kunnen winnen.
Zo las ik dat Bijenkorf aantal avonden dicht gaat vanwege personeelstekort. Op zich heeft Bijenkorf het probleem goed opgelost. Ze nemen genoegen met het feit dat ze misschien minder omzet of winst gaan maken. Dat kunnen ze veroorloven tegen minder uitgave in personeelskosten. Als winkels niet meer in de avonden opengaan hoeft geen ramp te zijn. Heel veel jaren geleden waren de winkels ook maar tot 5 of 6 uur open. Er waren ook geen koopzondagen. Toen hadden de winkels en de Nederlanders het ook gered.
De bezorgingsdiensten zoals de fietskoerier, PostNL en DHL kunnen de bestellingen ook niet meer op tijd leveren vanwege personeelstekort. Ondanks dat mijn geduld op proef wordt gesteld, is het nog geen einde van de wereld. Vervolgens las ik dat de BSO, COA en de apotheken ook niet voldoende personeel hebben. Het personeelstekort in sommige sectoren kan grote impact hebben op het functioneren van de samenleving. Blijkbaar zit het probleem niet alleen in het werven van personeel, maar ook in het behouden daarvan. Naast het bestaande ziekteverzuim probleem dat nooit is opgelost, gaan mensen stoppen met hun werk, of willen niet meer ergens werkzaam zijn vanwege de werkomstandigheden, zoals de ervaren agressie of slecht management. Ik vind het een goede ontwikkeling dat mensen bewustere keuze weten te maken. We moeten inderdaad beter voor onszelf zorgen als werkgevers geen oog hebben voor ons welzijn. Dat personeelstekort in de zorg wegens ziekteverzuim bijvoorbeeld, speelt al jaren. Ik kijk er totaal niet van op dat de afdeling Spoedeisende Hulp dicht moet vanwege te weinig artsen. Sector Zorg of de ziekenhuizen hebben altijd schuld kunnen geven aan de regering. Hun onvoldoende functioneren zou door de bezuiniging komen in het verleden. De waarheid komt langzamerhand aan het licht. Ze kunnen niet meer zeggen dat het de schuld is van Nederlandse overheid dat ze geen personeel kunnen vinden en behouden. Hun personeel worden ziek omdat de organisaties hun eigen interne problemen niet aanpakken. Wie wil werken bij werkgevers met een slechte reputatie? Het feit dat vele sectoren denken dat alle problemen op te lossen zijn met de middelen van (rijks)overheid, zegt eigenlijk al genoeg over hen.
Het valt me op dat het personeelstekort in het algemeen meer speelt in uitvoerende beroepen, of beroepen waar je rechtstreeks contact hebt met de burgers. Ik heb nog niet gehoord dat er sprake is van personeelstekort op het management of directieniveau. Straks hebben we alleen managers en directeuren maar niemand aan wie ze leiding kunnen geven. Wat ik vooral vervelend vind in de hele kwestie is dat men denkt dat het bieden van excuses voldoende is. Het is toch raar dat het probleem personeelstekort gewoon zo gelaten wordt? Kunnen ze niet iets bedenken zodat klanten geen last krijgen van hun interne probleem? Waarom moeten de consumenten of gewone burgers altijd de gevolgen dragen van een probleem dat niet veroorzaakt is door hen? Ik geloof niet graag dat er sprake is van onwil. Dan moet het onkunde zijn. Kunnen mensen met leidinggevende positie het probleem niet aanpakken? Ze hebben nu al minder mensen om leiding aan te geven. Dan moeten ze toch genoeg tijd over houden voor het bedenken van oplossingen? Of is er meer sprake van een laisser-faire houding? Problemen moeten vooral blijven liggen in de hoop dat ze ooit vanzelf gaan verdwijnen. Dat verdwijnen gebeurt natuurlijk niet zomaar. Dan moeten ze tenminste wachten totdat er ‘gepiept’ wordt. Nederland opereert en werkt alleen op ‘piepsysteem’. Dat heb ik niet anders gezien zolang ik werkzaam ben. Wij moeten eerst agressief of emotioneel worden, ‘piepen’ en ‘klagen’. Ik heb deze typische verschijnsel in Nederland altijd heel apart gevonden. Nu treedt Nederland ook nog langzaam in de voetsporen van Amerika, namelijk: problemen worden pas serieus genomen als een rechtszaak tot stand komt. Daar in die juridische hoek krijgen wij straks vast ook personeelstekort.
Personeelstekort of krapte op de arbeidsmarkt wordt een probleem dat blijft. Dit gaat het optimaal functioneren van de samenleving steeds meer belemmeren. Het probleem wordt niet verholpen door het te accepteren of iedere zijn eigen wervingsstrategie te verbeteren. Er wordt namelijk geconcurreerd oftewel gevist in dezelfde vijver met weinig vissen. De oplossingen moeten ergens anders in gezocht worden. We doen dat niet enkel voor de arbeidsmarkt vanwege vergrijzing, maar ook voor de uitdagingen in het land en op de wereld, op vele terreinen. Daar hebben we capabele en ontwikkelde mensen voor nodig. Er is nu sprake van een schaarste in menselijk kapitaal. Overheid zou hier een bemiddelde rol moeten spelen met oog op de nodige ontwikkeling van Nederland richting de toekomst.
Het is echter een gewoonte geworden, hoe wij hier de problemen aanpakken. Iedere keer als de financiën in de knel komt, dan gaan de bedrijven en organisaties als eerst snijden in het personeelsbestand. Personeelskosten is een grote kostenpost die snel gereduceerd kan worden door simpel mensen weg te doen. Er wordt noch rekening gehouden met de verloren kennis en ervaring, noch wat dat met de werksfeer en het teamgevoel doet. Naast het feit dat de overgebleven mensen harder moeten werken door onderbezetting. Dat mensen ziek worden is het hun eigen schuld. De kwestie ziekteverzuim hoeft vooral niet serieus genomen te worden. Al die menselijke aspecten zijn totaal niet belangrijk voor de besluitvormers. Zij willen alleen op de snelste manier de kostenreductie realiseren. Geld is dermate belangrijk dat dat ten koste moet gaan van mensen. 'Spelen' met poppetjes is volgens velen de enige manier om de bedrijfsvoering overeind te houden. Andere opties of oplossingen worden niet overwogen. Het kan natuurlijk ook zijn dat de adviseurs om de besluitvormers heen niet in staat zijn meerdere opties aan te dragen. Totdat er geen poppetjes meer zijn dus niet meer met mensen gespeeld kan worden, wordt de schuld gelegd bij de krapte op de arbeidsmarkt. Nu met personeelstekort gaat men helaas alsnog niet intern uitzoeken hoe ze met minder handen meer kunnen doen. De burgers of consumenten moeten het natuurverschijnsel - personeelstekort - maar accepteren.
Reactie plaatsen
Reacties